“I AM ERROR”, spreekt het dikkertje in de hoek van de kelder. Zijn zus heeft ons op pad gestuurd om ‘m te vinden, maar hij hoeft helemaal niet weg uit die kelder. “It’s obvious I don’t belong here, but I actually like standing in the corner of an empty room.” Gamers van de oudere stempel snappen het geintje en zien direct de dikke knipoog naar Zelda II. Maar dit keer staan we niet voor Error in een groen pakje met een zwaard in ons hand. Dit keer zijn we een overdreven gespierde luchadore, een Mexicaanse worstelaar in een game omgeven door een karikaturale stijlvoering van zijn cultuur en bijgestaan door een van de heerlijkste soundtracks van dit jaar. En snap je Errors grapje niet, geen zorgen, in het zes uur durende Guacamelee! pa eren er meer dan genoeg andere grapjes de revue.
De uppercutbodyslamsprint
Het gevaar van zo’n unieke stijlvoering en 1001 gameverwijzingen is natuurlijk dat het verbloemend werkt. Maar Guacamelee! hoeft er niet eens een klein beetje op te leunen. De gameplay – in de stijl van games als Metroid en Castlevania – houdt zichzelf dapper staande met prima actie en uitdagende platformstukken. Met onze vriendelijke luchadore die (natuurlijk) op zoek moet naar zijn ontvoerde prinses, rennen we langs dorpjes, door tempels, een uitgestrekt bos en een flinke handvol duistere grotten. Qua intelligent leveldesign moet deze game zijn inspiratiebronnen Metroid en Castlevania nog wel een flink stukje voor zich dulden, maar geen zorgen, er zijn meer dan genoeg geheime kamers en moeilijk bereikbare plekken te ontdekken. En daar komt natuurlijk ook hier en daar nog wat bevredigend backtracken bij kijken.
Het mooie is dat alle vrijgespeelde krachten zowel bij het bereiken van nieuwe gebieden, als bij de actie een belangrijke rol spelen. Rode blokken boven je hoofd sloop je alleen met een uppercut, groene blokken onder je smeken om een body slam, terwijl de blauwe blokken op je pad alleen met een sprint opgeruimd kunnen worden. Hoe verder je komt in de game, hoe meer vijanden en bazen schilden van een soortgelijke kleur om zich heen krijgen. Wanneer je het rammend of met een ontwijkende rol opneemt tegen een van de vele gevarieerde vijanden voelt dat al meer dan prima aan, maar als je ook nog eens rekening moet houden met het type kleur waarmee ze zich verdedigen, komt het razendsnelle 2D-vechtsysteem pas echt goed tot leven.
1 > 2
Naast het uitpluizen van omgevingen en het verslaan van sombrerodragende vijanden, test Guacamelee! meer dan eens je behendigheid. Als je eenmaal je wall-jump, double jump en de mogelijkheid om tu en dimensies te wi elen onder de knoppen hebt, gaan alle remmen los. Spring van de muur af, wi el in de lucht naar die ene dimensie waar die doornstruik je niet tegenhoudt, maar zorg ook dat je op tijd weer terugschakelt zodat het platform achter die struik weer tevoorschijn komt. En dan nog even snel een dash in de lucht, een double jump en een uppercut om op dat platform te komen. Zes handelingen in een sprong, zonder dat je een milliseconde hebt om te aarzelen – Guacamelee! draait er zijn hand niet voor om. En spelers, die via een perfecte leercurve door de game geleid worden, evenmin.
Het nadeel van deze stukken, waarin timing ongelooflijk belangrijk is en alle details tellen, is het feit dat het met twee spelers amper te doen is. Een verkeerd stapje of sprongetje en een van de twee spelers verdwijnt al snel weer buiten beeld. Dat zou zomaar eens ook degene kunnen zijn die wel aan een goeie sprong bezig was. Om nog maar te zwijgen over de frustratie tu en spelers die niet allebei even goed zijn.
Guacamelee! probeert dit probleem tegen te gaan doordat je als speler even ‘uit de game kunt stappen’. Je verandert met een druk op de knop in een pa ieve zeepbel, waaruit je weer tevoorschijn kunt komen als je speelpartner het lastige stuk voorbij is. De breuk in speelplezier (als de tweede speler bij de meer peniebele situaties steeds maar weer noodgedwongen ‘op de reservebank’ plaatsneemt) is groot genoeg om je vrienden maar liever even een avondje niet te zien.
De grootste uitdaging
Guacamelee! is zoals gezegd net een stukje minder intelligent dan games als Metroid en Castlevania, alsof de eerste twee uit legoblokjes bestaan en deze game uit duplo. Maar toch, het is opvallend hoe mooi alle facetten samenkomen in deze game. Net als je een lastig stukje platformen hebt afgewerkt, mag je even lekker matten tegen vijanden en net voordat dat saai wordt, speel je weer een nieuwe kracht vrij en als daar de nieuwigheid vanaf is, dan… Nou ja, je snapt de boodschap. Guacamelee! lijkt op wiskundig afgemeten momenten spuitjes endorfine je hersenen in te jagen. En dat maakt het wegleggen van deze game mi chien nog wel de grootste uitdaging van allemaal.
Deze game is getest op PlayStation 3.