Op dagelijkse basis word je opgeroepen opdrachten van je bebrilde bazen uit te voeren. De opdracht is altijd hetzelfde: pak een getal of een letter uit de inbox en breng het naar de outbox. Maar let er wel op dat je deze keer alleen de even getallen pakt, alleen de medeklinkers, of dat je een Fibonaccireeks maakt. Je vertelt je schattige werknemer een bepaalde reeks opdrachten uit te voeren en dan komt het helemaal goed. Het enige probleem is dat je maar een paar commando’s tot je beschikking hebt.
Dat begint heel simpel. ‘->INBOX’ en ‘OUTBOX ->’ zijn de meest eenvoudige en vanzelfsprekende commando’s. Naarmate je opdrachten goed uitvoert, langer bij het bedrijf werkt en promotie maakt (en daarmee een verdieping hoger mag), komen daar nieuwe commando’s bij. Zo kun je met ‘SUB’ en ‘ADD’ aftrekken en optellen, met ‘COPYTO’ en ‘COPYFROM’ dingen naar en van de vloer verplaatsen en verschillende loops instellen met ‘JUMP’, ‘JUMP if zero’ en ‘JUMP if negative’.
Deze commando’s zijn heel machtig en hoe je daar het verstandigst mee omgaat moet je even onder de knie krijgen. Al doende leert men. De juiste volgorde van deze commando’s om tot één groot programma te komen is daarbij dan ook van wezenlijk belang. Je programma’s kunnen enorme omvangen krijgen en als er dan ergens iets fout gaat, kun je die fout meestal vinden in een verkeerde volgorde. Vooral de herhaalcommando’s zijn hierin erg gevoelig. Vanaf waar wordt er tot waar herhaald en hoe zet ik die herhaling stop? Hoe vermenigvuldig ik twee getallen als ik alleen maar kan optellen en aftrekken? Hoe laat ik mijn werknemer medeklinkers naar de outbox brengen als hij alleen maar in getallen kan denken? En het belangrijkst: hoe vertel ik hem wat ‘ie allemaal moet doen, hoe programmeer ik dat?
Arbeidsvreugde
Het grote totaal van de commando’s komt op elf te liggen en daarmee kun je, met heel veel vernuftigheid, nagenoeg elk daadwerkelijk computeralgoritme nabootsen. Want die vergelijking wordt er gemaakt: Human Research Machine is spelenderwijs programmeren. In je 42-jarige carrière van dozen uitpakken en inpakken werk je in een computer – althans, een bedrijf dat die indruk wekt. Je bazen praten monotoon en dragen brillen, maar hebben geen ogen. Je poppetje doet zonder meer wat hem/haar opgedragen wordt. Elke kamer ziet er exact hetzelfde uit, met hetzelfde bruine behang en dezelfde groene vloerbedekking. En je figuurtje heeft ook telkens, al die 42 jaar lang, dezelfde, akelig lege gezichtsuitdrukking, diezelfde starende ogen en diezelfde betekenisloze glimlach. Sleur kan leuk zijn als je je nergens meer druk om maakt.
Hieruit blijkt ook de betekenis van Human Resource Machine. De opdrachten worden door mensen gegeven en het zijn ook mensen die ze uitvoeren. Daar lijkt het in ieder geval op. Maar wat doe je eigenlijk? Precies wat je gevraagd wordt en je opdrachten kunnen alleen goed uitgevoerd worden als je ze geheel geautomatiseerd tot een goed einde kunt brengen. Hoop je als je pensioneert bedankt te worden met een gulden horloge, krijg je bij dit bedrijf alleen maar te horen dat jouw werk voortaan door een computer gedaan zal worden, die veel efficiënter en consistenter is dan jij in al je jaren bent geweest.
Soms, als er weer een paar jaar om zijn, mag je even koffiepauze nemen. Samen met een paar collegae sta je dan in een akelig kil keukentje stomende koffie naar beneden te werken als het nieuws op tv komt. De stad wordt blijkbaar (maar niemand is er helemaal zeker van) overgenomen door machines, grote robots die de mensheid willen vernietigen. Bij je pensionering blijkt ook wat voor ravage de machines hebben aangericht en welke betekenis je zelf, als mens, nu eigenlijk hebt. Er is weinig dat jou in dit spel onderscheidt van een computer, behalve dat jij er veel langer over doet een puzzeloplo ing te bedenken. En daarom worden alle mensen voortaan vervangen. Einde.
Voor leken en niet-leken
Deze achtergrondmoraal is het enige verhaal dat het spel kent. Dat is jammer. Er zit relatief weinig afwi eling in de game en de koffieleutjes zijn dan natuurlijk welkome onderbrekingen. Los daarvan is het spel wel heel grappig geschreven. Hoe de opdrachten geschreven zijn, getuigt van een absurde onwetendheid van je bazen (‘Je mag het ook aan iemand anders vragen’) of een akelige gemoedelijkheid. Het spel is overigens geheel in het Nederlands vertaald, maar soms is de vertaling wat lastig te volgen: het komt voor dat je opdrachten verkeerd uitvoert, simpelweg omdat je ze anders hebt begrepen.
De opdrachten die je wel goed doet, worden steeds moeilijker. De commando’s laten hun potentie dan pas goed zien, maar om tot een oplo ing te komen heb je wel veel meer tijd nodig en moet je veel logischer gaan nadenken. Dat is soms waanzinnig moeilijk en dan doe je ook ontzettend lang over een puzzel, met vallen en opstaan. Zodra je de oplo ing dan hebt gevonden, ook al voldoet ze niet aan de optionele criteria, voel je je tamelijk geniaal. Als leek, tenminste.
Human Resource Machine is een koddige game. Met grappige graphics, schattige poppetjes, leuk geschreven teksten, hieperdepieper-muziekjes, een grote en niet onbelangrijke moraal en vaak erg ingewikkelde en indrukwekkende opdrachten, is deze indie zeker de moeite waard. Logisch nadenken blijkt een kunst te zijn en met Tomorrow Corporations nieuwste game kom je erachter dat de logische kunstenaar ook in jou kan schuilen.
Human Resource Machine is verkrijgbaar voor pc, Mac en Wii U, en is te koop via Steam voor €9,99.