Een genre dat mede succesvol was voor het gigantische succes van de PlayStation 2 was het genre der Japanse role-playing games. Spellen die altijd dat unieke tintje hebben en een trouwe en grote schare fans achter zich hebben. Folklore is zo'n typisch Japans product waar de liefhebbers van het genre hoge verwachtingen van hebben. Maar die verwachtingen worden helaas niet waargemaakt. Folklore is een derdepersoons actie-RPG, waarbij de nadruk niet zozeer op het levelen en de vele verschillende items ligt, maar veel meer op het grote aantal vijanden en wapens. Het is dus een echte actie-RPG. Het verhaal gaat over Ellen, wiens moeder gestorven is. Althans, dat dacht ze, want plotseling krijgt ze een brief van haar. Tegelijkertijd wordt Keats, schrijver voor een occult magazine, gebeld om naar een mysterieus dorpje te komen. Daar ontmoet hij Ellen, op een klif waar op dat moment een vrouw op vreemde wijze verdwijnt. Vanaf dit startpunt ontrafelt zich een diepgaand plot over een moordmysterie dat zeventien jaar geleden in dit Ierse dorpje plaatsvond. Ellen en Keats reizen af naar de Netherworld, waar ze met de geesten van overleden mensen kunnen praten om het raadsel op te lossen. Deze verschillende en totaal uiteenlopende werelden waaruit de Netherworld bestaat, hebben allemaal een uniek, zeer creatief karakter en zijn bevolkt met tientallen verschillende wezens, folks genaamd. Wanneer je een folk verslaat, kun je zijn id opzuigen, om dit wezen vervolgens in te zetten in gevechten. De folks in de game, welke allerlei verschillende eigenschappen hebben, zijn dus je wapens. Het opzuigen ervan doe je met de Sixaxis-controller, welke je omhoog moet bewegen of waarmee je een andere beweging moet uitvoeren om het zieltje binnen te halen. Dit werkt goed en is tevens leuk. Gedurende het spel zul je vele verschillende wezens met verschillende soorten aanvallen vangen. Deze kun je dan naar wens onder de kruisje-, rondje-, vierkantje- en driehoekje-toets zetten om ze met een druk op de toegewezen knop een aanval te laten uitvoeren. Bovendien kunnen deze folks een handjevol sterkere aanvallen krijgen, welke meestal niet al te belangrijk zijn aangezien je folks snel omwisselt voor betere. En wanneer je wel wil dat een folk beter wordt, zul je vaak verzanden in het telkens opnieuw een ruimte bezoeken om daar heel veel folks te doden en vervolgens te levelen. Een beetje repetitief dus. Het verhaal wordt verteld door middel van tussenfilmpjes, welke helaas vaak worden gepresenteerd in de vorm van stripverhalen met tekstwolkjes, zonder gesproken dialoog erbij. De enige gesproken dialoog komt voor in de zeer schaars aanwezige 'echte' tussenfilmpjes. Deze oplossing voelt een beetje goedkoop aan. Een ander zeer vervelend element van Folklore is de structuur van de game, in meerdere opzichten. Je speelt met zowel Ellen als Keats, en met beide personen moet je de hele game doorlopen om het uit te kunnen spelen. Je speelt het spel dus eigenlijk dubbel. Beide personages hebben een paar verschillende folks tot hun beschikking en spelen een klein beetje anders, maar het voelt aan als een flauwe oplossing om de speelduur kunstmatig te verlengen. Een ander probleem zit hem in de gangetjes en laadschermen in het spel. De structuur van de game is namelijk niet open, maar zeer gesloten. Je bent continu bezig om van het ene afgesloten kamertje naar het andere afgesloten kamertje te lopen, met telkens weer een (kort) laadscherm ertussen. Zo loop je simpelweg niet soepel door het spel heen. De kracht van de PlayStation 3, in combinatie met een goede streaming-technologie, zouden Folklore een veel vloeiendere ervaring kunnen maken, maar nu voelt de game als een serie aaneengesloten kamertjes, wat zeker niet de bedoeling is geweest van de makers. Het vechten zelf werkt ook niet optimaal. De camera, in combinatie met de onhandige minimap, zorgen er te vaak voor dat je net even de verkeerde kant op loopt. De combat biedt zeker wel aardig wat vermaak, zeker omdat je erg veel en zeer creatief gemaakte folks tot je beschikking hebt én bevecht. Maar je bent uiteindelijk toch van laadschermpje van laadschermpje aan het bewegen op een tamelijk lineair pad, waarbij je te weinig RPG-achtige progressie voelt. Je levelt wel, maar je merkt er weinig van. En je folks kunnen wel beter worden, maar in de volgende wereld heb je alweer een nieuwe folk die sterker is. Hierdoor werken bepaalde elementen van de gameplay tegen elkaar. Je zou dus kunnen zeggen dat Folklore minder goed is dan de som van zijn delen. Folklore is zeker geen game die bij iedereen hetzelfde gevoel zal oproepen. Gamers die een voorliefde voor een game met een dergelijke stijl hebben, zullen sneller door de minpunten heen worstelen en de potentie die de titel heeft aanklampen. De werelden van Folklore hebben namelijk een unieke sfeer en behoren zonder meer tot de meest fantasierijke gebieden op een console van deze generatie. De hoeveelheid folks is behoorlijk indrukwekkend en bij het zien van nieuwe folks zal er menigmaal een glimlach op je gezicht getoverd worden. Met de art direction zit het dus zeker weten goed en dat is ook het sterkste punt van de game. Maar daarmee alleen red je het helaas niet.