Het is een beetje raar om over een Call of Duty-game te praten die geen singleplayermodus bevat. Heel even bestond er de hoop dat de zogeheten Specialist-missies relaas zouden bieden. Het tegendeel is waar: de tien ‘singleplayermissies’ zijn simpele tutorials die worden besloten met een zoutloos multiplayerpotje tegen bots. De tussenfilmpjes die ze verbinden zijn van uitzonderlijk hoog niveau, maar de gameplay is even erbarmelijk als het voice-over-werk van oud-bekende Frank Woods, die de potjes op tenenkrommende wijze aan elkaar praat.

Het uithangbord van Black Ops 4 is de toevoeging van een battle royale-modus: Blackout. Het principe is zo simpel als dat van de concurrentie: solo of in teams neem je het op tegen respectievelijk 88 of honderd andere spelers in een steeds kleiner wordend level waarin uitrusting bijeen gesprokkeld moet worden.

Tijdens de bèta van de modus bleek al een beetje dat Blackout niet per se het wiel opnieuw uit probeert te vinden. Uniek in de modus zijn met name de perks die je kunt oppakken. Zo heb je een perk waardoor je uitrusting door muren kunt zien, vijanden beter kunt horen of langer buiten de cirkel kan overleven. Daarnaast zijn er andere geinige hulpmiddelen beschikbaar die je kent uit de nieuwe multiplayermodus, zoals de fantastische grapple hook, een sensor dart en de RC-XD-verkenningsdrone. Verder leunt Blackout op alle welbekende battle royale-kwaliteiten, dus weet iedereen echt exact wat men van de modus kan verwachten.

Dat wil niet zeggen dat Blackout geen eigen feel heeft. De actie van Black Ops 4 komt eigenlijk op alle afstanden, ook op zeer lange afstand, geweldig uit de verf in battle royale-vorm. Dankzij voertuigen, zoals een grote truck en een helikopter, en de zeer mobiele mogelijkheden – we zijn groot fan van de vloeiende onderwatergameplay – heb je nooit het gevoel door de game geremd te worden. Zelfs iets simpels als over muurtjes springen, springt er ook figuurlijk tussenuit als een positieve toevoeging. Black Ops 4 is een van de vloeiendste delen in de serie tot nu toe, maar draaft daar zeker niet in door zoals bijvoorbeeld Black Ops 3 dat deed.

Blackout zit qua snelheid, toegankelijkheid en souplesse precies tussen Fortnite en PlayerUnknown’s Battlegrounds in. Dat lijkt een sweet spot te zijn. Ik ben net als in de bèta nog steeds geen fan van de impact die met name het hoogste level aan armor heeft op de zogeheten time-to-kill. Het zorgt voor ongemakkelijk confrontaties die langer duren dan logisch lijkt. En ook het geluid van geweerschoten en voetstappen is grillig: soms lijkt iets ver weg terwijl het dichtbij is en andersom. Maar goed, geen haan die daarnaar kraait wanneer Blackout op zijn best is Dan kan de modus prima mee met de huidige top van het genre.

Wel een kleine opmerking: op de Xbox One klagen spelers over performance-problemen als er wordt gespeeld in teams van vier spelers. Dit hebben wij zelf niet kunnen testen.

Het ligt voor de hand dat je wanneer je dit leest vooral geïnteresseerd bent in de Blackout-modus. Dat is immers het uithangbord van Black Ops 4: het springt in het oog als de nieuwste toevoeging, die het verst weg staat van dat vastgeroeste patroon waarover sommige Call of Duty-spelers klagen. Toch denk ik dat veel mensen die de game kopen voor de Blackout-modus, vervolgens blijven hangen in de normale multiplayer. Die is namelijk uitzonderlijk leuk en bulkt uit van goede designkeuzes.

De toevoeging van Specialist is er een van. Specifieke teamsamenstellingen zijn iets minder prominent dan in bijvoorbeeld Overwatch – uiteindelijk is Black Ops 4 een game waarin iedereen vooral zijn eigen ding doet - maar Specialists bieden één voor één interessante mogelijkheden. Ze blinken ieder uit in een eigen rol, zoals het blokken van paden naar het objective met prikkeldraad, area denial door middel van een draagbare nucleaire kern en het kunnen neerzetten van een mobiel spawnpunt, wat ook werkt in de modi waarin de speler doorgaans maar één leven heeft, zoals Search en Destroy en het nieuwe Heist.

