Het is onbegrijpelijk dat Drakensang: River of Time op exact dezelfde dag als Fable III en een weekje na Fallout: New Vegas verschijnt. Marketingtechnisch gezien natuurlijk het stomste wat je kunt doen. Het had ook helemaal niet gehoeven. River of Time is in Duitsland al een dik half jaar te koop en met sneller vertaalwerk was een zomerrelease haalbaar geweest. Dat het spel zich zo in de vingers snijdt, is zacht uitgedrukt. Nee, het is eerder een ontzettend effectieve zelfmoordpoging.

Juist door de gezamenlijke releasedatum is het mooi om te zien hoe Drakensang en Fable een totaal andere invulling geven aan het genre. Peter Molyneux probeert een rollenspel neer te zetten dat alle conventies overboord gooit en zich richt op een dynamische spelervaring. Hoe anders is Drakensang: River of Time, van een voor ons gezichtsloos ontwikkelteam en met de karakteristieken van het doorsnee rollenspel als basis.

Conventies
Al tijdens het aanmaken van je personage heb je in de gaten dat het Duitse Radon Labs wel van conventies houdt. Je krijgt de keuze uit een tiental volkeren – waarvan de vrouwelijke piraat uiteraard de beste optie is – en geeft vervolgens aan waar je zwakke en sterke punten liggen. Je kunt hier gedurende je avontuur weliswaar aan sleutelen, maar het is toch wel handig om goed na te denken over je keuze. Een primitieve en zeer gespierde krijger zal immers niet snel over de tovenaarskunsten van Harry Potter beschikken. Je keuze stuurt je, vooral in het begin van het spel, richting een bepaalde speelstijl.

Begin je in Fable als held, in Drakensang ben je een kneusje dat niets afweet van de miserabele staat van de wereld. Een echt kneusje, want het personage rent alsof ‘ie totaal geen controle over z’n lichaamsdelen heeft. Deze gekke renanimatie blijft, maar uiteraard groei je uiteindelijk wel uit tot de held van de eeuw. Je weg hiernaartoe kun je eigenlijk wel raden. Je neemt missies aan, bouwt langzamerhand je personage uit en raakt steeds verder verwikkeld in de wereldproblematiek. Hierdoor komt Drakensang in eerste instantie over als een vrij suffe titel. We hebben een dergelijke insteek al zo vaak voorbij zien komen dat het wel erg goed uitgewerkt moet zijn om echt indruk te maken. Dat het allemaal wat traag op gang komt, helpt dan niet echt mee. Typerend voor de eerste paar uur is een missie waarin je de wacht moet houden. Toegegeven, het is een rollenspel en dit is een zijmissie, maar leuk is anders.

Virtuositeit
Wanneer The River of Time na een uurtje of drie echter op stoom komt, is ‘ie ook bijna niet meer te stuiten. Dan komt de kracht van het traditionele, hardcore rollenspel bovendrijven. The River of Time is een spel om tientallen uren in te steken. Sowieso doe je er relatief lang over om het verhaal te doorlopen en word je overal met zijmissies opgescheept, maar ook gameplaywise wil je je in het spel verdiepen. Dat je tijdens de real-time gevechten geregeld op de pauzeknop drukt, zegt eigenlijk genoeg. Je bent steeds bezig met het zorgvuldig uitkiezen van de juiste handeling of aanval en er zijn belachelijk veel variabelen om rekening mee te houden. Het is van essentieel belang welk wapen je gebruikt en erachter te komen wat de zwakke punten van je tegenstanders zijn. Anders zou een speciale aanval, die behoorlijk wat van je uithoudingsvermogen vraagt, wel eens slecht kunnen uitpakken.

Je ziet de diepgang en complexiteit ook terug in de mogelijkheden om je personage op te bouwen. Zoals gebruikelijk verdien je ervaringspunten, maar het is ongebruikelijk hoeveel vaardigheden je kunt verbeteren en hoe vrij je bent in het spenderen ervan. Wil je een virtuoos zijn op het gebied van het villen van dieren, dan staat niets en niemand je in de weg. En denk maar niet dat je klaar bent wanneer je je eigen personage naar wens hebt gekneed. Binnen een mum van tijd heb je drie compagnons en zij vereisen ook de nodige aandacht.

Zoals de voorgaande alinea’s al suggereren, is The River of Time een rollenspel volgens het boekje. Is dat erg? Nee, want de uitwerking is dusdanig goed dat de RPG-clichés juist in het voordeel van het spel werken. Neem bijvoorbeeld de setting en de dialogen. Uiteraard speelt The River of Time zich af in een fantasierijk middeleeuws universum met een overdosis aan middeleeuwse invloeden. En uiteraard kom je in dit universum gekke dwergen en wijze elfen tegen, met wie je een gesprekje kunt aangaan.

Seizoenenlange serie
Doordat het spel zichzelf zo serieus neemt, is dit tot in het extreme uitgewerkt. Drakensang overstijgt op deze manier inwisselbare genregenoten. Er is zoveel aandacht besteed aan de architectuur dat geen stad of gebouw echt willekeurig aanvoelt. Na een half uurtje spelen zie je twee katjes op een pier zitten en je bent eigenlijk onmiddellijk geneigd om gedurende het spel naar meer van dit soort details op zoek te gaan. De personages zijn er bovendien niet voor jou, maar wekken de schijn dat ze deel uitmaken van een organische samenleving.

Mede door het serieuze karakter is Drakensang niet enorm toegankelijk. Het spel verwacht bijna van je dat je bij de kleinste dingen stilstaat en elk kans tot een dialoog of gevecht aangrijpt. Maar eigenlijk is dit enkel een sterke eigenschap. Het spel zal hierdoor veel minder mensen aanspreken dan Fable III, maar laat je wel echt verzuipen in een fantasiewereld. Je merkt dat de manier waarop jij het spel speelt impact heeft en dat je naar een climax toewerkt. Zo bekeken is Drakensang: The River of Time geen vernieuwende Hollywoodfilm, maar een seizoenenlange serie die je naar verloop van tijd meer en meer gaat waarderen.