Brothers: A Tale of Two Sons

In een mensenleven zijn er maar weinig banden zo hecht als die met je familie. Dat is het thema van de nieuwe game van Starbreeze Studios (Chronicles of Riddick, The Darkness). Na een mislukt uitstapje met de nieuwe Syndicate richt de Zweedse studio zich weer op datgeen waar ze zo sterk in is: verhalende games. Een downloadbare titel ditmaal, die het verhaal vertelt van twee broers die hun doodzieke vader proberen te redden door op zoek te gaan naar een magisch medicijn.

Twee sticks, twee broers

De twist van Brothers: A Tale of Two Sons zit hem in het feit dat je deze beide broers tegelijk bestuurt. Met de linker analoge stick bestuur je de oudste broer, terwijl de rechter het jongere broertje voor zijn rekening neemt. Met de respectievelijk linker en rechter triggers kun je beide broers bovendien tot actie aanzetten, zoals het beklimmen van stenen of het afleiden van een hond. Het levert een innovatieve besturing op, waarbij je als speler niet alleen puzzels op moet lossen met de twee broers, maar ook de controle moet zien te houden over beide personages.

Dat laatste kan bij vlagen lastig uitpakken. Met name als de broer die met de linker stick wordt aangestuurd aan de rechterkant van het scherm staat is het soms lastig om de controle te behouden. Toch valt het de game weinig kwalijk te nemen, aangezien de besturing vooral een kwestie van gewenning is. Brothers: A Tale of Two Sons biedt dan ook vooral goede suggestie voor het spelen met meerdere personages. Het opsplitsen van de besturing over de helft van de controller wekt de suggestie dat je je beide hersenhelften moet gebruiken om de afzonderlijke broers aan te sturen. In die zin slaagt de game er behoorlijk in om het gevoel op te wekken dat je de wereld van de game met twee personen doorloopt.

Grimmig sprookje

Dat doorlopen van de wereld is overigens het absolute hoogtepunt van de game. De reis van de twee broers voert door een wereld die zo weggelopen lijkt uit de sprookjesboeken van de gebroeders Grimm. Je komt tijdens de enkele uren die de game in beslag neemt langs idyllische middeleeuws ogende dorpjes en kastelen van reuzen, die allemaal voorzien zijn van animaties die hier een hoop leven in blazen. Daarnaast weet de game de wereld en zijn personages levendig te maken door op verschillende plekken interactie toe te voeren. Deze interactie verschilt overigens per broer en laat hun persoonlijkheid meer naar boven komen. Zo zal de oudere volwassenere broer aan omstanders vaak de weg vragen of ze helpen met hun dagelijkse activiteiten, terwijl het jongere broertje geregeld de belhamel uithangt.

Maar hoe prachtig de wereld ook is, uiteindelijk is het niets anders dan een recht pad. Op zichzelf is dat niet zo zeer problematisch, maar de game zet hier uiteindelijk weinig uitdaging tegenover. De besturing is misschien vernieuwend, maar de puzzels blijven oppervlakkig. In die zin voelt Brothers uiteindelijk voornamelijk als een mooie reis door een virtuele wereld.

Emotionele impact

Op die manier doet de game sterk denken aan klassiekers als Ico en Journey. Ook hierin reis je met een metgezel door een prachtige wereld en is de reis het belangrijkste deel van de ervaring. Toch mist Brothers uiteindelijk de emotionele impact van beide games. Waar Ico de speler een band laat bouwen met een personage die je virtueel aan de hand moet nemen en Journey je laat reizen samen met een totaal anonieme metgezel, daar laat Brothers in zekere zin je linkerhand met je rechterhand op pad gaan. Beide broers zijn dezelfde speler en dus slaagt de game er niet in een band tussen de personages te creëren, wat nu juist zorgt voor de onvergetelijke ervaring van andere reisgames.

Toch willen we daar niet te zwaar aan tillen. Brothers is misschien geen onmiddellijke klassieker, maar het is wel degelijk een prachtige en rustgevende reisgame. Het zou niet de eerste keer zijn dat de reis belangrijker is dan het einddoel en met deze game lijkt dat zeker het geval.