Reload: The Witcher 2: Assassins of Kings verdient ook je aandacht

Dat betekent dus dat er nog twee delen aan vooraf gaan, maar over die spellen hoor je nauwelijks iemand. Zijn die dan in verhouding werkelijk zo nietszeggend? Wat betreft het eerste deel is dat een veilige aanname. Na het in een opwelling weer eens opgestart te hebben, moet ik concluderen dat dit spel vanwege zijn verouderde uiterlijk en onhandige besturing helaas nog maar weinig indruk maakt. Dat het tweede deel eenzelfde lot beschoren was leek mij echter onvoorstelbaar. Ik kan me nog goed herinneren dat ik de game in 2010 op Gamescom voor het eerst in levenden lijve zag. Het zag er fantastisch uit en de belofte van een verhaallijn die volledig door jou keuzes werd beïnvloed klonk veelbelovend.

Een tweede kennismaking met The Witcher 2: Assassins of Kings laat al snel blijken dat dit geen loze beloften waren en dat het spel afschrijven als een verouderd niemendalletje volledig onterecht is. Sterker nog, The Witcher 2 is voor nieuwkomers een uitstekende kennismaking met de Witcher-games. Het is misschien niet hetzelfde vrije en grootse avontuur als het derde deel, maar heeft een intrigerender verhaal en door de verschillende manieren waarop de gebeurtenissen zich naar gelang jouw keuzes ontwikkelen is The Witcher 2 meer dan de moeite waard.

Neutraliteit op de proef gesteld

The Witcher 3 draait vooral om Geralts persoonlijk gemotiveerde zoektocht naar Ciri. Door de ambities of verraderlijke plannen van de koningen of landheren om hem heen liet hij zich het liefst zo min mogelijk beïnvloeden. Het aanmeten van zo’n neutrale houding gaat onze favoriete monsterjager in The Witcher 2 een stuk minder goed af. Wanneer Geralt ervan wordt beschuldigd een huurmoordenaar te zijn die het op koningen heeft gemunt, slaat hij noodgedwongen op de vlucht om de echte daders te ontmaskeren en zijn onschuld te bewijzen. De gebeurtenissen die Geralts avontuur voortstuwen zijn daardoor niet minder persoonlijk, maar wél meteen heel wat meer politiek gekleurd. Naast dat hij moet achterhalen wie er achter de moordcomplotten zitten, moet hij ook de juiste bondgenoten zoeken om hem bij dit onderzoek te helpen – en met welke lieden je in zee gaat heeft behoorlijk grote gevolgen voor het verloop van Geralts queeste.

Vertrouw je namelijk de norse, mensen-hatende elf Iorveth en zijn Scoia’tael-bende, of leg je je lot in de handen van de ogenschijnlijk oprechte Temeriaanse commandoleider Roche? Beide keuzes hebben hun voor- en nadelen en al vrij vroeg word je voor deze ingrijpende keuze gesteld. Die keuze beïnvloed namelijk niet slechts enkele details, maar levert een compleet ander verhaal op, met andere personages, vijanden en sidequests. Zelfs de grotere plotpunten zijn drastisch verschillend. Het is niet overdreven om te stellen dat The Witcher 2 eigenlijk uit twee verschillende spellen in één bestaat. Een tweede keer het spel doorspelen is dan ook geen verspilde tijd.

Minder vrijheid, meer focus

Overigens is het meermaals uitspelen van dit deel bij lange na niet zo’n monumentale onderneming als bij deel drie. The Witcher 2 is een aanzienlijk kortere game dan zijn opvolger en dat zit hem voornamelijk in de focus waarmee spelers de verhaallijn krijgen voorgeschoteld. Hierdoor krijgen de gebeurtenissen uit het plot een veel groter gevoel van urgentie en blijf je veel beter bij de les. Als je achter een huurmoordenaar aangaat, heb je immers helemaal geen tijd om de verloren vracht van een koopman terug te vinden. Geralt zou zichzelf niet zijn als hij ondanks zijn penibele situatie niet zo nu en dan nog bereid was om zijn omgeving te helpen met een monsterprobleem of een dobbelspelletje te spelen (geen Gwent, helaas!), maar verder verspilt het spel nauwelijks tijd aan weinig relevante zijmissies. Voor wie bang is dat dit een tekortkoming is: dat is het zeker niet.

Hoewel de levensstijl van een hoofdpersoon die zijn brood verdient als rondreizende monsterverdelger door een open wereld vol met monsters en hulpbehoevende gemeenschappen goed tot zijn recht komt, is het allerminst bevorderlijk voor een gestructureerde en meeslepende verhaallijn. In The Witcher 2 wijk je niet vaak af van de hoofdzakelijke verhaallijn en ontvouwt het plot zich grotendeels in een vooraf bepaalde volgorde. De beleving is daardoor meeslepender en de personages maken een blijvende indruk. De vijandige witcher Letho of Gulet verdient in dit opzicht een eervolle vermelding: de kale spierbundel is een onvervalste bad-ass die het ene moment sympathie opwekt om vervolgens weer het bloed onder je nagels vandaan te halen. Telkens weer kruist Geralts pad dat van Letho zich op de meest tragische manieren, maar het blijft tot het einde toe moeilijk om laatstgenoemde simpelweg in het hokje ‘slechterik’ te stoppen.

Oud maar goud

Toegegeven; het spel heeft zeker in vergelijking met de briljante verhaalvertelling op het gebied van gameplay wat meer moeite de tand des tijds te doorstaan. Geralts gevechtscapriolen hebben niet bepaald de souplesse die je tegenwoordig in een actie-rpg verwacht. Maar ja, daar is in The Witcher 3 eigenlijk nauwelijks verbetering in aangebracht. In het derde deel kun je wat makkelijker en vrijer gebruik maken van drankjes en speciale oliën, maar verder dans en rol je nog steeds vooral rondom je vijanden en geef je ze op een goed gekozen moment een flinke uithaal met een zwaard. Echt heel lekker voelt het allemaal niet. Het verschil tussen het veelgeprezen derde deel en zijn steeds vaker vergeten voorganger is dan ook veel kleiner dan je zou denken – behalve wat betreft de vrijheid van de open wereld, die moderne trend die telkens maar weer terugkomt in games.

Voor een breder publiek is The Witcher 2: Assassins of Kings daardoor wat minder toegankelijk, maar zeker Witcher-fans krijgen een ervaring voorgeschoteld die niet te missen is. Het spel heeft die moderne rpg-trends ook helemaal niet nodig om zichzelf op de kaart te zetten. Geralts avontuur als voortvluchtige is sterker én origineler dan de uitgestreken hervertelling van de boeken die de spil van het derde deel vormde. Grafisch kan het spel nog prima mee en juist door de beperkte vrijheid zorgt het uitmuntende plot ervoor dat je helemaal in het spel wordt gezogen. Meer is uiteindelijk ook niet nodig om een onvergetelijke ervaring op te leveren.

In de rubriek Reload bekijken we klassiekers uit de geschiedenis van de game-industrie vanuit het huidige perspectief. Lees ook: