De keren dat we “o ja!” riepen tijdens het spelen zijn niet op één hand te tellen. Het Age of Empires-thema dat onze oren tegemoetkomt in het hoofdmenu, de alligators en leeuwen die de jagende dorpelingen aanvallen, het hoorngeluid zodra onze stad wordt aangevallen en het onheilspellende “wololo” van een vijandelijke priester die probeert onze troepen te bekeren: de lijst gaat maar door. Zelfs cheats als ‘photon man’ en ‘bigdaddy’ werken nog, dus de concurrentie platwalsen met ruimtemannetjes en met bazooka’s bewapende racewagens behoort gewoon weer tot de mogelijkheden.

Wat we ook waren vergeten zijn zaken die anno 2018 moeilijk te verkroppen zijn. Groepen soldaten lopen bij het geven van een bevel verdwaasd rond als een meute toeristen die zijn gedumpt door hun gids. Machteloos kijken we toe hoe ze allemaal proberen precies hetzelfde punt op de kaart te bezetten en tegen elkaar aan botsen, terwijl boogschutters gehakt van ze maken. De computergestuurde tegenstander kan agressief je gebouwen bestoken met aanvallen, maar voor hetzelfde geld blijft de AI rustig boompjes hakken.

Age of Empires kent een nette zestien beschavingen, maar de verschillen zijn jammer genoeg hoofdzakelijk cosmetisch. Natuurlijk, de Assyriërs schieten wat sneller met hun bogen en de hoplieten van Griekenland zijn goedkoper, maar het nodigt niet uit tot een gevarieerde speelstijl. In 1997 was zoiets nog te verkroppen, nu is het hopeloos verouderd.

Er valt nog steeds plezier te beleven aan de campagnes. Er is niet echt sprake van een boeiend narratief of een spanningsboog, maar Age of Empires werkt prima als een interactieve geschiedenisles. Je volgt beschavingen als het oude Egypte en Babylonië en de missies escaleren geleidelijk van ‘pluk met je dorpelingen genoeg besjes om naar het volgende tijdperk te gaan’ naar ‘overleef de aanvallen van Persië, terwijl je een nieuwe stad bouwt op een eiland waar goud te vinden is en bereid een tegenaanval voor’. In de praktijk komt dat neer op het trainen van genoeg troepen om met een enkele Attack Move de kaart schoon te vegen.

Dat Age of Empires erg gedateerd speelt, wil niet zeggen dat ontwikkelaar Forgotten Empires de kantjes er vanaf heeft gelopen. De presentatie is namelijk dik in orde. Alle 2D-sprites zijn onder handen genomen en zien er nu uitstekend uit, ook op hogere resoluties. De zon glinstert in het water en gebouwen storten rijkelijk geanimeerd in, zodat de game in zijn geheel levendiger overkomt. De muziek is opnieuw gearrangeerd en opgenomen met een orkest en komt zo veel beter tot zijn recht dan de vlakke MIDI-muziek van het origineel. Mocht je echter de voorkeur geven aan de oude vormgeving en muziek, dan kun je altijd nog de originele dataset gebruiken.

Age of Empires: Definitive Edition laat vooral zien hoe ver het real-time strategiegenre is gekomen in twintig jaar. Los beschouwd is de game echter te gedateerd om nog serieus aan te raden. De opgekalefaterde beelden en opnieuw opgenomen klanken zijn weliswaar fijn voor de ogen en oren, maar de stoffige gameplay gaat gebukt onder een frustrerende pathfinding en matige kunstmatige intelligentie. Een remaster is leuk, maar wat Age of Empires echt nodig heeft, is een remake.

Age of Empires: Definitive Edition is nu beschikbaar voor Windows 10. De game is alleen verkrijgbaar via de Microsoft Store.