Decennia voordat hetfascisme in Italië en Duitsland vele volkeren zou terroriseren, was er in Japanal sprake van een toenemende groei van militarisme en een hang naarimperialisme. Een blinde gehoorzaamheid aan de keizer in combinatie met eenmilitair regime en gestage economische groei, zorgden voor een explosiefmengsel. Een kwaadaardige supermacht was geboren temidden van hulpelozeoverzeese buurlanden. Slechts de militaire kracht van de Verenigde Staten konhet Japanse keizerrijk weerhouden van totale Zuidoost-Aziatische dominantie. Alvóór 7 december 1941 breidde het verdorven Japanse fascisme zich als ininktvlek uit over Zuidoost-Azië, dood en verderf achterlatend. Wanneer hetAmerikaanse leger verslagen zou zijn, zou de weg naar Australië openliggen. Opde roemruchte zevende van december kruisten onder leiding van vice-admiraalChuichi Nagumo Japanse torpedo’s op de vredig in Hawaï gelegen Amerikaansevloot af, om het startsein te geven voor een lange en bloedige aaneenschakelingvan island-hopping en zeeslagen.Over het al dan niet aanwezig zijn van Amerikaansevoorkennis van de aanval doen hardnekkige theorieën de ronde, vast staat dat hoofdpersoonvan de game Henry Walker compleet overdonderd wordt. De slachting bij PearlHarbor vormt het startsein voor Battlestations: Midway, een game die zichgeheel richt op de bloedige en voor ons onderbelichte reeks aan hevigeconfrontaties tu en Japan en de Verenigde Staten op het Pacifische toneel. Battlestations:Midway vertelt het verhaal van de jonge Walker, een lage officier die gedurendede game verder gepromoot wordt om uiteindelijk de regie te voeren tijdens debefaamde slag bij Midway. Tijdens de mi ies zul je niet veel van hetverhalende aspect merken, maar deze mi ies zullen dan ook aaneengeregen wordendoor prachtige, pre-rendered tu enfilmpjes. Zo doet de cinematische openingzeer sterk denken aan de film Pearl Harbor (je zou haast vergeten dat er in ditromantische drama ook nog oorlog cènes zitten). Alle tu enfilmpjes zijnlekker Amerikaans, en hoewel ze niet altijd de juiste snaar weten te raken,voegen ze tonnen met sfeer en inlevingsvermogen toe. Het concept van de game is een mix tu en wervelende actieen tactisch vernuft. Voordat elke mi ie begint, krijg je een landkaart, welkeook als tactische kaart tijdens de mi ies zal fungeren, waarop je doelen ensubdoelen staan aangegeven. Wanneer de mi ies van start gaan, coördineer je jeacties via deze kaart. Je kunt routes voor schepen, vliegtuigen en onderzeeërsaangeven en aanvallen bevelen. Dit werkt zeer gebruiksvriendelijk en zorgtervoor dat je nooit het overzicht kwijtraakt tijdens een grootse slag.Uiteraard is er veel meer dan de tactische kaart. Elk voertuig kun je namelijkafzonderlijk besturen. Uiteraard zullen de verschillende eenheden zelf actiesuitvoeren wanneer je ze niet direct bestuurt, maar deze directe besturing voegtongelooflijk veel toe en is in de meeste gevallen goed uitgewerkt (hieroverlater meer). Mi chien klinkt het concept nog een beetje vaag, aangezien het deeerste keer is dat er een game gemaakt wordt welke twee spellen ineen is: eentactisch spel en een derdepersoons actiespel met oorlogsvoertuigen. Het besteis dan ook om het geheel met een mi ie uit de Amerikaanse campagne toe telichten.In één van de mi ies is het de bedoeling om de verdedigingvan de vijand te vernietigen, om zo de weg vrij te maken voor je landingsboten.Je hebt een vliegdekschip, destroyers en B-17 bommenwerpers tot je beschikking.Via de tactische kaart kun je de destroyers aanklikken en een vijandelijk schiplaten aanvallen door erop te klikken. Jouw schepen zullen dan automatisch totde aanval overgaan. Als je het wat meer in eigen hand wilt houden, kun je hetschip besturen en zo zelf artilleriegranaten afvuren plus de richting ensnelheid van je schip bepalen. Ook kun je wi elen tu en wapens: er zijnafhankelijk van het schip torpedo’s, artillerie, flak en depth charges (tegenonderzeeërs) beschikbaar. Tijdens het gevecht kan je schip beschoten worden, en dan ishet tijd om te reparen. Met een druk op de R-toets ga je naar hetreparatiescherm, waarbij je reparateurs op eenvoudige wijze kunt toewijzen aanbeschadigde onderdelen. Wanneer je dit gevecht hebt beslist, schakel je overnaar je bommenwerpers en stuur je deze af op het vijandelijke vliegveld. Elkvliegtuig is eenvoudig met de pijltjes en de muis te besturen, hoewel devliegtuigen soms wat stroef