Het Britse Slitherine Strategies produceert vrijwel uitsluitend strategische games met een historisch thema. De Tweede Wereldoorlog, Napoleon en de Middeleeuwen; allemaal komen ze aan bod, maar de voorliefde van Slitherine gaat uit naar de tijd van het Romeinse Rijk. Genoeg affiniteit en ervaring dus om een dijk van een strategische game neer te zetten met History Great Empires: Rome voor de DS. Helaas heeft men nou net niet het talent om voor een handheld te programmeren.
Great Empires: Rome rammelt namelijk een beetje. Het spel is overduidelijk met minimale middelen in elkaar gedraaid en biedt voor oog en oor weinig prikkels. De achtergronden zijn korrelig, animaties afwezig en het geluid beperkt zich tot een sporadische kip of het slaan van een hamer. Dit alles wordt met flinke horten en stoten op het scherm getoverd, waarbij alle boompjes en steden een paar pixels opschuiven ten opzichte van de ondergrond wanneer je begint met scrollen. Knopjes reageren traag, menu's zijn onduidelijk en ook het rondsturen van je eenheden over de kaart gaat vaak anders dan je van plan was. Als klap op de vuurpijl slaat het spel ook nog regelmatig keihard vast; een unicum voor een DS-game. Rome was dan niet op één dag gebouwd, met Great Empires: Rome lijkt men het wel te hebben geprobeerd.
Het eigenlijke spel moet wel heel goed zijn, om Great Empires: Rome nog een beetje te kunnen redden. Op papier klinkt het goed. Het spel biedt zes kaarten waarop je met een volk naar keuze landje kunt veroveren op je tegenstander. Je begint met een aantal steden en kunt nieuwe steden veroveren en verder uitbouwen. De gebouwen die je plaatst, vormen een belangrijke strategische keuze. Boerderijen, mijnen en houtzagerijen leveren grondstoffen, terwijl je met een smid, een stal of een barrak betere eenheden voor je leger kunt kopen. Elke stad heeft maar een beperkte ruimte, dus het is zaak een goede balans te vinden tu en je verschillende steden wat betreft het verzamelen van grondstoffen en het uitbouwen van je leger.
Je grondstoffen worden gebruikt om nieuwe gebouwen en eenheden te trainen, maar ook voor het onderhoud van je eenheden. Eenmaal je een leger bij elkaar hebt, kun je erop uittrekken om andere steden binnen te vallen. Zodra je leger op pad is, kosten je eenheden meer grondstoffen in onderhoud dan wanneer ze nog in de stad zitten. Je zult er altijd voor moeten zorgen dat je per beurt een positief saldo aan grondstoffen overhoudt, wil je niet in een neerwaartse spiraal terechtkomen die haast onomkeerbaar is. Je moet dus pas met je eenheden op pad gaan, wanneer je genoeg inkomsten hebt om het extra onderhoud te bekostigen.
Brakke gevechten
Tot zover valt Great Empires: Rome nog mee. De interface van het stedenmanagement is weliswaar slecht en onoverzichtelijk. Het is ook niet heel duidelijk welke gebouwen je nu precies hebt en waarom je bepaalde dingen wel of niet mag bouwen. Met enig doorzettingsvermogen leer je het echter wel doorgronden en zou er in potentie een leuk strategisch spel achter schuil kunnen gaan. De echte doodsteek komt in de vorm van de gevechten.
Bij de gevechten dien je vooraf je eenheden te positioneren op het slagveld, waarna het eigenlijke gevecht automatisch wordt afgehandeld. Je kunt formaties kiezen voor je troepen en een basale aanval trategie. Je krijgt echter nauwelijks te zien welke troepen je vijanden heeft, noch in welke formatie ze staan opgesteld. Je zult dus maar moeten gokken wat eraan komt, wat de ogenschijnlijke tactiek van de formaties overbodig maakt. De weergave van de gevechten zelf verschaft ook niet veel inzicht in de werking van je tactieken, de vele manschappen lopen maar wat chaotisch door elkaar. Zo zul je nooit leren welke formaties op welk moment geschikt zijn. Je kunt weliswaar wachttorens bouwen om wat meer te weten te komen over de vijand, maar voordat je die af hebt, heb je al tientallen gevechten op hoop van zegen moeten afronden. Elke vorm van voldoening die Great Empires: Rome in potentie had, wordt door het gevecht ysteem compleet om zeep geholpen.
De complete willekeur waarmee je Great Empires: Rome speelt, haalt elke vorm van verslaving uit de game. Of je nu wint of verliest, het geeft geen enkele vorm van voldoening, noch zul je jezelf vervloeken omdat je een domme besli ing hebt gemaakt. En dan heeft het spel ook nog eens talrijke technische problemen en ontwerpfouten. Genoeg reden dus om deze game gewoon links te laten liggen. Er zijn gelukkig genoeg andere, leukere strategische games op de DS.