26 levels, 26 Trophies: Dyad draait er niet omheen dat het herhaaldelijk gespeeld moet worden voor een zo hoog mogelijke score. Toch gooit het spel je absoluut niet in het diepe, alle nieuwe mechanics worden netjes uitgelicht om vervolgens gecombineerd te worden. Dat gebeurt aanvankelijk nog heel rustig, maar escaleert zelfs dan al geregeld in razendsnelle races en oorsuizende muziek. Je doet er daarom goed aan om alle levels netjes op volgorde te spelen, voordat je aan de Trophy-varianten waagt. Deze versies speel je vrij zodra je het einde van de normale levels haalt, en zijn nog stukken moeilijker. Om de metafoor in stand te houden: ze toch maar proberen is alsof je heroïne spuit omdat je na vijf biertjes nog niets merkt.
Wat je nu precies moet doen in Dyad, laat zich helaas lastig vastleggen op beeld. Zoveel blijkt wel uit de behoorlijk rommelige trailers. Het ene moment ziet het er doodsaai uit, seconden later heb je geen idee meer wat er gebeurt door alle chaos op het scherm. Ergens daartu en ligt de spelmechaniek verborgen die je nodig hebt om ‘m niet compleet te spacen als je speelt. De kern draait om het ‘taggen’ van vijanden zodat je een snelheidsboost krijgt. Je kunt ze al ver voor enig botsgevaar aanhaken en slingert jezelf daarmee verder door het cilindervormige parkoers. Scheer je vervolgens vlak langs de tegenstanders, dan vul je weer een meter die je om kunt zetten in nog meer snelheid. Er komen later nog een aantal power-ups, vaardigheden en vijanden bij, maar het principe blijft hetzelfde: doe je het goed, dan ga je sneller en sneller. Maak je een fout, gaat de rem er direct op. En dat is doodzonde als de muziek en bijbehorende lichtshow net hun climax leken te bereiken.
Hoewel de presentatie van Dyad verslavend werkt, ligt verzadiging op de loer. De game valt er gelukkig niet ten prooi aan door alle levels kort te houden en bij iedere stage weer een nieuwe uitdaging te introduceren. Soms moet je zoveel mogelijk punten verzamelen, af en toe is het een race en dan is het weer een overleving trijd waarbij je energiemeter iedere seconde terugloopt. Bij alle opdrachten geldt eenzelfde overkoepelende drijfveer: zodra je eenmaal op stoom bent en met duizelingwekkende snelheid over de baan raast, is stoppen geen optie meer. Je moet en zal even hard blijven gaan, terwijl Dyad je dat steeds moeilijker maakt. Er komt een punt dat je puur op ritmegevoel aan de analoge stick en knoppen vastklampt, omdat je ogen inmiddels volledig lamgeslagen zijn door alle hectiek. Knipperen lijkt mi chien de uitkomst, maar daarvoor staar je veel te strak naar het scherm.
Heb je alle 26 levels één keer doorgespeeld, dan komt er nog laatste, free roaming-achtige stage vrij. Deze illustreert perfect wat Dyad zo fijn maakt, maar minstens net zo lastig om uit te leggen. Je begint met enkel een paar vijanden op je weg – er is geen tijdsdruk, finish of andere opdracht – wat het amper enerverend maakt. Net wanneer je ermee wil stoppen, merk je echter dat je toch wat tempo hebt gemaakt. Langzaamaan komen er ook steeds meer power-ups en andere vijanden tevoorschijn, en neemt je snelheid toe. Dit gaat zo geleidelijk dat je nauwelijks door hebt hoe hard je inmiddels al gaat. Vanaf dat moment is er geen weg meer terug, hoewel het onmogelijk voelt om nog door te gaan door alle chaos om je heen. Maar dan blijkt dat Dyad je gedurende al zijn levels tot een expert heeft gevormd, die moeiteloos op topsnelheid functioneert. De uitdaging schuilt dan vooral in hoe lang je vingers en ogen het weten vol te houden. Een keiharde crash is onvermijdelijk, maar de fantastische trip is het dubbel en dwars waard.
Dyad is momenteel enkel verkrijgbaar via de Amerikaanse PlayStation Store, een Europese release volgt later dit jaar.