Far Cry 6 is geen revolutie, maar wel een goede Far Cry

Zoals bij Far Cry de regel is, draait de game in essentie om de grote, boze slechterik; het kwaad om gewelddadig omver te werpen. Ditmaal is niemand minder dan Giancarlo Esposito gestrikt. De man die voor velen onherroepelijk gelijkstaat aan Gustavo Fring van Breaking Bad, stapt hier wederom in de schoenen van een gecalculeerde antagonist: Antón Castillo.

‘El Presidente’ wordt nooit een bijzonder complex personage — en Esposito staat duidelijk op de autopiloot — maar onderaan de streep geldt eigenlijk ook maar één ding: deze gast moet heel erg dood. Die bloedlust is wat voor Far Cry telt.

Een nieuwe stem voor Far Cry

Dat is waar Dani Rojas, de protagonist van Far Cry 6, binnenwandelt als gloednieuwe, Yaraanse guerrillastrijder. Voor het eerst toont de shooter de speelbare personages (in mannelijke of vrouwelijke vorm) vaker vanuit het derdepersoonsperspectief, in zowel de tussentijdse filmpjes als selectieve stukjes gameplay. Het is geinig om bijtijds je gekozen kledingstukken terug te kunnen zien, maar het voegt verder niet bijzonder veel toe aan het verhaal. Far Cry 6 oogt bij vlagen net iets filmischer, waar bijvoorbeeld het volledig in de eerste persoon spelende Far Cry 3 er een meer introspectieve draai aan overhoudt.

Voor de verandering laat Dani ook vaker van zich horen dan recente Far Cry-protagonisten, wat wel degelijk bijdraagt aan de verhalende segmenten. Dani haakt op gevatte manieren in op gesprekken en gebeurtenissen, terwijl het daadwerkelijke acteerwerk overtuigend klinkt. De tussentijdse kreten en snelle responsen zijn typerend droog en sarcastisch, maar ze blijven vrij van ongemakkelijke oneliners.

Ironisch is wel hoe Dani, nu voorzien van een stem, vaak alsnog nietszeggend overkomt in het narratief. Hij of zij belandt per ongeluk en met tegenzin in een wankelende guerrilla-oorlog, maar neemt vervolgens zonder slag of stoot de rol van solistische Rambo-held op zich. Far Cry 6 windt er geen doekjes meer om: slechts een greintje motivatie is genoeg om een ketting van oorlogsmisdaden aan elkaar te rijgen. Voor Dani draait dat ene keer om wraak en eergevoelens en de andere keer om pure lol. Uiteindelijk maakt de intentie bar weinig uit.

Tussen oorlogsdrama en Saints Row in

Die tweestrijd in toonklank komt vaker terug in het eindproduct. Enerzijds wil Far Cry 6 een gritty guerrillaverhaal met impactrijke gevolgen vertellen, andere keren doet het spel zijn best om juist overdreven luchtig en ludiek over te komen — tot meta-commentaar aan toe. Afhankelijk van hoe je het verhaal en de vele missies trotseert, kunnen die twee tonen elkaar op wrange manieren opvolgen. Vrolijk meeblèren op radiohit Havana direct nadat je een trouwe bondgenoot begraven hebt? Het kan op Yara.

Geheel volgens verwachting zégt Ubisoft wederom niets met het overkoepelende verhaal. De ’lessen der guerrilla’, de kankergenezende Yaraanse tabak, het bestaan van een jonge troonopvolger: het leidt uiteindelijk allemaal naar dezelfde, herkenbare chaos. Zelfs Giancarlo Esposito wordt niet verder benut dan het spelen van de dictatoriale neef van Gustavo Fring. Die verre familie sluit weliswaar prima aan op de Far Cry-formule, maar het voelt toch alsof er opzettelijk potentie ontweken wordt.

Ook deeltje zes schreeuwt eigenlijk van begin tot eind dat totalitair regime een slechte zaak is, terwijl het spelers van goedbedoelde B-personages naar de volgende oorlogsmisdaad sleept. Ubisoft gaat ver om uiteindelijk op dezelfde, nietszeggende standpunten aan te komen. Maar we hebben lol.

Een stukje oud, niet te veel nieuw

Een soms ongebalanceerde toon kan Far Cry 6 immers niet minder Far Cry maken. Op een puur gameplaytechnisch vlak is dit zesde deel Far Cry pur sang. De spelformule is sinds Far Cry 3 nauwelijks aangepast, maar het totaalpakket komt op Yara wel fantastisch uit de verf. Militaire basissen vanuit de jungle besluipen en systematisch schoonvegen is, ook twee consolegeneraties verder, nog steeds vermakelijk. Het plezier is simpel van aard, maar telkens ‘nog één fortje’ blijft verslavend.

Far Cry 6 stapt wijs genoeg terug van de rpg-achtige elementen waar Far Cry New Dawn mee experimenteerde. Deel zes is wederom onderverdeeld in lichtjes geschaalde moeilijkheidsgraden per regio, maar doet sponsachtige tegenstanders weer in de ban.

