Toen de eerste beelden van Children of Mana verschenen, was iedereen enthousiast, waaronder ondergetekende. De pastelkleurige en haarscherpe graphics vol met detail die op de screens getoond werden, deden velen watertanden. Het was alweer een hele tijd terug sinds de laatste echt goede Mana-game verscheen. Vooral omdat het meest recente Sword of Mana voor de GBA nogal een tegenvaller was. Zou Children of Mana de reeks weer naar een oud niveau kunnen tillen? Gaan we weer een groots avontuur beleven met een leuk plot en lekker snelle en intuïtieve hack ’n slash actie? Het had er alle schijn van.
Maar zoals je mi chien al wel aan voelt komen, Children of Mana stelt teleur. Niet dat de screenshots een verkeerd beeld hebben geschept, allerminst. De fraaie 2D graphics zijn volop intact en ogen op de DS zeer goed. Het dorpje waar het verhaal begint, ademt warmte en magie uit, vooral dankzij de fraaie kleurstelling. Zelfs al voor die tijd, bij het afspelen van het in anime-stijl gegoten introfilmpje, weet de game veel indruk te maken. De mooi getekende karakters uit dat filmpje, komen zelfs ingame terug als overtuigende gespreksportretten. Ondertu en wordt alles begeleid door mysterieuze muziek van zeer behoorlijke kwaliteit die perfect past bij de thematiek en echt die typische Mana-sfeer heeft. Wat een heerlijk Japans RPG sfeertje!
De production values lijken dus bijzonder hoog en je zit meteen helemaal in de game. Helaas is die fijne immersie slechts van korte duur. Als je eenmaal door al die mooie plaatjes en geluidjes heen bent, wordt je namelijk geconfronteerd met de verhaallijn. Je had dit al min of meer uit de inleiding kunnen halen, maar de plot van Children of Mana is één van de meest clichématige verhaallijnen die ooit verteld is in een game.
Het begint allemaal met de welbekende stront aan de knikker vlakbij het dorpje en natuurlijk is een goeie vriendin van jou er bij betrokken waardoor je die stront er wel van af moét wa en. Vanzelfsprekend trekt de burgemeester van het dorp, een ervaren krijger en jouw mentor, er niet op uit en ook alle andere vechtrotten voelen zich niet geroepen om jou bij te staan. Nee, laat de onervaren knaap het onheilspellende klusje maar alleen opknappen.
Je trekt dus van de Mana Village naar de Mana Tower (what’s in a name) om daar orde op zaken te stellen. Daar eenmaal aangekomen wordt je geconfronteerd met de daadwerkelijke gameplay van dit spel. Je hakt jezelf op bijzonder eentonige wijze een baan door de toren en hordes behoorlijk pa ieve en leeghoofdige vijanden. Terwijl je de toren bestijgt zal het je al snel opvallen dat veel verdiepingen wel érg veel op elkaar lijken. Sterker nog, vaak zijn ze als twee druppels water!
De graphics zijn er om een of andere reden ook op achteruitgegaan en mi en het subtiele detail en de dynamiek van het dorpje. De toren bestaat uit steeds maar weer diezelfde muren en vloeren en alle gangenstelsels zijn hoekig. Oh, ik zou het bijna vergeten: je hebt een Elemental Sprite mee als compaan die je als aanvals- of ondersteuningsmagie in kunt zetten. Heb je deze tijdens je tocht ooit nodig? Nee, en vooral niet omdat het oproepen van de Sprite te lang duurt en te omslachtig werkt.
Eenmaal aan de top van de toren mag je de welbekende eindbaas bevechten. Oké, hier wordt het weer wat intere anter. De eindbaas heeft verschillende aanvallen en je moet hier echt ontwijken en blokken om winnend uit de strijd te komen. Toch wel weer even wat anders dan het oersaaie rammen op de aanvalsknop wat in de rest van de toren hoogtij vierde. Uiteindelijk stelt de bo fight echter ook weer niet zoveel voor. In een RPG verwacht je de nodige tactiek en strategie, maar in dit geval hoef je niet meer te doen dan patronen herkennen en daarop reageren.
