Vorige week keken we al vooruit naar wat we van deze E3 verwachten, maar terugblikken is soms net zo leuk. Een gedeelte van de Gamer.nl-redactie is al eerder op de beurs zelf geweest, maar minstens zoveel redacteuren hebben herinneringen aan 's avonds laat als een bezetene de website volgooien met nieuws en nieuwe trailers. Hieronder vind je enkele anekdotes!
Arthur van Vliet:
Alles wat nieuw is, is goed. Wanneer je in Los Angeles, op je eerste E3, vanuit de zaal meemaakt hoe Microsoft Project Natal (later Kinect) presenteert alsof het apparaatje de terugkeer van Jezus Christus overbodig maakt, dan ga je mee in het enthousiasme. Als je de terugkeer van The Last Guardian, zes jaar later, vanuit de zaal meemaakt, dan begint je lichaam spontaan vocht te pompen naar die buisjes in de oogleden.
Erbij zijn doet iets met je. Totdat je de zaal uitloopt en realiseert: dat was weinig meer dan een update voor de Eyetoy. En: die game is er sinds 2008 niet echt mooier op geworden. Benieuwd welke hype me dit jaar weet te grijpen, al is het maar voor even.
Benieuwd welke hype me dit jaar weet te grijpen, al is het maar voor even
Gijs Scheltens:
Ik verloor mijn ‘E3-maagdelijkheid’ vorig jaar pas, tijdens de E3 2015. Of nouja, soort van. Terwijl anderen in Los Angeles van de ene bedompte ruimte de andere in mochten hollen, had ik het voorrecht om mijn biologische klok en slaapschema omver te schoppen. Midden in de nacht een livestream volgen en nieuwtjes zo snel mogelijk optekenen, je zou het de minder glamoureuze kant van de gamejournalistiek kunnen noemen. De live in LA-mensen mogen nieuwe spellen in geuren en kleuren beleven op de beursvloer, spelontwikkelaars aan de tand voelen en vast nog een boel andere avontuurlijke dingen meemaken. Maar als ‘thuis voor de buis-redacteur’ heb ik één ding dat zij niet hebben: Twitch-chat.
In het pakweg anderhalf jaar dat ik Twitch-streams kijk, ben ik verslaafd geraakt aan dit fenomeen waar psychologen, sociologen en andere menswetenschappers hun vingers bij af kunnen likken. In kleinere, rustige Twitch-kanalen is nog wel ruimte is voor intelligente discu ie, maar het kijkersaantal groeit maakt dit plaats voor memes, copypasta en spam die creatief gebruik maakt van de wondere mogelijkheden van een scala aan Twitch-emotes en ASCII-tekens. Want laten we eerlijk zijn, helemaal in een E3-livestream mag je van geluk spreken als je bericht langer dan een halve seconde te zien is. Als een soort Matrix-tekens schuift de chat met duizelingwekkende snelheden omhoog. Wellicht een van de redenen dat de mensen in Twitch-chat zich als mieren gedragen. Als mieren aan een stuk door om het hardst en met extra veel CAPS LOCK, emotes en ASCII-tekens door elkaar zouden blèren. Inclusief van tijd tot tijd de meest racistische, seksistische en andere aanstootgevende leuzen. En ik zou het voor geen goud willen mi en.
Want als je wekker midden in de nacht gaat, je ogen de rolluiken het liefst omlaag willen houden en je de zoveelste gladde topman van een speluitgever op het podium moet volgen, biedt de Twitch-chat troost. Verspreekt de topman in kwestie zich, of is zijn uitspraak ook maar op de meest vergezochte manier te verbuigen naar iets hilarisch, dan kun je erop rekenen dat de hivemind van Twitch er bovenop zit. Ik raak er telkens weer door gefascineerd. Achter (bijna) elk bericht zit een mens die bewust de tijd en moeite heeft genomen om het te typen of kopiëren. Wat bezielt deze mensen om überhaupt nog iets te zeggen als het toch meteen weer weggespamd wordt? Zijn ze er dan zo op gebrand om hun stempel achter te laten? Er moeten toch betere manieren zijn om dat te doen. Mi chien lijkt Twitch-chat nog het meest op de zee. Allemaal kleine druppels water die individueel niet significant zijn, maar samen een golf kunnen vormen van gelijkvormige spam die na een tijdje weer tot rust komt, waarna er gekabbel volgt van een variatie aan copypasta.
