AAAARRGH!!! Een luide kreet van woede en frustratie ontsnapt uit mijn keel en vult de kamer. Ik hef mijn SIXAXIS-controller boven mijn hoofd met de bedoeling deze middels een forse lancering tegen de muur aan te smijten. Op het laatste moment krijgt mijn gezond verstand toch de overhand en kwaad leg ik het stuk plastic naast mij neer. Ik stap op, storm de kamer uit en stamp briesend door mijn huis heen om vervolgens even in de tuin af te koelen. Een paar minuten en een verfrissende White Russian later ga ik dan toch terug naar mijn kamer. Ik kijk naar het scherm van mijn HDTV en zie dat het “Game Over”-scherm me nog steeds spottend aanstaart. Gevoed door een nieuw gevoel van moed, kracht en uithoudingsvermogen pak ik de controller weer op en probeer ik dat roze kreng eindelijk een keer goed aan mijn katana's te rijgen. De game? Ninja Gaiden Sigma voor de PlayStation 3. In deze laatste iteratie is de game nog steeds soms onvergeeflijk moeilijk. De game frustreert me tot geen einde, maar heel stiekem vind ik dat erg leuk, lekker zelfs… Games die variëren van behoorlijk pittig tot frustrerend moeilijk, waarom blijf ik ze zo leuk vinden? Ninja Gaiden Sigma, Rainbow Six: Vegas en Odin Sphere. Deze recente games verschillen qua inhoud enorm van elkaar, maar ze hebben wel allemaal minimaal één ding gemeen; ze zijn flink moeilijk. Deze games speel je niet even onderuit gezakt op je luie stoel, terwijl je onder het spelen even een hand chips in je mond propt en dit door spoelt met een teug bier. Nee, deze games speel je op het puntje van je stoel, je kaken op elkaar geklemd en met zweetdruppels die kleine glinsterende parels op je voorhoofd vormen. Het spelen van videogames blijft voor mij een bron van ontspanning, maar toch beleef ik meer plezier aan het spelen van een pittige game die mij flink uitdaagt, dan een spel die me behandelt alsof ik een volledige nietsnut ben met een IQ van beneden het vriespunt. Ik wil mijn krachten meten met de vijanden in het spel, gaan tot het gaatje en aan het einde van het gevecht een zucht van opluchting slaken en dat zeldzame gevoel over me heen krijgen. Het gevoel van pure voldoening. Moeilijke games zijn geen recente uitvindingen, ze zijn van alle tijden. Vooral tijdens het tijdperk van de Nintendo Entertainment System waren er een hoop games die het uiterste vroegen van de speler. Niet alleen de game zelf was vaak moeilijk, maar de meeste spellen ontbraken vaak een degelijk save-systeem, waardoor je vaak hele levels overnieuw moest spelen. In vergelijking met de meeste games van nu kan ik zelfs zeggen dat we op het moment behoorlijk verwend worden met onder andere de mogelijkheid om (in de meeste gevallen) overal je spel te kunnen saven. Het kan echter ook zo zijn dat de game oneerlijk wordt vanwege de moeilijkheidsgraad. Nogmaals, ik vind het leuk om uitgedaagd te worden, maar het moet niet zo zijn dat de game me in een situatie gooit waaruit eigenlijk geen ontsnapping mogelijk is. De speler moet uiteindelijk wel het gevoel krijgen dat hij zelf de obstakels overwonnen heeft en de game moet naar mijn mening op een dermate manier gestructureerd zijn dat de vaardigheden van de speler op de proef gesteld worden en dat hij zichzelf moet trainen om beter te worden. Het gaat uiteindelijk om persoonlijke groei. Je moet zelf sterker worden, je zult je moeten trainen in vaardigheden die je nog niet helemaal eigen zijn om uiteindelijk je obstakels te kunnen overwinnen. Eigenlijk net zoals in het echte leven.  Al met al kan ik concluderen dat ik het heerlijk vind om moeilijke games te spelen, mits de game me als speler wel eerlijk behandelt. Games zijn voor mij een vorm van escapisme, maar ook in mijn vrije tijd vind ik het leuk om uitgedaagd te worden en te werken naar dat heerlijke gevoel van voldoening. Hoe zit het eigenlijk met jullie? Houden jullie ook van pittige games of wil je het lever zo simpel mogelijk? Heb je nog ervaringen over moeilijke games die je graag wilt delen? Laat je horen!