Heb je dit eenmaal allemaal achter de rug, dan verschijnt er een mysterieuze gozer die aankondigt dat het einde van de wereld nabij is. Ehm ja, dat verhaal is inmiddels al net zo oud als de wederopstanding van Jezus Christus! Dat jij door de dorpelingen vervolgens bijna tot een soort van uitverkorene uitgeroepen wordt, daar hadden we natuurlijk ook totaal niet op gerekend. Iedereen is blij en tevreden, maar dan verschijnen er ineens drie reusachtige lichtstralen die neerdalen op verschillende landen in de wereld. Ongetwijfeld is er iets onheilspellends aan de hand en terwijl iedereen zogenaamd hulp gaat zoeken van derden, mag jij die lichtstralen gaan onderzoeken.
Oh, maar wacht. Je kunt niet zomaar een lichtstraal uitkiezen en daar naartoe reizen. Nee, eerst moet je er via gesprekjes met de verschillende dorpelingen achterkomen dat er toch echt iets aan de hand lijkt te zijn bij één van die te onderzoeken gebieden. Pas dan valt blijkbaar het kwartje dat we daar maar es naartoe moeten gaan. Goh nee, hadden we dat eerder ook al niet besloten? Ik kan toch al lang en breed zien dat er ergens iets mis is, en vooral ook waar?
De verhaallijn zit vol met dit soort gaten in het plot en hoe verder je komt, hoe erger het wordt. Al snel neem je het verhaal gewoon niet meer serieus, omdat tegen teveel onvolkomenheden en mateloos irritante clichés aanloopt. Het was nog enigszins dragelijk geweest wanneer men in ieder geval de clichés hadden weten te verhullen door een boeiend script te schrijven, maar daar zijn alle dialogen in de game simpelweg te kinderlijk en ongeloofwaardig voor. Hoewel de game voor een zo breed mogelijke leeftijdsgroep ontworpen is, hoeft dit nog niet te betekenen dat de wat oudere en meer ervaren gamers daar de dupe van moeten worden. Helaas is dat met deze game wel het geval. Wie is überhaupt bereid om iedere keer weer het hele dorp af te struinen om net die ene figuur te vinden die je weer verder helpt in het verhaal? Het haalt echt tempo uit de game.
De gameplay wordt er evenmin beter op. De Elemental Sprites blijven behoorlijk nutteloze toevoegingen die je nooit zult gebruiken. Geen wonder dat ik ze bijna vergeten was te noemen. Het dorpje waarin je begint, blijft het enige dorpje wat je aan zult doen. Alle gebieden waar je heen reist, zijn simpelweg doolhoven gevuld met vijanden en vallen. Zelfs het reizen wordt praktisch overgeslagen, aangezien je overal in één keer naartoe vliegt. Kortom, Children of Mana is niet echt een traditionele RPG, maar een echte dungeon crawler. Nou hoeft dit absoluut geen minpunt te zijn, ware het niet dat de actie zo matig uitgewerkt is en dat je nauwelijks voldoening haalt uit het neerslaan van al die monsters. Echt leuke wapens of andere voorwerpen krijg je er toch niet tot nauwelijks voor.
Ook in de latere gebieden blijven de gevechten erg eentonig en blijf je maar blind en hersenloos hakken met je zwaard. Net als in de Mana Tower, zullen levels ook constant recycled worden en krijg je al snel het idee in rondjes te lopen. Ook de bo fights weten nauwelijks te bekoren, aangezien deze teveel op vaste patronen gebaseerd zijn. Men heeft geprobeerd om het vechten op te leuken, door bijvoorbeeld voorwerpen als projectielen te kunnen gebruiken en door vijanden in valstrikken of tegen andere vijanden aan te meppen. Uiteindelijk voegt dit echter niets wezenlijks toe en was je net zo goed afgeweest zonder dit interactieve element. Het redden van de wereld is zelden zo saai geweest.
