De torenhoge ambities van Ubisoft zijn nog altijd goed te zien. Neem alleen al de opbouw naar de hoofdpersoon; we waren even vergeten dat het letterlijk enkele uren duurt voordat je goed en wel aan de slag gaat met hoofdrolspeler Connor. Sommige decors, zoals het theater in de intro, maar ook de veldslagen tijdens de Amerikaanse Revolutie, zijn ook in 2019 nog best wel indrukwekkend te noemen. Niet in de laatste plaats dankzij de hogere resolutie en framerate, die het noeste werk van Ubisoft Montreal veel meer recht toe doen dan de consoles van de vorige generatie dat konden.

Met verschillende steden, de besneeuwde Frontier en missies op zee is Assassin’s Creed 3 nog altijd erg gevarieerd. Daarnaast is het een prestatie hoe Ubisoft echte gebeurtenissen uit de Amerikaanse Revolutie in het verhaal van Assassin’s Creed 3 heeft gevouwen. Die geschiedkundige insteek missen we een beetje bij de nieuwere delen van de serie.

Maar de lijn tussen grootse ambities en grootheidswaanzin blijkt slechts dun. Ubisoft kan en kon veel van zijn ambities niet waarmaken. Er wordt urenlang opgebouwd naar Connor, maar uiteindelijk blijkt deze indiaan een slecht geschreven, door wrok verteerde lege vaas die in zijn dialogen niet veel verder komt dan in verschillende toonhoogtes vragen waar zijn aartsvijand Charles Lee uithangt. De spelwereld is prachtig en uitgestrekt, maar zo heel veel spannends is er niet te doen – tenzij je kickt op eindeloos veel kistjes openen. Gevechten zijn grootser in de zin van dat er meer vijanden zich om jou heen verzamelen, maar het resultaat is alleen maar absurd wanneer die tientallen soldaten netjes om beurten jou aanvallen en jij ze een voor een neersabelt met een counter. Veel passages waarin je alleen maar achter iemand aanloopt om te praten of een doelwit moet achtervolgen via een soort ideale route van boomtaken, luifels en dakkappellen, schurkten bovendien in 2012 al tegen achterhaald zijn aan.

Grafisch mag Assassin’s Creed 3 dan best behoorlijk zijn opgepoetst, met naast een hogere resolutie en framerate ook aanzienlijk warmere belichting en weelderigere begroeiing, maar het spel verliest op bepaalde momenten nog even hard zijn glans als destijds. Ook deze remaster heeft last van grafische glitches of loopt soms geheel vast. Er worden vijanden op de kaart aangegeven die er niet (meer) zijn. Animaties hakkelen, camera’s blijven steken, vijanden en voetgangers lopen soms dwars door jou of een object heen en dankzij de onnauwkeurige besturing ram je met grote regelmaat je hidden blade in de ribbenkast van de persoon die juist net naast de persoon staat die je op de korrel had.

Ubisoft herschrijft met deze remaster in ieder geval niet de geschiedenis en laat misschien wel de grootste euvels van Assassin’s Creed 3 ongemoeid. Hoewel, misschien herschrijft Ubisoft toch de geschiedenis, maar dan in negatieve zin. De remaster wordt namelijk geplaagd door een vreemde audiomix waardoor niet alleen dialogen vaak luider en anders klinken dan omgevingsgeluiden, maar in tussenfilmpjes ook vaak de surround sound niet klopt. Als voor je iemand gaat zitten op een stoel, hoor je die stoel achter je kraken. Hoogst opmerkelijk.

Dan is er nog het ‘moderne’ verhaal met Desmond, dat een beetje als een molensteen om de nek van deze remaster hangt. Wat een zinderend slot van een trilogie rondom het personage had moeten worden, eindigde nogal suf en die wetenschap maakt telkens die slome tussenstukken in het ‘heden’ moeilijk verteerbaar. De moderne verhaallijn is in de jaren na Assassin’s Creed 3 bovendien nooit meer fatsoenlijk voortgezet, waardoor het voor zowel nieuwkomers als trouwe fans totaal niet interessant is om de lijdensweg van Desmond opnieuw af te leggen

Wel leuk - in ieder geval voor de fans - zijn de toevoegingen van alle dlc en de PlayStation Vita-game Liberation. De uitbreiding Tyranny of King Washington had wel wat luchtiger gemogen, maar zowel deze uitbreiding als Liberation hebben een originele invalshoek. King Washington is met zijn alternatieve geschiedenis en bovennatuurlijke krachten wat experimenteler, terwijl je in Liberation als de vrouwelijke Aveline met verschillende kostuums missies op diverse manieren kan voltooien. Het zijn zeker niet de hoogtepunten van deze langlopende serie, maar mocht je ze ooit gemist hebben is dit een prima gelegenheid ze toch nog een kans te geven.

Assassin’s Creed 3 Remastered is daardoor niet per se een leuke, maar wel een interessante blik op het verleden – en dat bedoelen we oprecht zonder cynisme. Veel van de negativiteit die nog steeds aan de serie (sinds Origins volstrekt onterecht) kleeft vindt zijn oorsprong in dit megalomane deel. Een interessante kijk in de geschiedenis dus, is dat niet precies waar Assassin’s Creed om draait?

Assassin’s Creed 3 Remastered is vanaf 29 maart verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Een versie voor de Nintendo Switch volgt op 21 mei. Voor deze review is de game gespeeld op een PlayStation 4 Pro.

Laatste reviews op Gamer.nl: