De PSP is nog maar krap drie maanden te koop in ons land en er zijn nog niet heel veel goede games die de aanschaf van de, toch best redelijk prijzige, PSP rechtvaardigen. Daar lijkt met de komst van Grand Theft Auto Liberty City Stories een eind aan gekomen te zijn. Op basis van de verkopen van de verschillende GTA delen voor de consoles, mag je toch haast wel concluderen dat GTA games vrijwel altijd succesvol zijn. Voor de PSP heeft Rockstar, tegen de traditie in, geen nieuwe stad ontwikkeld maar is gebruik gemaakt van Liberty City, die we ook al tegenkwamen in GTA 3. Of Rockstar het zichzelf gemakkelijk heeft gemaakt door een soort van remake te maken van GTA 3, of dat ze weldegelijk hebben geprobeerd om een nieuwe game te ontwikkelen, lees je in onderstaande review.
Zoals gezegd speelt GTA: Liberty City Stories zich af in de fictieve stad Liberty City. Om geen één-op-één remake te maken van GTA 3, heeft Rockstar ervoor gekozen om deze game een aantal jaren vóór deel drie af te laten spelen. Ook is er gekozen voor een nieuw hoofdpersonage. Deze kerel luistert naar de naam Toni Cipriani en is een stuk spraakzamer dan het hoofdpersonage uit GTA 3, die door de game heen eigenlijk alleen maar gehoorzaam “ja” knikte. Met Toni raakt de speler gelijk in het begin van de game al verstrikt in het niet te omvatten Maffia netwerk van Liberty City. Je valt onder de hoede van de Leone familie, die in oorlog is met twee andere maffia families: de Sindacco en de Forelli families. Het verhaal is net als in de voorgaande GTA delen onderverdeeld in mi ies en submi ies. Tijdens het spelen heb je vaak meerdere personen waar je mi ies voor kunt doen waarna beetje bij beetje het verhaal uit de doeken gedaan wordt.
Gameplay
Het besturen van Toni verloopt vrij soepel. Je loopt en rijdt met de analoge stick. In vergelijking met veel andere PSP games, voelt de analoge stick goed aan en is deze niet te gevoelig. Mensen die het D-pad de voorkeur geven, moet ik teleurstellen. Onder deze knoppen zijn namelijk andere functies, zoals het kiezen van de radiozenders, geherbergd. De rest van de controls zijn vrijwel identiek aan de PS2 versies van de voorgaande GTA games. Bij shootouts, die je uiteraard erg vaak terug vindt in GTA games, moet je gebruik maken van de R knop om vijanden te locken. Vervolgens kun je met “O” het wapen afvuren. Dit locken is regelmatig frustrerend omdat je vaak na één keer indrukken niet de juiste persoon gelocked krijgt. Dit probleem zagen we ook al in de voorgaande GTA games. Bij gebrek aan een tweede joystick op de PSP, is het jammer genoeg ook niet mogelijk geweest om een besturing zoals in SOCOM te integreren.
Ook de camera wil nog wel eens dwarszitten. Vooral in kleine steegjes en ruimten ben je soms even de weg kwijt. De afwezigheid van “strafen”, oftewel zijstapjes maken, vind ik tevens een gemis. Zeker omdat hierdoor de game een stuk beter speelbaar was geweest. Zoals gezegd is er is op gebied van besturing dus niet zo gek veel verandert in vergelijking met voorgaande GTA games. Gelukkig went de besturing snel en kan het je ook weinig uitmaken dat de controls niet helemaal perfect zijn, aangezien je toch helemaal in de game wordt meegesleurd.
Qua vernieuwende gameplay elementen doet deze nieuwe GTA een grote stap terug ten opzichte van het vorig jaar op de consoles uitgebrachte San Andreas. In deze game kon je CJ, de hoofdpersoon, naar harte lust “uitbouwen” en kreeg je ervaringspunten voor bijvoorbeeld autorijden en het hanteren van wapens. In Liberty City Stories heb je deze mogelijkheden allemaal niet meer. Het enige wat je eigenlijk nog doen kunt aan het uiterlijk van Toni, is het wi elen van kostuums. Ook is de mogelijkheid om te zwemmen, waar ik zelf in het vorige deel erg blij mee was, eruit gehaald. Hierdoor verzuip je meteen wanneer je met je auto te water gaat. Het is evenmin mogelijk om met helikopters en vliegtuigen rond te vliegen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de capaciteiten van de PSP.