Jij bent een monstertemmer. Wanneer je door vreemde krachten in een andere wereld belandt, is het duidelijk: je bent bijzonder. Want jij en jij alleen kan de diverse Digimon vangen, trainen en laten floreren. En alleen door dit te doen, red je de Digiwereld en vind je wellicht de weg terug naar huis.
Clicker
Dit levert een nogal vreemde tegenstelling op, vooral voor doorgewinterde jrpg-spelers. Want in tegenstelling tot wat je in al die andere games hebt geleerd, is vechten tegen andere monsters niet de beste manier om je Digimon te ontwikkelen. In plaats daarvan kun je beter naar de trainingsruimte gaan, waar je je monsters via een machine verbetert. Hier is de Tamagotchi-oorsprong overduidelijk. Wanneer je de machine activeert, start een activiteit die je met heel veel moeite een ‘minigame’ kunt noemen. Je kiest welk aspect van je monster je wil ontwikkelen (HP, Kracht, etc) en vervolgens verschijnt een balkje met symbolen. De cursor glijdt snel langs die symbolen en door op X te drukken stopt hij. Sta je stil op een symbool dan krijg je een bonus. Daarnaast moet je letten op de vermoeidheidsmeter, en je Digimon moeten ook regelmatig naar het toilet.
Ja, je kunt je monsters ook sterker laten worden met gevechten. Tijdens je reis vecht je met allerlei andere Digimon, waarbij het vechtsysteem je niet veel controle geeft. De Digimon vallen automatisch de tegenstander aan en jij kunt hooguit de grote lijn sturen: dus hoeveel magie ze gebruiken en wanneer ze hun sterkste aanval inzetten.
Digimon die niet in goede conditie zijn (zoals door honger of slaapgebrek) kunnen flinke klappen oplopen. Je loopt het risico dat ze ziek worden of zelfs doodgaan. En dood betekent ook echt dood. Om dat leed iets te verzachten, krijg je bij overlijden een vervangende Digimon met een deel van de vooruitgang van zijn dode voorganger. Maar het blijft toch een klap in je gezicht om een met liefde opgevoede Digimon kwijt te raken.
Digi digi digi
Tenminste, als het je wat kan schelen. En dat is de vraag, gezien de verder volkomen onintere ante wereld met vervelende personages. Het begint al met het ontmoeten van een ‘oude meester’ die je helpt bij je eerste schreden in deze wereld. Dan is al duidelijk dat de schrijvers van deze game denken dat je een wereld intere ant maakt door het woord ‘digi’ voor allerlei andere woorden te plakken. Digi-volve. Digi-vecht. Digi-doperwt. Digi bom bigi ba bigi digi didli didli do. Sorry, we zijn digi-doorgeslagen.
Hoe dan ook, je komt er al snel achter dat je beter flink wat tijd in de trainingsruimte door kan brengen met het eindeloos op knopjes drukken tot je Digimon sterk genoeg zijn om een bepaald gebied veilig te doorkruisen. En het is voorstelbaar dat deze vorm van gameplay nog wel te pruimen is wanneer je de oorspronkelijke Vita-versie van de game speelt. Digimon World: Next Order is namelijk een heruitgave van deze draagbare titel. Een dergelijke trainingsronde is eigenlijk wel een leuke gedachteloze bezigheid wanneer je in de trein zit of in de rij staat bij de supermarkt. Maar als je op de bank zit te kijken naar je cinema-formaat HD-televisie, voelt het behoorlijk onbenullig om de hele tijd naar een scherm met statistieken en een vliegende cursor te kijken.
Digizameling
Het verkennen van de wereld is overigens op zich wel aardig, als je graag geheimen, bonu en en schatten zoekt, en vooral als je je digidorp met Digimon wil uitbreiden. Hier zit toch wel degelijk een potentieel verslavende verzamelwoede ver-digi-borgen. Het dorp, dat door de Digimon steevast een stad wordt genoemd, ook al bestaat het in het begin uit vier huizen en een grasveld, wordt gaandeweg gevuld met meer Digimonsters en ook kun je nieuwe en betere gebouwen plaatsen. Ook deze activiteit voelt heel erg op zijn plek in een Vita-game, maar voelt een beetje als zonde van je tijd op de console.
Het grote probleem met Digimon World: Next Order is overigens niet dat het een Vita-port is. Het grote probleem is dat het eigenlijk een heel matige rpg is met ongelukkig gekozen gameplay mechanics. Het is erg moeilijk om deze Digi-bende aan te bevelen in een wereld waarin spellen als Tales of Berseria, Final Fantasy 15 en binnenkort Persona 5 bestaan. Digimon World: Next Order’s poging om trouw te blijven aan zijn Tamagotchi-wortels is wellicht voor de loyale fans een pluspunt. Maar voor de rest van de mensheid zijn er betere manieren om je tijd te besteden dan het naar het toilet laten gaan van polygonale monstertjes.
Deze recensie gaat over de PlayStation 4-versie van Digimon World: Next Order, die nu verkrijgbaar is. De Vita-versie kwam vorig jaar in Japan uit.