Het Kushan-volk dat de kurkdroge planeet Kharak in Homeworld verlaat, is ten tijde van Deserts of Kharak nog hevig verdeeld in talloze stammen. Een satelliet van de noordelijke S’jet-stam bemerkt een onverklaarbaar sterk signaal diep in de onherbergzame woestijn die bijna de gehele planeet beslaat. Voorbereidingen worden getroffen, een coalitie tu en stammen wordt gesmeed en onder leiding van de briljante wetenschapper Jacob S’jet trekt een expeditie erop uit om de bron van het mysterieuze signaal te vinden. Deze trektocht loopt uit op een ramp. Vier jaar later zet Jacobs zus Rachel een nieuwe expeditie op touw.
Fabrieksvliegdekpantserrupsvoertuig
Rachel hoeft niet in haar eentje de meedogenloze zandvlaktes te trotseren, want ze wordt begeleid door een reusachtig en zwaarbewapend vliegdekschip op rupsbanden, de Kapisi. Als het hart van de hele operatie produceert de Kapisi al het oorlogstuig en ontwikkelt het alle nieuwe voertuigen en technologieën, vergelijkbaar met het moederschip van de voorgaande Homeworld-games. De eerste tanks en buggy’s volgen netjes het steen-papier-schaar-principe, later aangevuld door gespecialiseerde kruisers en vliegtuigen. Naarmate je dichterbij het uiteindelijke doel komt, breidt je arsenaal zich uit en krijgen bestaande eenheden nieuwe speciale vaardigheden, allemaal volgens de regels van de gemiddelde singleplayer-campagne. Of het nu rupsbanden of Hyperdrives zijn, de gameplay blijft in grote lijnen dezelfde.
Al die oorlogsmachines ga je nodig hebben om dat vreemde signaal, waar volgens Rachels broer het lot van alle Kushan van afhangt, te bereiken. Te midden van de duinen en kliffen van de Great Banded Desert wonen de fanatiek religieuze Gaalsien, die uit angst voor een wraakzuchtige god Rachels expeditie wil dwarsbomen. In de loop van de dertien mi ies tellende campagne van ongeveer tien uur wordt duidelijk waarom. Met behulp van prachtig getekende tu enfilmpjes en geloofwaardig ingehouden stemmenwerk trekt Homeworld: Deserts of Kharak je het verhaal in alsof het 1999 is, zelfs al heeft dit verhaal niet dezelfde emotionele impact en het foutloze schrijfwerk van de eerste Homeworld.
Klinkt als…
De thematische en stilistische trouw aan de inmiddels jarenoude Homeworld-games zijn de grootste kracht van Deserts of Kharak. De voertuigen hebben dezelfde praktische hoekigheid en aandacht voor detail als voorheen en de woestijn ziet er opvallend gevarieerd uit voor een op papier saaie omgeving. Elk geluidseffect klopt, van de diepe ‘zoem’ bij het schakelen naar de tactische kaart tot het geklets over de radio van al je eenheden. Ook de muziek van terugkerend componist Paul Ruskay is weer van de partij. De exotische combinatie van Arabische strijkers, blaasinstrumenten en percu ie aan de ene kant en Westerse synthesizers aan de andere behoort tot de beste muziek die je ooit zult horen in een game.
Dat Blackbird Interactive – dat eerder Homeworld: Remastered opleverde – zo trouw is gebleven aan het blauwdruk is prijzenswaardig, maar op een paar vlakken had de ontwikkelaar best vreemd mogen gaan. Het schakelen tu en de normale camera en het typisch blauw getinte tactische overzicht was ooit een briljante vondst, maar in 2016 voelt het onderscheid tu en twee modi krampachtig. Dat gevoel wordt versterkt door de beperkte mate waarop je kunt uitzoomen. Zoals Supreme Commander het bovendien al in 2007 liet zien: inzoomen op de muisaanwijzer zou eigenlijk verplicht moeten zijn voor de meeste strategiegames.
Ai, ai, ai!
Niet alleen de camera loopt achter op de rest, ook de intelligentie van de computergestuurde tegenstanders loopt een slordige twintig jaar achter. Tijdens de campagne krijg je regelmatig de ruimte om in alle rust de beschikbare grondstoffen op te slurpen, een reusachtig leger te bouwen en als een stoomwals alle tegenstand te verpletteren. Daardoor zijn alleen de mi ies die je het initiatief ontnemen en je bestoken met golf na golf aan grote groepen aanvallers echt spannend te noemen. Tijdens een potje Skirmish presteert de AI beter, maar zeker met de op ‘hit-and-run’-tactieken gerichte Gaalsien weet de computer zich geen raad.
Voor een uitdaging heb je dus tegenstanders van vlees en bloed nodig. De glooiende duinen en steile kliffen, net als de uiteenlopende speciale vaardigheden van voertuigen en de verschillende speelstijlen van de Coalition en de Gaalsien bieden in principe voldoende tactische diepgang voor een spannend potje, maar dan moet je wel eerst een tegenstander vinden. Met een beperkt aantal maps en dito online functies – spelers op basis van regio van elkaar afzonderen is dodelijk voor het draagvlak van een relatief onbekende game – blijft de kans op een gezonde multiplayergemeenschap klein.
De laatste smet op het blazoen van Homeworld: Deserts of Kharak is de wispelturige framerate, die paradoxaal genoeg erger wordt naarmate je pc krachtigere hardware bevat. Met hardware die de aangeraden systeemeisen ruimschoots overtreft, weet de framerate op drukkere momenten in te zakken van een boterzachte zeventig frames per seconde naar een beschamende twintig. Blackbird Interactive is op de hoogte van het probleem, maar de fout lijkt in de Unity-engine zelf te zitten, dus een oplo ing zit er nog niet in.
Homeworld: Deserts of Kharak slaagt er voortreffelijk in om de unieke Homeworld-sfeer op te roepen. Daarnaast weet Blackbird Interactive de oorspronkelijk in de ruimte gesitueerde gameplay geslaagd te vertalen naar de duinen van een woestijnplaneet. Jammer genoeg blijft er door de gebrekkige kunstmatige intelligentie en de lege multiplayerlobby’s weinig over om te doen nadat je de tien uur durende campagne hebt uitgespeeld. Ook de slechte prestaties en onhandige camerabesturing doen de game geen goed. Daardoor behaalt Homeworld: Deserts of Kharak niet dezelfde status als Homeworld 1 en 2.
Homeworld: Deserts of Kharak is nu beschikbaar voor Windows 7 en hoger.