Ik ben overigens geen fan van Heist. De modus combineert het kopen van geweren en uitrusting aan het begin van een potje uit Counter-Strike met een soort van verkapte Capture the Flag, wat gewoon niet zo vermakelijk is in een snelle game als Black Ops 4. Het nieuwe Control is een veel betere toevoeging, omdat het inspeelt op objectives (er zijn twee punten om te veroveren dan wel te verdedigen), snelle actie kent met een maximum van dertig respawns en beide teams dwingt om samen te werken. Het maakt de modus zowel behapbaar als hard to master.

De maps zijn relatief klein, kennen drie paden en bevatten meerdere oude bekenden. De nieuwe maps spelen als een trein en passen op dit moment perfect bij het tempo van de actie.

De multiplayer van Black Ops 4 voelt al met al als een soort van optelsom aan harde lessen die ontwikkelaar Treyarch na al die jaren heeft opgedaan. Alles wat niet leuk was aan sommige vorige delen – de rare balans tussen wapens, de overdaad aan Scorestreaks, de nadruk op te veel manier van navigeren – is eruit gehaald. Daarvoor in de plaats zijn nieuwe spelelementen geïntroduceerd die antwoord geven op eigenlijk maar één vraag: kan een snelle Call of Duty weer ouderwets tactisch zijn?

De veel langere time-to-kill in de multiplayer zorgt er voor dat vijanden, die nu opeens een levensbalkje hebben, kunnen ontkomen. Het geeft ze een keuze: rennen ze weg en gaan ze healen, iets wat nu handmatig moet, of herladen ze hun wapen om de confrontatie aan te gaan? Het is een keuze die iedere speler, ook jij, tijdens het spelen continu maakt. De duels worden niet alleen besloten op wie het beste kan richten, maar ook op wie zijn Specialist het beste gebruikt, juist de tijd neemt om te flanken of de juiste keuzes maakt om zijn levensduur te verlengen.

Het resultaat is een toegankelijke maar diepgaande multiplayer die wat mij betreft geldt als nieuwe blauwdruk voor ieder deel dat komen gaat. Het is in die zin ironisch dat de competitieve modus niet bij de lancering in de game zit, en je dus bent aangewezen op publieke speellijsten.

Natuurlijk is er dan nog de coöperatieve Zombies-modus, die vier maps biedt aan Season Pass-houders (kosten: vijftig euro) en drie maps aan spelers zonder Pass.

Een raar onderscheid, dat ook wordt doorgetrokken naar de normale multiplayermodus, maar dat uiteindelijk in geen enkele modus een obstakel vormt. De drie zéér uitgebreide maps, een in een gladiatorenarena, een op de Titanic en een remake van het oude Alcatraz-level uit Black Ops 2, zijn ieder schitterend, ieder vermakelijk en ieder even complex als je van Zombies gewend bent. De overdaad aan spelsystemen is een beetje overweldigend, maar dankzij verschillende moeilijkheidsgraden en de ‘Custom Mutations’ is het alsnog mogelijk zonder voorkennis in te stappen.

Het is een beetje lastig een definitief oordeel over de Zombies-modus te geven – de vele geheime routes en openingen vergen heel veel uitspeurwerk dat met het recenseren van zo’n totaalpakket moet blijven liggen - maar de fervente Zombies-community ontvangt de maps met open armen. Ze zien er in elk geval prachtig uit, en van kwantiteit is zeker sprake. Met name in de twee nieuwe maps, XI en Voyage of Despair, zijn er zoveel paden om te bewandelen dat ik na uren spelen nog steeds een beetje duizelig word van de mogelijkheden. Dan heb ik eigenlijk nog geen idee of en hoeveel easter eggs ik tijdens mijn speelsessies gemist heb.

Het moge duidelijk zijn, Black Ops 4 is een imposant online totaalpakket.

Call of Duty: Black Ops 4 is gerecenseerd op een PlayStation Pro. De game is daarnaast nu verkrijgbaar voor pc en Xbox One.