Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is een koortsdroom
“Het enige waar ik om geef, is Chaos doden. Ik moet het. Het is geen hoop of droom. Het is als een honger. Een dorst.” Dit is daadwerkelijk de drijfveer voor hoofdpersoon Jack om het kwaad in de wereld te verdelgen. Hij heeft zelf geen idee waarom, hij is vooral heel boos. Het internet had gelijk toen ze de trailers van deze game tot memes omtoverden: het verhaal slaat helemaal nergens op.
Jack en zijn strijdmakkers ontmoeten elkaar voor het eerst voor de poorten van de stad Cornelia. Ash en Jed staan plotseling achter hem met donkere kristallen in hun hand. “Jij hebt er ook eentje, toch?” Jack gromt: “Ik weet alleen dat ik Chaos wil vermoorden!” Nou, dat willen Ash en Jed ook wel. Ze doen een krampachtige boks met zijn drieën en zijn voortaan vrienden voor het leven.
Campy
De game is totaal niet te volgen, zeker niet voor mensen die geen kennis hebben van het toch al zo vreemde verhaal van de eerste Final Fantasy uit 1987. Stranger of Paradise vormt daar namelijk een soort van prequel op, waarbij Jack de slechterik uit die legendarische game blijkt te zijn. Dat werd in de reclamecampagne al uitvoerig uit de doeken gedaan, ook al verklapt dat eigenlijk het einde van het spel.
Het enige voordeel van deze chaos, is dat het regelmatig zó slecht is, dat het bijna goed wordt. Zoals wanneer Jack iemand voor z’n kanis slaat terwijl die het plot probeert uit te leggen. Maar meestal is hij niet uit te staan. Zelfs Squall uit Final Fantasy 8 lijkt nog een gezellige kerel naast Jack.
Het helpt ook niet dat Stranger of Paradise nogal lelijk is. Het oogt als een game die aan het begin van de vorige consolegeneratie uitkwam, met personagemodellen die nauwelijks emoties overbrengen omdat ze bewegen als de Thunderbirds.
Wat wel bijdraagt aan het campy gevoel, is dat de hoofdrolspelers hun volledige uitrusting aanhebben tijdens de tussenfilmpjes. Onze Jack had daarom regelmatig een gleufhoed op tijdens zijn tirades. De lelijk geanimeerde gezichten van zijn teamgenoten werden gelukkig bedekt door een soort motorhelmen.
Ook de levels zijn niet bijzonder mooi vormgegeven. Elke omgeving zou een ode moeten zijn aan eerdere Final Fantasy-delen, met bijvoorbeeld een grot uit deel 14 en een reactor uit deel 7. Die verwijzingen zijn zo liefdeloos gedaan, dat het sommige fans niet eens op zal vallen. Het is niet veel meer dan een vage achtergrond om je gevechten in af te werken.
Prima knokwerk
En wat schetst onze verbazing na alle bovenstaande klachten? Die gevechten zijn enorm leuk! Eigenlijk zou dat geen verrassing moeten zijn, want de game werd ontwikkeld door Team Ninja, de studio achter Nioh en Ninja Gaiden. Ze hebben hun expertise toegepast om een redelijk diepgaand en afwisselend vechtsysteem door te voeren.
Eerdere geruchten spraken van een Souls-achtige benadering van Final Fantasy, en dat is hier en daar voelbaar. Zo voer je lichte en zware aanvallen uit met R1 en R2, en zijn er savepunten waar je uitrust en je health potions weer aanvult, maar waarmee je verslagen vijanden weer laat respawnen. Ook zijn er uitdagende baasgevechten wiens patronen je moet doorgronden voordat je kans maakt op de overwinning.
Toch zijn de flitsende actie en snelle combo’s van groter belang en is het meer Devil May Cry dan Demon’s Souls. Naast ontwijken en blocken voegt Stranger of Paradise daar zijn eigen interessante twists aan toe. De Soul Shield is een interessante vondst, een soort schild dat je kort op kunt roepen en aanvallen van tegenstanders automatisch pareert. Dit schild kost wel stamina, dat je weer nodig hebt om te blocken. Dat maakt het een boeiend risico: een succesvolle Soul Shield brengt vijanden uit balans, maar als je hem te vroeg inschakelt blijf je weerloos achter.
Gaan met die baan
Ook de welbekende jobs uit de Final Fantasy-reeks worden hier uitstekend geïmplementeerd. Je neemt twee klassen mee naar elk gevecht en kunt daar razendsnel tussen wisselen. Zo kun je bijvoorbeeld als magiër een vuurbal op je vijanden gooien, om daarna als ridder snel wat klappen uit te delen.
