Castlevania: Curse of Darkne introduceert een nieuwe held en een nieuwe boef. Je speelt dit keer namelijk niet met één van de Belmont'jes, maar met één van de twee Devil Forgemasters die onder Dracula getraind is: Hector. Deze witharige, nonchalante held wil wraak nemen op Isaac, een vroegere vriend die nu niet meer zo vriendelijk is en onlangs zijn geliefde vermoord heeft. Het probleem van Hector is dat ook Isaac een Devil Forgemaster is en over ongeveer evenveel krachten bezit. Voordat je bij Isaac aangekomen bent, heb je echter al een kudde aan ander gespuis verslagen, dat helaas een stuk minder intere ant is.
Curse of Darkne positioneert zich als een actiegame met een combosysteem en een aantal spelverrijkende RPG-invloeden. Je bestuurt Hector vanuit de over de schouder perspectief en hebt als hoofddoel alles dat op je weg komt te vernietigen. Het verhaal is namelijk wel aanwezig in Castlevania, maar wordt na drie grauwe gangen vol met vijanden al snel naar de achtergrond geschoven. Gelukkig voor Castlevania, zit de besturing goed in elkaar en werkt ook het combosysteem tijdens de gevechten zoals het hoort. Je kunt slaan, springen, ontwijken en door een combinatie van allen á la seconde combo's uit je mouw schudden.
Hoe verder je in het spel komt, des te beter worden de wapens die je hiervoor kunt gebruiken. Deze wapens kun je overigens ook zelf maken door vergaarde grondstoffen, her en der verspreid door de levels, in de snelkookpan te gooien en op te kloppen tot een nieuw brouwsel. Hoewel het leuk is om je eigen wapens te maken, heeft het speltechnisch weinig nut. Dit komt door het feit dat de vijanden in Curse of Darkne te weinig reageren op het type wapen dat je in je hand hebt. Het grote zwaard dat je al vrij snel verovert, blijkt én veel schade aan te richten én snel achter elkaar te gebruiken, en is daardoor bijna het ultieme wapen in de strijd. Er zijn weinig tot geen vijanden die immuun zijn voor aanvallen vanaf de korte afstand en bijvoorbeeld speren vereisen om gedood te kunnen worden. Was dit wel het geval, dan had je al grondstoffen mixend op zoek moeten gaan naar de beste wapens-vijand combinaties. Dit had het spel wat meer diepgang gegeven.
In je queeste naar wraak sta je er gelukkig niet in je eentje voor. Je wordt geholpen door de zogenaamde “Innocent Devils”. Deze duiveltjes verzamel je al spelende en helpen je op Kameo-achtige wijze verder te komen in het spel. De Innocent Devils helpen je zowel gesloten paden te openen, als vijanden te verslaan. Ook zijn er Innocent Devils die je in de strijd ondersteunen door wanneer je gewond bent je te helen. Net als jijzelf, doen de Innoncent Devils ervaring op in de gevechten en worden ze naarmate het spel vordert sterker, met krachtigere aanvallende- of beschermende krachten tot gevolg.
Een probleem van Castlevania: Curse of Darkne , dat verwant is aan de Innocent Devils, is de eeuwenlange, saaie, vermoeiende en nooit uitdagende herhaling die het spel in zich heeft. De omgevingen mogen dan wel voor het eerst verder reiken dan het kasteel zelf, de saaie en alsmaar opnieuw opdoemende blokkerige gangen houden maar niet op. Iedere ruimte lijkt op elkaar en het is maar goed dat je een duidelijke kaart bij je hebt, anders zou je de weg zo kwijt raken. Wat dit met de Innocent Devils te maken heeft, is dat wanneer er een nieuwe Innocent Devil aan je arsenaal toegevoegd wordt, er een grote kans is dat een deur eerder in het spel zich opent. Dit betekent dat je helemaal terug moet door diezelfde saaie kamers en wéér alle vijanden te grazen moet nemen. Vijanden die eerder verslagen zijn spawnen namelijk weer even makkelijk op je weg terug. Gezien het feit dat niet alle vijanden even intere ant zijn en je om de haverklap met dit soort gevechten geconfronteerd wordt, is geen een pretje.
Grafisch biedt het spel sowieso weinig soelaas. Je zicht beperkt zich tot tien meter voor Hector en wordt daarna afgekapt door een onwijs lelijke bak mist. Wie denkt dat de bespaarde rekenkracht in de omgeving gestopt is heeft het mis, want deze is net zo inspiratieloos. De animaties zijn daartegen wel weer van degelijke kwaliteit en laten je de saai omgeving tijdens de gevechten ietwat vertegen. De schaarse tu enfilmpjes brengen het spel ook wat tot leven, met goed geregi eerde shots en meelevend ingesproken stemacteurs. Het is jammer dat het verhaal door de repetitieve gameplay zo weinig in beeld komt, want het had de afwi eling kunnen zijn die het spel nu net mist.
Castlevania: Curse of Darkne is absoluut geen slechte game. Het vechtsysteem zit goed in elkaar, de Innocent Devils voegen leuke nieuwe opties toe en het verbeteren van zowel jezelf als je wapens gedurende het spel zorgt voor toewijding. Het is jammer dat de game zo enorm herhalend is en dat de speelwereld ook niet tot de verbazing spreekt. Het vroeger o zo bekende vampiershuis heeft zijn charme wat verloren, wat sprekend is voor het geheel van het spel en eigenlijk ook wel een beetje het elan van de Castlevania serie in het algemeen.
Gameplay: 7,0Graphics: 6,0Geluid: 6,5Totaal: 6,8