Er zijn vast ontelbaar veel goede voorbeelden te noemen van relevante, scherpe en goed doordachte spam. Helaas zijn deze alweer in de vergetelheid geraakt, weggespamd door andere, nieuwe pasta. Dat is de natuur van Twitch-chat. Spammen of weggespamd worden lijkt het motto van de gemiddelde persoon die zich in deze paarsgetinte krochten van het internet begeeft. Ik ben deze gemiddelde persoon buitengewoon dankbaar, deze maakt mijn E3-nieuwsdiensten een stuk draaglijker. Wanneer ik dreig in slaap te vallen, sleep ik mijn ogen naar rechts, naar de golven van spam. Twitch-chat houdt me scherp. Telkens als er iets geks gebeurt of fout gaat, moet ik even kijken welk effect dat zal hebben op de chat. Zoals ik al zei: ik ben geobsedeerd geraakt door het fenomeen dat Twitch-chat heet. Ik kan behalve mieren en golven waarschijnlijk zo nog een dozijn vergelijkingen en alinea’s tekst uit mijn mouw schudden, maar Twitch-chat is iets wat je moet meemaken, moet voelen. Bij dezen wil ik iedereen uitnodigen om de aanstaande E3 met mij mee te kijken naar de livestream en chat. Pas dan kun je de perverse genialiteit van Twitch-chat doorgronden.
Thijs Barnhard:
Na jaren de beurs vanuit Nederland gevolgd te hebben kon ik de afgelopen twee jaar de E3 zelf bijwonen. Het klinkt mi chien een beetje suf, maar de eerste keer die beursvloer betreden was best bijzonder na er jaren alleen maar over gelezen te hebben. Hetzelfde gaat eigenlijk op voor de persconferenties, hoewel ook gezegd moet worden dat je veel meer van al het nieuws meekrijgt als je vanuit huis gewoon de boel volgt. Als je in Los Angeles zelf aanwezig bent wordt iedere game die je ziet en iedere ontwikkelaar die je spreekt uiteindelijk onderdeel van de E3-blur.
Erik Nu elder:
Ah, de E3. Al het heetste gamenieuws. Trailers om van te watertanden. Altijd wel een vreemd momentje tijdens een presentatie. Heerlijk. Oja, het is trouwens ook in Amerika en dus midden in de nacht voor de simpele zielen die in Nederland achterblijven. Gelukkig heb ik meestal wel genoeg vrije dagen over om te zorgen dat ik geen wekker hoef te zetten.
Het allerleukste is trouwens om na de E3-presentatie van Sony om vijf uur 's ochtends nog een podcast op te nemen met een flauwe Brabander. Het geeft een heel surreëel gevoel om gamenieuws te bespreken terwijl het buiten licht wordt. Dit jaar gewoon weer!
Erwin Vogelaar:
Ik ben één keer naar Los Angeles gevlogen voor een E3. Dat was 2009, het jaar dat Microsoft Project Natal, Nintendo de Wii Vitality Sensor en Sony de PlayStation Move onthulden. Qua games moet je dat jaar denken aan een hoop belangrijke vervolgen, zoals Super Mario Galaxy 2, A a in’s Creed II en Ma Effect 2. Microsoft had bij zijn presentatie plots Paul McCartney en Ringo Star op het podium staan en dat zal ik niet snel vergeten.
Het hoogtepunt dat jaar was echter niet de overgebleven Beatles, maar de allereerste trailer van The Last Guardian. Inmiddels is de game nog niet verschenen, maar met een beetje geluk komt daar dit jaar toch echt verandering in.
Michel Musters:
Ik versla nu al zo'n acht jaar E3, soms in Los Angeles, soms vanuit Nederland. Beide manieren heeft zijn charme. Ja, op de beursvloer kun je de games spelen en het is een ervaring op zich om op de beurs (en in LA) rond te mogen lopen. Maar thuis krijg je alle aankondigingen en toffe trailers weer beter mee, dus daar valt ook wat voor te zeggen. Daarbij geeft het mij altijd een geweldige voldoening om vanuit Nederland de website helemaal onder te spammen met intere ant nieuws. Dit jaar ga ik weer richting LA, maar gelukkig is er een sterk team aan redacteuren die er voor zorgen dat Gamer.nl constant up to date blijft.
Het is moeilijk kiezen tu en favoriete E3-ervaringen. Rayman: Origins spelen tegen maker Michel Ancel om vervolgens een boks te krijgen omdat ik ook Michel heet, was een fijne. Buiten een sigaretje roken en opeens vergezeld worden door de altijd excentrieke, zonnebril-dragende Ninja Gaiden-ontwikkelaar Tomonobu Itagaki die droogjes mededeelt: 'I like your style' was ook episch. Het Activision-feestje een aantal jaar terug in het Staples Center waar ik naast Paris Hilton zat en zag hoe artiesten als Rihanna, Eminem en David Guetta optraden voelde ook goed.
Maar uiteindelijk zijn dat allemaal momenten onderdeel van een grotere ervaring, een soort gevoel dat je krijgt wanneer je een week samen met redactieleden een villa in de Hollywood Hills deelt, wanneer je een week in luxe leeft maar je toch helemaal de afgrond in de werkt. Het is een surreële ervaring waarvan ik altijd een stukje probeer over te brengen op de website, om mensen te laten delen in dat gevoel.