Je levelt vervolgens niet Jack als personage, maar alleen zijn jobs. Elk van die klassen heeft een eigen skill tree, met helemaal onderin de mogelijkheid om een nieuwe (en vaak betere) job vrij te spelen. Je moet meerdere jobs levelen om iets nieuws te ontgrendelen, wat je aanmoedigt om verschillende klassen uit te proberen. Om uiteindelijk een Sage te worden, moet je bijvoorbeeld met zowel de White Mage als de Black Mage gespeeld hebben.
Niet alle ideeën zijn even geslaagd. Door de constante stroom aan nieuwe uitrusting ben je elke vijf minuten nieuwe wapens aan het gebruiken en is het uitgebreide upgradesysteem volkomen overbodig. Ook is het vreemd dat optionele gesprekken met NPC’s verstopt zitten in een submenu. Niet dat je veel mist aan die houterige conversaties.
De actievolle gevechten weten Stranger of Paradise te redden van de ondergang, maar dat kan niet voorkomen dat het toch als een herhalingsoefening gaat voelen. De lineaire levels bieden weinig verwondering en het gebrek aan variatie in vijanden begint na een paar uur al op te vallen. De beschikbare zijmissies veranderen daar weinig aan. Dat zijn gewoon dezelfde levels met dezelfde vijanden, maar dan in een andere volgorde. De imposante baasgevechten zorgen nog voor de nodige spanning, maar lang voordat de credits na twintig uur rollen, is de klad er al wel ingekomen.
Er is wel genoeg content beschikbaar voor wie het vechtsysteem tot in de puntjes wil leren beheersen, met steeds hogere moeilijkheidsgraden die je tot het uiterste dwingen. Dan moet je wel nog langer Jack en zijn onuitstaanbare persoonlijkheid kunnen verdragen.
Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is vanaf 18 maart beschikbaar op pc, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series X|S. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PlayStation 5.
Conclusie
Het verhaal van Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is zó slecht dat het bijna weer goed wordt. Bijna, maar niet helemaal. Onder die lelijke koortsdroom gaat wel een interessant en diepgaand vechtsysteem schuil, wat de game uit de verdoemenis trekt.Plus- minpunten
Interessant en gelaagd vechtsysteem
boeiend gebruik van jobs
uitdagende baasgevechten
Bizar en niet te volgen verhaal
graphics overtuigen niet
saai leveldesign
herhalend in missies en vijanden
Hoe vond je dit artikel?
Altijd als eerste op de hoogte?
Join ons op Discord
Reacties
Lavalera 17 maart 2022 - 08:26
Ik vermaak me echt prima met het spel. Door de demo wist ik wel dat het grafisch erg achter loopt en het verhaal eigenlijk niet echt aanwezig is. Dit spel heb ik vooral gekocht voor de dmc achtige combat en op dat vlak levert het prima kwaliteit af zoals Erik hier beschrijft. Denk dat je met dit spel ook niet echt moet kijken naar de cijfers die gegeven worden. Of je vind het niets door de graphics en het dunne verhaal of je kan daar door heen kijken en je hebt een prima actie game.
Snoop213 (gebruiker is geblokkeerd) 17 maart 2022 - 08:30
Deze gebruiker is verwijderd
Lavalera 17 maart 2022 - 10:52
@Snoop213 babylon's fall en deze game zijn alleen uitgegeven door square. Die games zijn gemaakt door platinum games en team ninja van Koei tecmo. Dus daar heeft square maar beperkte invloed op. Guardians is wel van eidos dus square zelf maar krijgt lovende kritieken en wordt zelfs vaak genomineerd voor awards. Dus dat is niet dat de game slecht is, jjij vindt het niets aan. For spoken kan je nog weinig over de kwaliteit zeggen omdat die nog niet uit is. Ik snap alleen niet dat mensen zo negatief zijn over de trailers ik word er juist wel enthousiast van. Maar goed even afwachten hoe die wordt als het live gaat. Maar bij Square als developer heb ik geen twijfels dat het wel goed komt. Ze hebben ook met Endwalker een uitbreiding van ffxiv uit gebracht die een 92 meta critic scoort.
Snoop213 (gebruiker is geblokkeerd) 17 maart 2022 - 11:07
Deze gebruiker is verwijderd
Aanbevolen voor jou
Altijd als eerste op de hoogte?
Join ons op Discord