Everybody’s Gone to the Rapture speelt zich af in een Brits dorpje en het natuurrijke gebied er omheen. Het is zo’n plek waar iedereen elkaar kent. Als er iemand van buitenaf binnenkomt, wordt deze met een scheef oog aangekeken tot de koffers weer gepakt worden. Een dorpje waarin de mensen zich vrome christenen noemen, maar dat in hun gedrag niet altijd laten zien. Deze mensen ga je leren kennen.
Zoals Wendy, een oudere dame die zich net iets teveel bemoeit met het liefdesleven van haar zoon. Of Jeremy, de priester die zijn parochie bij elkaar probeert te houden en zelf worstelt met zijn geloof in het midden van ongelofelijke gebeurteni en. Voeg bij deze gemeenschap de Amerikaanse Kate toe en je hebt een ongemakkelijke situatie. Niet alleen omdat Kate er anders uit ziet dan de rest en wetenschapper is, maar vooral omdat ze een relatie met één van de bewoners heeft.
Walking simulator
Zoals gezegd is iedereen in dit dorpje verdwenen. Het is aan de speler om te achterhalen wie deze mensen zijn en hoe het kan dat niemand er meer is. De game is gemaakt door The Chinese Room, de mensen achter Dear Esther. Ook deze game zou je een ‘walking simulator’ kunnen noemen. Het enige wat je doet is namelijk lopen en het verhaal meemaken. De interactie buiten het wandelen om blijft bij soms een deur openen of een radio aanzetten. Is dat erg? Nee, natuurlijk niet. Everybody’s Gone to the Rapture richt zich volledig op het verhaal en de unieke manier om deze te beleven.
De interactie buiten het wandelen om blijft bij soms een deur openen of een radio aanzetten. Is dat erg? Nee, natuurlijk niet.
Wandelend door het dorpje en de omgeving kom je rondvliegende lichten tegen. Elk licht staat voor een personage. Wendy heeft haar eigen licht, Jeremy heeft een eigen licht en zo ook enkele andere bewoners van het dorp. Volg je een licht, dan krijg je het verhaal van dat personage te zien en te horen door kleine scenes uit het verleden. Je ziet de personages zelf nooit concreet voor je, dus moet je het voornamelijk van het stemacteerwerk hebben. Gelukkig is het acteerwerk in Everybody’s Gone to the Rapture uitmuntend. Het is opmerkelijk hoe de afwezigheid van gezichten de game niet afstandelijker, maar juist persoonlijker maakt. Omdat je enkel de stemmen hoort, bouw je voor jezelf een beeld van de personages.
De wereld houdt zich stil
Naast de vliegende lichten en de radio’s die stukjes monoloog van Kate’s verhaal vertellen, is het de wereld zelf die een grote rol speelt. Vergeleken met het beperkte landschap van Dear Esther is The Chinese Room losgegaan met een flinke oppervlakte dat er waanzinnig uitziet. Het is een prachtige wereld, dat tevens door de weereffecten en de manier waarop de zon zich soms vlot verplaatst, constant weet te prikkelen. Maar omdat het zo groot is, voelt het ook een beetje doods aan.
Natuurlijk is dat de bedoeling voor een plek waar letterlijk elke vorm van leven is verdwenen, maar je hoopt telkens dat de wereld zelf iets meer te vertellen heeft. Zo wil je bijvoorbeeld in de huizen meer over de mensen te weten komen buiten de dialogen om, maar de huizen lijken allemaal op elkaar met maar enkele kleine hints naar de personen die er gewoond hebben. Een knuffelbeertje en een tekening hier en daar moet het idee geven dat er kinderen waren, maar veel verder gaat het niet. Het voelt als een gemiste kans. Een paar flyers met waarschuwingen zijn niet genoeg om een wereld te vullen. Dat je bij het ontdekken van de redelijk grote wereld extreem langzaam loopt helpt ook niet mee. De game durft de tijd te nemen en dat is te prijzen, maar wil je terug naar eerdere gebieden, dan is de kans wel groot dat je even je telefoon erbij pakt voor een ander spelletje tijdens deze tocht.
Droom mee
Afgezien van de wereld zelf weet The Chinese Room weer een sterk verhaal neer te zetten. Vergeleken met Dear Esther is het duidelijker wat ze willen vertellen. De zes personages hebben hun eigen verhaallijnen en natuurlijk is er het mysterie van waarom de mensen weg zijn. Het verhaal is compleet non-lineair. Je bepaalt zelf waar je heen loopt en dat zorgt ervoor dat je het verhaal op een eigen volgorde meemaakt. Van de vliegende lichten die je tegenkomt en besluit te volgen, tot de radio’s en de willekeurige dialogen die je in de wereld tegen het lijft loopt. Je leert de personages steeds meer begrijpen en je puzzelt beetje bij beetje de gebeurteni en bij elkaar. Ondanks het trage tempo houdt dit je intere e erbij.
Door de combinatie van waanzinnig stemacteerwerk, lichteffecten en voornamelijk de uitmuntende soundtrack met een zweverige combinatie van vocale en instrumentale muziek, droom je zo’n vier uur lang lekker weg in deze wereld. Everybody’s Gone to the Rapture is niet de start van een nieuw genre zoals Dear Esther dat was, maar laat wel weer zien dat de mogelijkheden om op intere ante manieren verhalen te vertellen via games oneindig zijn.
Everybody’s Gone to the Rapture is vanaf vanavond verkrijgbaar voor PlayStation 4 via PSN. De game kost 19,99 euro, PlayStation Plus-leden krijgen 20 procent korting.