Gillian de Nooijer:
Bij de E3 denk ik vooral terug aan de live-coverage die GameTrailers voor het eerst mogelijk maakte en het evenement bij je in huis bracht. Drie nachten doorhalen om de nieuwste trailers te kunnen zien met de volle impact die een koude morning-after je niet kan bieden. Tegen de slaap vechten met een even zichtbaar vermoeide Geoff Keighley, droge grappen sturen naar het handjevol collega’s dat wakker is gebleven (of in Amerika rondloopt) en het dialoog bepalen van de volgende dag door tijdige analyses te tikken. Prachtig om mee te maken. Live-streaming blijft sowieso een van de coolste features van het internet en we kunnen GameTrailers (rust in vrede) en de E3 niet genoeg voor bedanken voor het pionierswerk ervan.
We gaan herinneringen brouwen die het daadwerkelijk waard zijn om door te vertellen aan onze kleinkinderen
Sander van Dalsum:
Dit jaar ga ik voor het eerst naar E3, wat betekent dat ik de voorgaande edities allemaal vanuit de krochten van mijn bank heb bekeken. Ik zou graag een grappige, indrukwekkende en een tot de verbeelding sprekende anekdote voorschotelen maar als ik heel eerlijk ben moet het échte werk nog beginnen. De gestapelde en vervolgens verfrommelde blikken energydrank en de dubbele espre o’s die elke vorm van nachtrust de kop indrukken, zakken chips in ontelbare variaties en allerhande frituursel om de nacht door te komen, zijn wat tot nu toe behoorde tot mijn E3-entourage. Allen niet bepaald monumentaal. Nu ga ik eindelijk naar de Californische vlaktes en heuvels en gaan we herinneringen brouwen die het daadwerkelijk waard zijn om door te vertellen aan onze kleinkinderen.
Joe van Burik:
Zeker omdat de houdbaarheidsdatum van de E3 al even in zicht is - partijen kiezen steeds vaker hun eigen mediamomenten - koester ik mijn (enige) bezoek aan de editie van 2013. Want zelf naar de E3 gaan, dat is zonder meer de clichématige jongensdroom die uitkomt. Zeker dat jaar, toen de Xbox One en PlayStation 4 nog maar net onthuld waren en er een hele sloot aan games van een geheel nieuwe generatie te spelen was.
Mooier nog was eigenlijk puur het 'erbij zijn.' Even voel je je meer dan ooit onderdeel van het grote circus dat de internationale game-industrie heet. Jarenlang hoorde ik bevriende collega's jubelen over pla en naast Hideo Kojima, dineren met Shuhei Yoshida en cocktails nippen met andere iconen uit het wereldje. Nou, ik zat tijdens de Microsoft-persconferentie naast Ubisoft-topman Yves Guillemot, geinde met cultgameontwikkelaar Suda Goichi over al het mooie van Nederland (bier, voetbal en vrouwen) en struikelde over de koffers van Nintendo-eindbazen Reggie Fils-Aime en Shigeru Miyamoto. I lived the dream!
Remco Beckers:
De afgelopen E3 had natuurlijk een boel fraaie aankondigingen en demo’s te bieden. Gameplay van A a in’s Creed: Syndicate, de aankondiging van Ma Effect: Andromeda, gameplay van No Man’s Sky, de eerste trailer van Dishonored 2. Ik werd van allen enthousiast. Maar te midden van die enorme games waar ik zo reikhalzend naar uitkeek, wachtte mij een echte verra ing in de vorm van een trailer die als een donderslag bij heldere hemel mijn jeugdsentiment, nostalgie en voorliefde voor architectuur en stedenbouw binnen denderde.
Ik zat met mijn broer te chatten over de presentatie van Ubisoft, die we live aan het volgen waren. Ongeveer halverwege die meestal tenenkrommend faux-enthousiaste presentatie stuurde hij mij een berichtje “dat er nu iets komt wat ik wel tof zou vinden” (hij liep een paar minuten op mij voor). Er kwam een kleine trailer waarin wolkenkrabbers boven een wolkendek uitstaken, voice-overs die allerhande futuristische dingen uitkraamden en een vreemd voertuig rijdend door een dor landschap. Awesome pan-out: het blijkt op de maan te zijn. Maar wat doet die stad dan daar? Ik had al halve vermoedens en hoop, maar pas toen de titel in beeld kwam – Anno 2205 – werd ik, levenslange Annofanaat, zo hieperdepieperenthousiast als ik in lange tijd niet meer geweest ben.
Ik had alle hoop opgegeven dat er ooit nog een vervolg zou komen op Anno 2070 uit 2011, maar hier werd ie dan aangekondigd. Een nieuwe Anno. Ik had het kunnen uitroepen van dolheid, maar het was het holst van de nacht en ik had slapende mensen in mijn buurt. Het enige wat ik kon doen was geflipte bewegingen maken, waarbij ik een teen tegen het bureau stootte… de aankondiging van Anno 2205 blijf ik daarom a ociëren met een kloppende, dikke teen.
