Sophie is de nieuwste heldin in Gusts lange reeks van alchemiegames (serieus, dit is al de zeventiende Atelier), en woont net als veel voorgangers in een boerengat omringt door met monsterlijke fauna gevulde natuur. Ze wil gewoon een goede alchemist worden die mensen kan helpen, maar wanneer ze een pratend boek vindt, wordt ze langzaam maar zeker in een groter avontuur gezogen. Het boek heet Plachta en is haar herinneringen kwijt. Sophie besluit haar geheugen een handje te helpen door haar met alchemierecepten te vullen.
Plachta is niet het enige lid van Sophies vreemde (en alsmaar groeiende) vriendengroep. Ze hangt onder andere rond met een kruidenierszoon die met planten praat en een klokkenmaker die een hekel heeft een klokken – niet de vreemdste vogels die ooit een Atelier-game hebben gesierd. Deze personages hebben allemaal een verhaallijn die wordt verteld door middel van vele kleine gebeurteni en, en een groot deel van hen kan ook deelnemen aan gevechten.
De aanval is de beste verdediging
Aangezien Atelier Sophie de eerste is in een nieuwe 'set' Atelier-games, is het vechtsysteem herzien. Ditmaal is alles duidelijk opgedeeld in beurten, al kun je als speler nog wel beïnvloeden wanneer acties worden uitgevoerd tijdens een beurt. De belangrijkste verandering is echter het toevoegen van stances. Personages kunnen een aanvallende of verdedigende houding aannemen. In de aanval worden er extra meppen uitgedeeld, in de verdediging beschermen personages elkaar. Je kunt mixen en matchen, maar meestal is een totaaloffensief de beste keuze. Zowel aanvallende als verdedigende acties worden sterker naarmate de chainmeter volloopt, en wanneer iedereen aanvalt, zijn vijanden geveld voor ze serieuze schade aan kunnen richten. Het voelt een beetje statisch en simpel in vergelijking met bijvoorbeeld het vechtsysteem in de Dusk-games, maar desondanks is het een goed voorbeeld van waarom turn-based gevechten nog altijd bestaansrecht hebben.
BOEM!
Hoewel de gevechten er mogen zijn, is alchemie natuurlijk de hoofdattractie. Het is absoluut noodzakelijk hier aandacht aan te besteden, omdat de prestaties tijdens gevechten grotendeels afhangen van je wapenuitrusting, bommen en magische snacks. Bagels redden levens. Mocht je alchemie tekortschieten en de monsters je behandelen als kauwspeeltjes, dan hoef je geen game over te vrezen. Je wordt teruggestuurd naar het atelier, maar verliest wel wat verzamelde ingrediënten tijdens je vlucht. Aan de andere kant, de game wordt een stuk makkelijker als je rondloopt met Iron Man-waardige stats en geurkaarsjes die levenselixers tot harakiri drijven. Je kunt in zulke gevallen eenvoudig de moeilijkheidsgraad aanpa en, of je inbeelden dat Sophie een zonnebril op haar snoetje zet terwijl ze haar rug richting drakenvernietigende explosies keert.
Je vraag is nu natuurlijk: “Hoe buit ik dat alchemiesysteem uit voor maximale voldoening/egostrelerij?” Nou, het eerste wat Sophie nodig heeft is een idee om een recept op te baseren, bijvoorbeeld een gewonnen gevecht of een speciaal soort materiaal. De ingebouwde encyclopedie geeft hints, waardoor het uitvogelen van recepten vaak een geinig puzzeltje is.
Het puzzelen stopt daar overigens niet. Ten eerste moet je de juiste ingrediënten kiezen voor je creatie. Meestal is iets uit de juiste categorie genoeg, andere keren heb je een specifiek voorwerp nodig. Ingrediënten hebben (vaak willekeurige) eigenschappen en een kwaliteitswaarde die het eindresultaat beïnvloeden. Vervolgens moet alles de toverketel in, die wordt weergegeven als een raster waarop je de tetrimino-vormige ingrediënten plaatst. Stop ze in een slimme volgorde op een goede plek om de beste bonu en te vergaren. Zo worden de voorwerpspecifieke effecten bepaald. Als laatste kies je de gewenste eigenschappen (die afhangen van de ingrediënten) uit een lijst. Het klinkt mi chien intimiderend, maar de tutorials zijn goed en de moeilijkheidsgraad bouwt zich langzaam op. Bovendien kun je op bijna elk moment van het proces je besli ing herzien en iets anders proberen.
Moeders mooiste niet
En zo kabbelt de Atelier Sophie-ervaring voort – je hangt rond met personages, beukt monsters in elkaar, verzamelt materialen, breekt je hersenen boven de ketel enzovoorts. Doe het genoeg, en het verhaal zet vanzelf stapjes naar voren. In dit deel is er ook geen aftellende kalender die in je nek hijgt. Een dag- en nachtcyclus voegt een beetje variatie toe aan het leven binnen en buiten het dorp, en de dagen van de week beïnvloeden een aantal zaken, maar dat is alles. Er zit iets rustgevends in de hele routine (al kunnen de optionele bazen behoorlijk gemeen zijn!), maar tegelijkertijd is er altijd wel iets te doen.
Het is alleen jammer dat ook dit deel weer overduidelijk met een krap budget is gemaakt. De personages zien er zo slecht nog niet uit, al bewegen ze vaak houterig. De omgevingen zien er echter zo ontzettend doorsnee uit, dat het niemand zou verbazen als je opeens in een pakketje Unity-a ets opdoken. Het doet de magische sfeer die de game zou moeten hebben geen goed. Dat gezegd, alles werkt wel naar behoren, en dat is iets wat helaas niet van elke grote gameserie gezegd kan worden.
Atelier Sophie is vanaf 10 juni verkrijgbaar. De game is voor deze recensie gespeeld op de PlayStation 4, maar is ook beschikbaar voor de PlayStation Vita.