Wie een eerste blik op God Hand werpt, zou al snel de conclusie kunnen trekken dat hij met de slechtste game van het jaar te maken heeft. De spastische animaties, vaste camerapositie, kale omgevingen en stugge besturing oefenen nou niet direct een grote aantrekkingskracht uit op de speler. En dan betreft het hier nota bene een game van de onlangs gesloten Clover Studio, dat verantwoordelijk was voor enkele van Capcom’s beste titels zoals Viewtiful Joe en Okami. What went wrong? Eigenlijk is er niets verkeerd gegaan, behalve die eerste indruk dan. Want de eerste indruk van God Hand is zeker niet de juiste indruk. Het spel ziet er enorm goedkoop uit en speelt aanvankelijk ook zo, maar al snel blijkt dat dit allemaal de intentie van de makers was. God Hand is namelijk een mix tussen een hommage aan en een parodie op de betere vechtgames uit de jaren negentig. Het spel leent niet alleen de goede aspecten uit de spellen van die tijd, maar steekt er tegelijkertijd ook de draak mee door de slechtere aspecten verder uit te vergroten. Hoe pakt dit uit in de praktijk? Wel, aan de ene kant heeft God Hand een uitstekend vechtsysteem, eenmaal je het onder de knie hebt, en uitdagende tegenstanders en eindbazen. Er zal met name met handen en voeten geknokt moeten worden. Aanvankelijk heb je maar een klein aantal moves tot je beschikking, maar gedurende het spel komen er tientallen nieuwe moves om de hoek kijken. Je hoeft daarbij geen ingewikkelde combo’s uit je hoofd te leren, maar kunt elke move zelf aan een bepaalde knop toekennen. Naast de gewone moves heb je ook nog een aantal speciale aanvallen. Zo is er je roulette, een draaischijf met allemaal aanvallen waarvoor je wel orbs moet hebben voordat je ze kunt gebruiken. Aanvallen kosten één of meerdere orbs en zijn soms sterk tegen een enkele tegenstander, soms juist tegen een grote groep. Tenslotte heb je nog je God Hand, die je pas kunt gebruiken wanneer een metertje onderin je scherm volgelopen is. Je bent met deze God Hand tijdelijk sneller en sterker. Buiten de aanvallen, kun je natuurlijk ook aanvallen ontwijken. Dit gaat erg soepel met de rechter analoge stick, waarmee je naar links, rechts en achteren kunt springen. De andere kant van God Hand, is er eentje doorspekt met een vreemd soort humor. Neem nu de eindbazen. Dit zijn stuk voor stuk geen ‘normale’ eindbazen, maar een overdreven variant op eindbazen zoals je die in andere games tegenkomt. Zo moet je het opnemen tegen een vijftal dwergjes verkleed als een soort van Power Rangers, die eenmaal je ze verslagen hebt, koprollend op de vlucht gaan. Of wat te denken van twee in strak gekleurd latex gehulde nichten, die je aanvallen door elkaar bij de voeten rond te slingeren. Maar de humor zit niet alleen in de personages. Eigenlijk is het hele spel zelf een soort humoristische variant op een slechte Playstation 1-titel. De manier van lopen van het hoofdpersonage is zo onrealistisch dat het grappig wordt, vooral wanneer hij een slagwapen in zijn handen heeft dat hard met zijn passen op en neer beweegt. Dat de makers wel weten hoe je personages animeert blijkt echter uit sommige aanvallen, die er weer erg soepel uitzien. Ook de omgevingen zien er soms erg knullig uit en de meest vreemde locaties wisselen elkaar moeiteloos af. Grappig is trouwens dat men een texture van een Nederlandse bushalte in het spel verwerkt heeft, maar dat terzijde. Ook de gesprekken in de tussenfilmpjes en met een van de niet vijandige personages in het spel, zijn vaak uiterst vreemd. Zo redde ik een vrouwtje uit handen van twee tegenstanders, waarop ze zei: “Ze sloegen me de hele dag, maar op het eind begon ik het zelfs lekker te vinden!”. De makers hebben sowieso wel iets met SM, want sommige vrouwelijke tegenstanders kun je over je knie leggen om ze vervolgens een flinke spankbeurt te geven. En daar houden de seksuele verwijzingen niet op. Het krachtmetertje voor je God Hand kan namelijk in één keer gevuld worden door naar plaatjes van blote vrouwen in het spel te kijken! Je gewone gezondheid wordt overigens wel hersteld met een gezond stuk fruit. God Hand is een redelijk lange en onderhoudende game, maar ook behoorlijk pittig. Je zult de aanvallen van de tegenstanders, en dan vooral de eindbazen, goed moeten kennen om ze zo met de juiste tegenaanval te kunnen verslaan. Gelukkig maakt het spel geen gebruik van een concept als levens, zodat je alles zo vaak als je wil opnieuw kunt proberen. Lukt het je niet, dan kun je extra moves kopen in de winkel die je tussen de levels door kunt bezoeken en heb je niet genoeg geld, dan kun je proberen daar in het casino wat aan te veranderen.