Heb je een tv, dan heb je ongetwijfeld ook de trailer van Battleship gezien. Gewoon een ‘schieten-, tieten-, helikopterfilm’ met superster Rihanna en oude rot Liam Neeson in de hoofdrol. Een actiefilm die dit keer de aliens vanuit de oceaan laat komen en daar een armada aan indrukwekkende slagschepen tegenover plaatst. Het wordt eigenlijk pas een beetje vreemd als je beseft dat de game gesponsord wordt door Hasbro en daadwerkelijk is gebaseerd op het bordspel Zeeslag (c.q. Battleship). Was de inspiratie op bij de scriptschrijvers in Hollywood of had de nieuwe marketingmanager bij Hasbro nog een potje met extra miljoentjes gevonden in zijn archiefkast?
Wie er met dit lumineuze idee kwam, maakt eigenlijk ook niet uit. Want het zal echt helemaal niemand verbazen dat de film in niks te maken heeft met het bordspel. Of wij hebben jarenlang onterecht gedacht dat je tegenspeler met precies dezelfde vijf scheepjes speelde in plaats van met ruimteschepen, bevolkt met aliens. Hoe dan ook, naar goede gewoonte is er ook van deze blockbuster een gameversie gemaakt en ook die lijkt in weinig op het bordspel van weleer. We zeggen nadrukkelijk ‘weinig’, omdat de makers wel degelijk hebben geprobeerd om er een Zeeslag-achtig onderdeel in te verwerken.
Flashbacks
Om de een of andere reden krijgen we ook bij de game dat visioen van die marketingmanager bij Hasbro. De game voelt aan alsof het in elkaar is gezet door iemand die slechts een paar maanden de tijd had en dacht dat wij ‘domme gamers’ vast wel een paar tientjes over hebben voor een karige, onintere ante game. Zo biedt de game enkel een singleplayercampagne, en die speel je op een hoge moeilijkheidsgraad al uit na een magere vijf uurtjes. Geen online geweld, geen extra challenges, maximaal vijf uur knallen en het zit er op in Battleship.
Wat krijg je dan in die vijf uur? Een doodgewone shooter, gecombineerd met een verwaterd Zeeslagsausje. En met doodgewoon bedoelen we ook echt doodgewoon. Het hoofdingrediënt in Battleship bestaat uit rondrennen op enkele eilanden in het Hawaï-archipel, terwijl je ondertu en de aliens neerknalt. Tu en het rennen en schieten door mag je opdrachten uitvoeren die bestaan uit het opblazen van bedieningspanelen of het beschermen van teamleden die bedieningspanelen opblazen.
Nu lijkt dit enigszins op Far Cry- of Crysis, gezien de tropische achtergrond, maar vergis je niet. Want hoe goed de makers ook hun best doen om onderdelen te kopiëren van andere topgames, nergens heb je ook maar het gevoel dat je er eentje aan het spelen bent. Daar zorgen de onaflatende stroom van identieke tegenstanders, een mager aanbod aan wapens en de weinig inspirerende teammakkers wel voor.
Zeeslagsausje
Wat het spel nog een minuscuul klein beetje redt is het eerder genoemde Zeeslagsausje. Want naast het gewone ren-en-schiet-werk kun je met een druk op de schouderknop een kaart oproepen die bestaat uit een raster. Ja, zelfs zonder de cijfer- en letteraanduiding zien we zonder moeite op welk bordspel dit gedeelte gebaseerd is. Vervolgens kun je op een heel eenvoudige manier een paar schepen verplaatsen die oftewel buitenaardse bedreigingen onder vuur nemen of je ondersteunen met diverse wapentuig.
Elke kaart kent namelijk een paar hotspots die, eenmaal ingenomen door een van jouw schepen, de mogelijkheid bieden om tijdens het shootergedeelte extra steun te bieden in bijvoorbeeld een salvo van een kruiser of een aanval met een paar raketten. Krijgt de tegenstander echter zo’n hotspot in handen, dan kan hij peg’s (die rode en witte stokjes uit het bordspel) op jou afvuren. Ja, ook hier heeft onze marketingmanager van Hasbro duidelijk weer een geweldig idee gehad om de game te verweven met het bordspel.
Tijdens het shootergedeelte kun je dan weer verschillende Wildcards oppikken die je in staat stellen om de schepen beter te bewapenen, meer bepantsering te geven of je voor twintig seconden zelf de controle over de diverse wapens over te laten nemen. Het spel schakelt dan naar een derdepersoonsperspectief waarbij je als een dolle op de knoppen ramt om slechts één tegenstander uit te schakelen. Dit onderdeel lijkt nog het meest op de Battlestations-reeks, maar dan zonder echte diepgang en uitdaging. Daar is het te kort voor en duurt het laden veel te lang.
Die gebrek aan diepgang en uitdaging geldt dus eigenlijk voor de hele game. Een stukje papier en een pen biedt al meer afwi eling en spelvreugde dan deze game. En ergens is dat wel jammer, want de combinatie van het shootergedeelte met het strategische element zou nog best eens kunnen werken. Mits goed uitgewerkt.