Castillo’s leger scherpt zogenaamd aan naarmate de speler sterker wordt. In de realiteit merk je daar maar weinig van; headshots zijn weer gewoon headshots. Het stukje crafting en wat passieve uitbreidingen voor je thuisbasissen — ook in New Dawn geïntroduceerd — zijn ditmaal wel overeind blijven staan.

Ubisoft zet flink in op het aanpassen van je kleding, wapens, voertuigen en ander gereedschap, het liefst met allerlei cosmetische, passieve en actieve twists. De grote nieuwe klappers daarin zijn de zogenaamde Supremo’s: rugzakken met ultimate-achtige krachten. Samen met een breed scala aan in elkaar geknutselde wapens voegen de Supremo’s een gepast chaotisch element toe aan de anders vrij doorsnee schietgevechten. Ongeacht enige variatie zijn nagenoeg al deze krachten explosief van aard, wat ze helaas wel pijnlijk irrelevant maakt voor bijvoorbeeld stealth-speelstijlen en wereldverkenning.

Goedbedoelde touch, ruwe afwerking

Ubisoft maakt grotere meters op het front van toegankelijke instellingen. Far Cry 6 komt (minder valide) spelers direct tegemoet met tal van verschillende hulpmiddelen om naar wens aan te passen. Denk aan schaalbare ondertitels, text-to-voice, een versimpelde verhaalmodus, vermindering van flikkerende beelden en slimme aanpassingen in spelbesturing.

Wel blijft het jammerlijk hoe bijvoorbeeld tussenfilmpjes niet te pauzeren zijn, de game het handmatig herstarten van checkpoints niet toestaat of hoe selecte voertuigen aanvankelijk frustrerend onlogisch bestuurd worden. Dat laatste geldt des te meer voor de pc-versie, waar het overschakelen naar een controller niet altijd werkt. Far Cry 6 oogt en draait weliswaar ontzettend fraai, maar mist op sommige fronten alsnog een laatste laagje afwerking.

Die nazorgen lijken wederom wat instabiliteit rond lancering te voorspellen, meer dan enkel de gebruikelijke imperfecties in de open spelwereld. Far Cry 6 is gedurende een intensieve week spelen circa vijf keer volledig gecrasht — een probleem wat in ieder geval één andere recensent op PlayStation 5 kon beamen. De vele autosaves komen spelers daarin tegemoet, mochten dezelfde crashes ook voorkomen in de uiteindelijke versie.

Alsnog een sterke Far Cry

Naast een hoger gehalte knutselwerk en de wel-of-niet-politiek beladen ondertoon, is Far Cry 6 ‘gewoon’ weer Far Cry, zonder enige gêne. De tropische wereld van Yara is aanzienlijk groter en visueel gevarieerder, maar de gameplaycyclus is sinds Far Cry 3 nagenoeg onveranderd gebleven. Afgezien van een rijke greep aan unieke (zij)missies komt het spelletje toch vaak neer op hetzelfde systematische neerpoffen van soldaten tegen verschillende achtergronden. De locaties zijn mooier; de AI is nog altijd even voorspelbaar.

Experimenteren met customized wapens, Supremo’s, co-op — welke nagenoeg identiek is aan de opzet in Far Cry 5 — of een van de handvol dierenvrienden biedt daarin enige variatie, maar de powertrip van Far Cry 6 bereikt al vrij snel een plateau. Wie eenmaal een paar voor de speelstijl relevante wapens vindt, hoeft vrijwel nooit meer om te kijken naar de vele craftingmenu’s en -mogelijkheden. Na de eerste uren waarin nog gehint lijkt te worden naar vernieuwing, ben je na nog geen twee uur terug in een cyclus die wel erg bekend aanvoelt. Drie snelle headshots en een dynamietstaaf; er is weer een rood vlaggetje van de wereldkaart verdwenen. En zo voort.

Voor velen doet dit nauwelijks iets aan de ervaring af. Als je meer Far Cry wilt, dan biedt deel 6 het in overdaad. Heel vernieuwend of veelzeggend is het inmiddels niet meer, maar er is op Yara genoeg moois te vinden om je een flink aantal avonden te vermaken. De kundig opgesplitste verhaallijnen houden je, zonder goedkoop grind-festijn, makkelijk twintig tot dertig uur in de weer. Daarbovenop komen nog tal van geinige speurtochtjes, raceparcours en legio optionele verhalen om verder uit te pluizen.

Far Cry 6 is vanaf 7 oktober verkrijgbaar op PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X en S, pc (Ubisoft Connect en Epic Games Store) en is te streamen via Google Stadia. Voor deze review werd een pc-versie verstrekt vanuit Ubisoft.

Conclusie

7,5

Goed

Conclusie

Far Cry 6 is ondanks alle bombarie simpelweg meer Far Cry. De spelformule is inmiddels stokoud, maar vindt op Yara wel een betere balans. Met meer nadruk op gepaste crafting-elementen en de bekende vrijheid in speelstijlen, valt er genoeg vermaak te halen uit het schietwerk. Op veel fronten is Far Cry 6 de beste Far Cry ooit — de grootste sowieso — maar Ubisoft zet nergens een revolutie in.

Plus- minpunten

Far Cry in optima forma

gepaste crafting-elementen

prima personages

Vernieuwt (alweer) niet

benut weinig verhalende potentie

mist nog wat afwerking