In deze game, die zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog, draait het allemaal om het vliegtuigeskader met, niet geheel onverra end, de naam Blazing Angels. Deze groep koene vliegeniers bestaat uit Tom, Joe, Frank en uiteraard jijzelf. Gezamenlijk doorvliegje de 18-leveltellende singleplayercampagne. Dat men dit stelletje flyboys als echte typische Amerikaanse vlieghelden wilde laten overkomen is behoorlijk gelukt, het spel zit vol met tough-guy praat die Amerikanen eigenlijk alleen maar kunnen spuien. Vreemder is nog het feit dat je eigenlijk totaal geen band krijgt met de andere piloten. Gedurende de mi ies zul je wel met ze te maken krijgen doordat ze maar wat praten over de radio maar daar houdt het dan ook wel op. Hierdoor mist de singleplayer nét dat ene wat singleplayers normaliter wel hebben, een meeslepend verhaal met bijbehorende personages die echt een rol spelen tijdens jouw avonturen in de lucht.
Hoe dan ook, gezamenlijk ben je bezig het luchtruim te zuiveren van een schier-ontelbaar aantal Duitsers die het Duitse leger maar al te graag op je afstuurt. Hoe veel je er ook vernietigt, ze lijken maar terug te komen. Dus wat doe je daar dan tegen? Je schiet, bombardeert en molt er nog meer. Op een enkele solo-mi ie hier en daar na zul je dit vrijwel altijd moeten doen. Dat de gameplay behoorlijk herhalend aandoet kun je dus al wel raden, maar vaak is dit geen probleem als een game genoeg diepgang kent.
Helaas gaat het bij Blazing Angels op dat gebied een beetje mis. Als je nagaat dat je om de haverklap je vliegtuig kunt repareren door wizzkid Joe, blijkt al gauw dat het wel érg makkelijk is. Tel daarbij op dat de overige piloten niet neergeschoten kunnen worden, er geen moelijkheidsinstellingen zijn en je oneindig aantal kogels hebt, zou je jezelf af kunnen vragen voor wat een voor doelgroep men dit spel heeft laten ontwikkelen. Het is dan wel arcade, maar zó makkelijk hadden we het nou ook weer niet verwacht. En gehoopt overigens. Hierdoor voelt de gameplay al gauw herhalend aan en dat is best jammer.
Aan de andere kant is het spel wel enorm vermakelijk (zeker, of júist, in multiplayer!) en mede dankzij het arcade-karakter kun je de mooiste en indrukwekkendste vliegmoves maken die je maar voor kunt stellen. Onder de Eiffeltoren door of door de Arc du Triomph? Geen probleem, het kan allemaal en spectaculair is het zeker. Het zijn dit soort momentjes in de game die het hem doen.
Dan over naar serieuzere zaken. In mijn '80 dagen'-review kon je al lezen dat ik niet gecharmeerd ben van het lettertype Comic Sans. Ik blijf erbij dat je dit gedrocht van een lettertype prima op de basi chool kunt gebruiken, maar gelieve dit niet in een game te implementeren. Dat Ubisoft hiermee akkoord is gegaan is mij werkelijk waar een raadsel van epische proporties, het ergert namelijk behoorlijk kan ik je vertellen. Het doet afbreuk aan de enigszins historische sfeer van Blazing Angels en boven alles staat het gewoon verdomd knullig. Jammer Ubisoft, jammer.Gelukkig is niet alles huilen met de pet op. Zo zijn de graphics prima te noemen. Je kunt mijlenver kijken, de rook ziet er realistisch uit en het zonnetje, wat soms lekker in je ogen schijnt, voel je haast op je gezicht branden. Wel zijn er nog enkele momenten van framedrops te bespeuren, met name in de multiplayer merk je dit nog eens op. Verder zijn de vliegtuigen zeer goed ontworpen en voelt de besturing ervan goed en natuurlijk aan. Binnen een mum van tijd heb je het vliegen in de vingers wat natuurlijk altijd mooi meegenomen is.
Het geluid doet ook wat het moet doen en de knallen komen lekker uit de boxen eh… knallen. De voice-overs daarentegen kunnen soms behoorlijk op de zenuwen gaan werken. Zijn de stemmen van je Amerikaanse buddy’s al enigszins ergerlijk te noemen, de stemmen van de vijanden (Duitsers en Japanners) slaan helemaal nergens op. Wellicht is dit expres gedaan, om zo nog meer het avontuur á la Indiana Jones (waar alle badguys ook gewoon Engels praten en waar geen enkele kijker het erg lijkt te vinden) te benadrukken, wie weet. Feit blijft wel dat het soms zeer tenenkrommend overkomt.
Vervelende voice-overs, gemakkelijke singleplayer, teammates waar je niet veel aan hebt, het lijkt wel of we met een hele slechte game te maken hebben. Welnu, het mooie aan multiplayer is dat je van dit alles niets te maken hebt. Met name op dit aspect weet Blazing Angels het weer te redden. Eigenlijk net zoals The Outfit dat ook doet. Beide games zijn middelmatig tot slecht in je eentje, maar op Xbox Live of met een stel vrienden achter een 360 nog best één groot feest te noemen. Zo kun je de meest belangrijke en tevens historische mi ies naspelen in de co-op mode, maar is er ook ruimte om lekkere dogfights te houden, elkaar te duelleren in de lucht, bombing runs te houden en met zijn allen kamikaze-uitvoerende-Jappen uit de lucht te schieten. Dood wilden ze toch al, waarom het dan niet voor ze doen nietwaar?
Ik kan nog wel een heel verhaal over de game ophangen maar eigenlijk is het heel duidelijk. Wat voor The Outfit geldt, geldt ook voor deze game, Blazing Angels koop je alleen voor de multiplayer. Niets meer, niets minder. Dat is waar de game het meeste schittert en waar je het meeste plezier er uit kunt halen. De singleplayer is leuk voor een paar keer, maar de puntjes van kritiek blijven keer op keer ergeren. Blazing Angels is niet dé titel waar je je zuurverdiende centjes aan moet spenderen, maar als budgetgame is het de aanschaf nog wel waard. Vooralsnog alleen voor verstokte arcadefans met geld teveel!