Opschudding heerst in het stadje City 17!
De lokale bevolking is in opstand en het eens zo almachtige Citadel van de kwaadaardige Doc. Breen is in puin. De held van het verhaal, de man met de koevoet, ons aller Gordon Freeman is tezamen met de nog altijd pientere Alyx en haar trouwe mechanische viervoeter Dog zijn op wonderbaarlijke wijze ontsnapt van de eerste explosies van het immens hoge gebouw. Al hopende om levend uit het verdoemde City 17 te komen wagen onze helden een poging het Citadel opnieuw in te gaan om de ma ale uitbarsting tegen te gaan en om er vervolgens als een speer van door te gaan. Wat niet bij dit toegewijde trio bekend is, is dat de Combine nog altijd op zoek is naar hen en er alles op alles zet om ze te stoppen…Vol ongeduld ruk ik de DVD-case uit de envelop. Half-Life 2: Episode One, voorheen ook wel bekend als Aftermath, is namelijk gearriveerd en dat betekent natuurlijk weer een hoop spannende uurtjes in het Half-Life 2 universum! Net als zoveel andere gamers ben ik ook wel te porren voor een goede singleplayer-game en afgaande van de vele gelikte PR-praatjes van Valve belooft deze eerste aanvulling dan ook heel wat. Dus, hoppa, die schijf erin en installeren maar!
Eén van de eerste dingen die me opvielen tijdens de installatie is dat er geen Half-Life 2 vereist is. Ook zonder de volledige versie van dé shooter van 2004 werkt Episode One zonder problemen. Saillaint detail is daarentegen wel dat de installatiegrootte alsnog een dikke vier-en-een-halve gigabyte is! Tot zover het idee dat aanvullingen altijd maar een fractie van het origineel zijn… Bijgeleverd bij Episode One zijn de Deathmatch versies van Half-Life 2 en Half-Life 1 Source, het is dus niet alleen maar singleplayer wat de klok slaat. Maar totzover het installatieprietpraatje, let’s go on!
We schrijven een kleine tien minuten na het einde van Half-life 2. Het Citadel is in puin en staat op het punt om uit elkaar te barsten. Al gauw ontmoet je Alyx en Dog weer, om vervolgens je ontstnapping uit City 17 te vervolgen. Helaas blijkt het anders uit te pakken en blijkt de enige manier om weg te komen van deze gevaarlijke plek het opnieuw infilteren van het Citadel te zijn. De eerste twee hoofdstukken van Episode One spelen zich dan ook af in het metershoge gebouw. Hoewel het begin een leuke start is, begint de pret pas echt als het verhaal verder gaat en je weer in de sombere straten van City 17 terechtkomt en de hel pas echt losbarst.
Het mooie van Episode One is dat je het meeste weer herkent van het origineel, maar dat het toch weer een nieuwe ervaring is. Valve heeft op dat gebied dan ook uitstekend werk verricht, want vanaf minuut één zit je aan je stoel vastgenageld en beleef je keer op keer nieuwe spannende scenes terwijl Alyx en jij gezamenlijk op pad zijn. Had deze dappere dame in Half-Life 2 al een grote rol, in Episode One staat ze vrijwel altijd aan je zij, altijd bereid om je te beschermen tegen de Combine en ieders vijand, de aliens.
De aanvulling kent helaas geen nieuwe wapens of items, maar biedt wel nieuwe vijanden en de manier waarop deze tevoorschijn komen. Opvallend is opnieuw de grote rol van de gravity gun, die ook in Episode One weer cruciaal is voor het oplo en van een hoop puzzels en het verwijderen van buitenaards gespuis en ander ongedierte. Headcrawlers wegknallen is anno 2006 ook nog steeds vermakelijk, dat blijkt wel weer.
Grafisch gezien merk je goed dat men flink opgeschoten is met de Source-engine. Al die technische hoogstandjes die zo speciaal waren in het gratis te downloaden level ‘The Lost Coast’ zitten nu standaard in Episode One verwerkt en eerlijk is eerlijk, dit ziet er goed uit! Wat mij betreft kan de Source-engine nog wel een paar jaartjes mee, want werkelijk elke hippe grafische feature (die tegenwoordig verplicht lijken te zijn) zit erin.
Door middel van High Dynamic Range (HDR) lighting effecten (waar je ogen even de tijd nodig hebben om aan te pa en aan het licht), motion blur en een sterk verbeterd animatie-systeem ziet Episode One er nóg mooier uit dan het toch al oogstrelende Half-Life 2.Ook op het gebied van het geluid mag de game er wezen. Met name de ondersteunende muziek brengt heel wat adrenaline-opwekkende momenten met zich mee kan ik je vertellen. Bovendien zijn alle voice-actors van het origineel weer terug, wederom sfeerverhogend. Ik heb dan ook tijdens menig vuurgevecht heerlijk genoten van de gehele presentatie die Valve me voorschotelde.
Helaas zit er wel een keerzijde aan al dit moois. De beloofde zes uur waar de ontwikkelaar het constant over had is bij lange na niet gehaald. In een krappe vier uur heb ik Episode One kunnen voltooien en let wel, ik heb er rustig over gedaan en genoten van elke vierkanter meter die de makers voor me in petto hadden. Hoewel het wel vier hele mooie uurtjes zijn kan ik me voorstellen dat menig gamer zich toch bekocht voelt. Je kunt de game dan nog wel eens opnieuw spelen, ditmaal ook in combinatie met het audio-commentaar van de makers (inclusief typische Amerikaanse accentjes), maar ik vrees dat je de aanvulling dan nóg sneller uitspeelt en er vervolgens gauw op uitgekeken bent. Op de deathmatch-modes na zijn biedt Episode One dan ook niets meer aan gameplay.
Het ligt er dus maar net aan hoe erg je van singleplayer-games houdt. Heb je niks met Half-Life 2 en al helemaal niet met singleplayergames, dan is het maar de vraag of de aanschaf waard is. De verdere multiplayer-opties bieden dan te weinig. Ben je helemaal lyrisch over Half-Life 2 en zijn singleplayergames helemaal je ding, dan kan ik je Episode One zeker aanraden. Voor twee tientjes heb je namelijk dan één van de betere aanvullingen ooit in huis die de magie en charme van Half-Life 2 nog eens goed onderstreept. En als je weet dat dit deel met een enorme cliffhanger eindigt dat roept om méér, dan kan ik niks anders zeggen dan dat het wel goed zit met Episode One. Kennelijk is het concept episodic content toch niet zo slecht als vele boze tongen beweren…