besturen. Later in de game zul je ze beter ondercontrole krijgen, maar het stuurt niet optimaal. Gelukkig gaat het afwerpen vanbommen en torpedo’s en het aangaan van dogfightszo gebruiksvriendelijk, dat dit minpuntje de gameplay niet hindert. Met eendruk op de SHIFT-knop open je de bommenluiken, en met een muisklik verlaat hetdodelijke projectiel je vliegtuig.En zo gaat het de gehele game door. Je wi elt razendsneltu en eenheden om op vitale momenten in de strijd het heft in eigen handen tenemen. Door middel van de eenvoudige tactische kaart en de bewust simpelgehouden besturing van het geheel, voel je jezelf al snel als een vis in hetPacifische water. Helaas moet je wel door een ellenlange training heen bijtenom van dit moois te genieten. Maar daarna openbaart zich de gameplay vanBattlestations: Midway in volle glorie. Of je nu met je flak een vijandig vliegtuig in de lucht uiteen doet spatten, met jeB-17 een bommenregen doet neerdalen op een vijandelijk vliegveld of met eentorpedojager over het water scheert richting een Japans vliegdekschip: hetvoelt allemaal even lekker aan. De game klinkt als één groot feest, en deels is dat waar. Degewaagde mix tu en genres is zeker goed uitgepakt, maar niet vlekkeloos. Degame mist namelijk dat kleine beetje extra. Voor een strategische game is hetveel te simplistisch, en voor een actiegame niet actierijk genoeg. Nu is hetsimplistische strategische aspect in principe niet erg, omdat de strategieduidelijk in dienst staat van de actie. Doch bij de actie mis je het ‘Call ofDuty-gevoel’. Er is geen verhit geschreeuw, de wapens klinken niet alsof jetrommelvliezen het elk moment kunnen begeven en de eenheden knallen niet metvele sierlijke ontploffingen en rondvliegende lichamen uit elkaar. Hierdoorvraag je je tijdens het spelen wel af of je wel een actiegame speelt, aangeziende actie hiervoor te matjes is. Hoewel het geheel technisch gezien in orde is,mis je de meeslependheid die actiegames horen te hebben. Er valt natuurlijkover te twisten of Battlestations: Midway een actiegame is, maar hetactie-aspect voelt simpelweg niet intens genoeg aan.De graphics helpen in dit opzicht ook niet mee. Hoewelbijvoorbeeld de modellen van vliegtuigen goed ogen, en ook het uit elkaarknallen van vliegtuigen in de lucht met brokstukken die over het zeeoppervlakneerdalen een lust voor het oog is, schieten de graphics op veel gebiedentekort. Zowel de zeespiegel als de geringe landoppervlakten die de game bevat,ogen niet goed. Er is geen branding daar waar de zee in contact komt met hetland en alles op land ziet er simpelweg lelijk uit, of het nu een fort is ofeen heuvelrug.Een ander minpunt is dat de campagne aan de korte kant is.Na alweer elf mi ies is het gedaan met de verhaalmodus van de game. Er zijnnog wel een aantal extra mi ies met lekker wat uitdaging, maar de campagne hadlanger gemoeten. Al helemaal als je beseft dat de game eindigt bij Midway, daarwaar de overwinning van de Amerikanen pas begon. Het is vanuit dat oogpuntjammer dat de game niet de talloze gevechten tot aan de overgave van Japanbehelst.Toch is er niets mis met de replaywaarde van de game.Battlestations: Midway kent namelijk verschillende moeilijkheidsgraden, waarbijje op een hoger niveau sneller en preciezer zult moeten handelen. Ook de eerdergenoemde extra mi ies houden je nog even bezig. En dan is er multiplayer.Hoewel het online spelen met de reviewversie helaas niet mogelijk was, belooftdit concept enorm veel met meerdere spelers. Het is uiteraard Japanners tegenAmerikanen, en zowel het goed uitvoeren van tactiek en vaardigheden wat betreftdogfights beloven voor een uitermateintrigerend spektakel te zorgen. Battlestations: Midway is een moeilijke game om tebeoordelen. Eidos heeft een gok genomen met het op deze manier combineren vanstrategie en actie, iets dat we nog niet eerder in een game gezien hebben. Diegok is voor het grootste gedeelte goed uitgepakt. Het geheel speelt lekker wegen de grote diversiteit aan voertuigen die elk afzonderlijk te besturen zijn iseen groot pluspunt. De campagne mag dan kort zijn, de extra uitdagende mi iesen de hogere moeilijkheidsgraden, alsmede de multiplayer, beloven meerreplaywaarde dan je op het eerste gezicht zal denken. Elke game kan beter, endeze kan dat aanwijsbaar ook, maar Eidos verdient lof voor het getoonde lef dathet tentoon heeft gesteld met het uitbrengen van dit verfri ende spel.