Ghost of Tsushima Director’s Cut moet het vooral hebben van Iki Island

Sony hanteert voor Ghost of Tsushima Director’s Cut een vrij discutabel prijsmodel. Voor de PS5-versie wordt namelijk een tientje meer gerekend dan voor de PS4-versie. Veel andere uitgevers – met concurrent Microsoft voorop - kiezen er juist voor om geen extra kosten voor next-gen updates te vragen. Dat prijsverschil wordt nog wat ridiculer als je je bedenkt dat de PS4-editie óók op de PS5 is te spelen, zelfs met een speciale 60fps-modus.

Het cross-gen-gestuntel gaat nog verder wanneer je je savefile wil overzetten. Je kunt in het menu een PS4-save importeren, maar dan moet die save wel al op je console staan. Je kunt niet vanuit de game rechtstreeks een save uit de cloud halen. Start je de game op zonder dat er een save aanwezig is, dan begint de game doodleuk aan een nieuw spel, met lange filmpjes die je niet kunt skippen. Dat klinkt misschien als muggenziften, maar wederom laat Microsoft zien dat het allemaal een heel stuk gestroomlijnder kan.

Soit. De ‘native’ PlayStation 5-editie is wel voorzien van een hogere resolutie en Japanse lipsynchronisatie, en ook de toeters en bellen op de DualSense-controller worden allemaal benut. Dat zijn in feite slechts aantekeningen in de kantlijn, want de échte trekpleister van de Director’s Cut is natuurlijk Iki Island.

Iki Island

Iki Island betreft een compleet nieuw hoofdstuk, goed voor weer zo’n vijf tot tien uur spelplezier. Hoe lang je er precies zoet mee bent, hangt vooral af van hoe grondig je het nieuwe eiland afstruint. Om te beginnen is er een nieuw verhaal dat meer vertelt over Jins verleden. Om het nieuwe hoofdstuk binnen het bestaande spel te plaatsen, past Sucker Punch wel een aantal retcons toe. Bovendien is Iki Island al vanaf de tweede akte in de hoofdgame toegankelijk, maar komt het pas degelijk uit de verf als je het hoofdverhaal hebt uitgespeeld. Alleen daarom al verdient Iki Island geen prijs voor beste verhaal, maar dat was ook al niet het sterkste punt van de originele game. Toch vormt het verhaal een alleraardigst excuus om weer flink wat Mongoolse strijders neer te sabelen.

Anders dan op Tsushima, zijn de Mongolen op Iki Island onder invloed van een of ander hallucinerend goedje, waar Jin zelf ook last van heeft. Welke invloed het op Jin heeft, mag je zelf ontdekken. Je vijanden worden in ieder geval opgezweept door sjamanen, wat gevechten net even anders maakt. Er worden geen nieuwe wapens geïntroduceerd, maar zo voelt het soms haast wel. Ik maakte zelf bijvoorbeeld ineens meer gebruik van de rookbom en longbow. Met slechts kleine ingrepen weet de uitbreiding dus zelfs doorgewinterde samoerais opnieuw uit te dagen.

Aapjes kijken en aaien

Tussen de verhaalmissies door is de lokroep van Iki moeilijk te weerstaan. Spelers van Ghost of Tsushima weten al dat in het verkennen van het schilderachtige landschap net zoveel plezier schuilt als in verhaalmissies voltooien, al was het maar om hoe idyllisch Sucker Punch het feodale Japan neerzet. Dat geldt andermaal voor Iki Island.

Uiteraard zijn er nieuwe haiku’s te componeren en kan Jin weer badderen in nieuwe onsens, maar Iki Island vervalt niet alleen maar in bekende patronen. Zo zijn er nu ook uitdagingen voor boogschutters en nieuwe shrines waar je onder andere wilde katten en aapjes kunt aaien. Inderdaad, eigenlijk is dat laatste al reden genoeg om deze Director’s Cut te spelen.

De activiteiten zijn een stukje gevarieerder dan in de hoofdgame, waar de eindeloze sloot aan Fox Dens na een tijdje behoorlijk begon te vervelen. Daar komt nog eens bij dat Iki wat schoonheid betreft Tsushima nét weet te overtreffen. Terwijl het hoofdeiland ook wat minder grafisch indrukwekkende regio’s kent, zoals het besneeuwde noorden, heeft Sucker Punch het kleinere eiland vol weten te stampen met enorm veel kleurrijke diversiteit. Hagelwitte rotsen steken fel af bij de azuurblauwe zee, paarse bloesems knallen van je scherm en de volle maan drijft de HDR-capaciteiten van je televisie tot het uiterste. Ghost of Tsushima was vorig jaar al een lust voor het oog en heeft in dat jaar tijd weinig aan indrukwekkendheid ingeboet, zeker nu de game in 4k en 60 fps draait.

Sharing is caring

Steeds weer zie je iets moois, waardoor je Share-knop opnieuw overuren mag draaien. Het blijft ook technisch zeer indrukwekkend hoe de fotomodus ogenblikkelijk start en zonder enige hapering het weer aanpast of effecten toevoegt, zoals vallende blaadjes of extra wind onder Jins wapperende cape. Het is dat we vorig jaar al van de ene verbazing in de andere zijn gevallen, anders zou dit zeker het stempel ‘next-gen’ verdienen.

Iki Island – en daarmee de Director’s Cut – doet niet echt iets nieuws, maar de vraag is of dat erg is. De uitbreiding pakt het beste uit de hoofdgame en geeft er net genoeg een eigen draai aan. Dat is een verdraaid goede reden om deze prachtige game weer eens opnieuw te starten. Heb je Ghost of Tsushima nog nooit gespeeld, dan haal je met de Director’s Cut de ultieme samoeraifantasie in huis die nu nog net wat langer duurt.

Ghost of Tsushima Director’s Cut is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 en 5. Voor deze review is de game gespeeld op de PlayStation 5.

Conclusie

8

Uitstekend

Conclusie

Ghost of Tsushima Director’s Cut weet nergens echt te verrassen, maar voegt wel weer pakweg tien uur naadloos toe aan de toch al zo sterke hoofdgame. Iki Island pakt het beste uit het origineel en doet overal nét een schepje bovenop. Sony’s rommelige cross-gen-beleid is met deze heruitgave wel weer schrijnend zichtbaar.

Plus- minpunten

Schoonheid van Iki Island overtreft Tsushima

vechten opnieuw erg uitdagend

uitbreiding heeft eigen sfeer

katten en aapjes aaien

Meerprijs PS5-versie moeilijk te verantwoorden

save importeren is een tikkie rommelig