Voordat je het spel begint, kun je overigens uit vier verschillende karakters kiezen. Door de matig uitgewerkte gameplay zijn deze karakters echter totaal niet gebalanceerd. Ze verschillen onderling qua magie, aanvalskracht en snelheid. Doordat gevechten echter in negen van de tien gevallen uitdraaien op simpelweg hakken en bijvoorbeeld de Sprites nauwelijks in het verhaal voorkomen, heb je eigenlijk alleen iets aan het karakter met de hoogste aanvalskracht. Deze kan ook de beste pantsers dragen en kan als eerste de nieuwste wapens gebruiken. Kortom, uiteindelijk kies je niet voor een bepaalde speelstijl, maar enkel een andere moeilijkheidsgraad. Voor een uitdaging zou je eens met het magie-personage moeten gaan spelen.
De wapensoorten zijn al net zo half uitgewerkt. Je krijgt de beschikking over een zwaard, kettinghaak, pijl en boog en hamer (waar hebben we dat eerder gehoord?). Je kunt twee wapens tegelijk gebruiken, maar echt nodig is dit nooit. Uiteindelijk blijf je enkel met het zwaard vechten en grijp je de overige wapens alleen aan wanneer ze echt nodig zijn om bepaalde obstakels uit de weg te ruimen.
Niet dat het nou allemaal drama is hoor qua gameplay. Er is namelijk één onderdeel wat wel bijzonder leuk en goed uitgewerkt is. Tijdens de game zul je magische stenen verzamelen met verschillende krachten. Sommigen geven je karakter meer aanvalskracht, anderen verlenen meer levenspunten, je kent het wel. Intere ant hieraan is dat je maar een beperkt aantal van deze stenen aan je karakter kunt koppelen.
Aangezien de stenen verschillende groottes en vormen hebben, moet je creatief omspringen met het inpa en ervan. Al snel in het spel zul je stenen met elkaar kunnen fuseren, wat voor nog betere resultaten zorgt. Allemaal erg leuk, maar toch is het jammer dat het meest diepgaande en intere ante aspect van de game in de menu’s verborgen zit en niet op het daadwerkelijke slagveld aanwezig is.
Als je trouwens meent dat je snel even door de verhaallijn kunt stormen, dan heb je het mis. Helaas in dit geval, want de manier waarop men de game verlengt is allerminst boeiend. Zoals het een RPG betaamt is het namelijk noodzakelijk dat je af en toe ook werkt aan het verbeteren van je karakter. Dat wordt dus nieuwe wapens en pantsers kopen. Om dit te kunnen doen, heb je geld en ervaringspunten nodig. Nou lo en RPGs dit doorgaans op door leuke sidequests aan te bieden of je de mogelijkheid te bieden om op eigen initiatief monsters te bevechten.
Sidequests zijn ook in Children of Mana aanwezig, maar ze zijn vreselijk onintere ant en slecht uitgewerkt. Hoewel iedere sidequest een zogenaamd doel heeft, zoals het verslaan van een bepaalde vijand of het vinden van een voorwerp, komt het uiteindelijk slechts neer op het doorlopen van een vooraf bepaalt aantal levels in de gebieden die je voor de verhaallijn al eens doorlopen hebt. Wederom mag je een eentonige trektocht maken, alleen dit keer zonder zelfs ook maar een bo fight op het eind en zonder enige achtergrond in de vorm van een subverhaallijn. Deze sidequests zijn dus eerder vervelend dan leuk, en toch is het af en toe bittere noodzaak.
Nee, het is jammer om dit te moeten constateren, maar Children of Mana is echt een game die onvolledig aanvoelt. Het heeft wel een leuk jasje, maar de inhoud laat simpelweg te veel te wensen over.