De Bit.Trip-serie voor de Wii schittert in eenvoud, maar Runner oogt als de meest complexe titel in de reeks tot nu toe. De levels zijn gedetailleerder dan we gewend zijn van de serie, maar dan wel in combinatie met een heerlijke 8-bit vibe uit. Retro is in, heb je de memo niet gekregen?
Toch is Runner niet zo ingewikkeld als het lijkt. Het poppetje dat je bestuurt, rent bijvoorbeeld uit zichzelf van links naar rechts. Daardoor is Runner een bizarre mix tu en een platformer en een racegame. Een soort automatische Sonic waarvoor je razendsnelle reflexen moet hebben.
Simpel maar moeilijk
Terwijl het zwarte mannetje van links naar rechts rent, komt hij verschillende obstakels tegen. Hiervoor zijn verschillende uitwijkmanoeuvres. Grote wormachtige beesten vereisen een sliding om onder hen door te glijden, kristallen breek je met een vliegende trap en de talloze afgronden en vijanden overleef je door erover te springen. Al deze moves worden gedurende de drie verschillende werelden in een perfect tempo toegevoegd aan het repertoire, zodat de tutorial in het spel zelf verwerkt is. Kijk, zo hoort het.
Elk van de drie werelden bestaat uit ongeveer veertien levels die op zich behoorlijk klein zijn. Dit is een bewuste keuze. Wanneer je ook maar één keer een foute sprong maakt of een verkeerd object op je tocht naar de finish aanraakt, moet je het level opnieuw spelen. Om teveel frustratie te voorkomen, zijn de levels dus lekker compact gehouden. Maar verwar de simpele besturing en korte levels zeker niet met een tekort aan uitdaging. Binnen de kortste keren gaat je personage zo snel en volgen de obstakels die je moet vermijden zich in zo’n rap tempo op, dat één seconde je concentratie verliezen al genoeg kan zijn om alles in de soep te laten lopen. Je wordt dus echt getest in vingervlugheid en hand-oog coördinatie.
Doordat je veel herhalende bewegingen maakt (bukken, springen, schoppen) en de levels vrij eentonig van opzet zijn, bereik je na verloop van tijd wellicht een gamers-trance. Net zoals in bijvoorbeeld Tetris kun je dan opeens een half uur hebben gespeeld zonder er echt bij stil gestaan te hebben. Je brein en handen lijken automatisch hun ding te doen en je denkt niet meer na bij het ontwijken van objecten. Een erg ontspannen ervaring, tot je weer wakker wordt geschud door een level dat dusdanig uitdagend is dat je je concentratie weer even omhoog moet schroeven.
Zonder twijfel noemenswaardig is de muziek, die uit aandoenlijke bliepjes bestaat en steeds intenser wordt naarmate je items die op de baan liggen verspreid pakt. Games als Rez en Chime toonden al aan hoe belangrijk muziek kan zijn bij een intense game-ervaring en Bit.Trip Runner zet deze filosofie dan ook voort. Het is nog een element dat ervoor zorgt dat het makkelijker wordt om in een haast droomachtige staat te geraken tijdens het spelen van deze game. De retro-muziek sluit ook prima aan op de blokkerige grafische stijl van de game. Iets meer variatie in de omgevingen had fijn geweest, maar aan de andere kant schroeft de game de moeilijkheidsgraad dusdanig op dat er nog maar weinig tijd over blijft om van het landschap te genieten.
Veel extra’s zijn er niet om je tanden in te zetten, maar eigenlijk heeft Bit.Trip Runner dit ook niet nodig. Door de uitdagende latere levels ben je immerslang genoeg zoet met het aanwezige materiaal en natuurlijk worden je scores bijgehouden zodat je later kunt proberen ze te verbeteren. De charme zit hem dan ook in de eenvoud, de uitdaging en de heerlijke muziek. E entieel voor alle Wii-eigenaren met een voorliefde voor platform- en puzzelgames.