Met een nog half verdoofd gevoel in de rechterzijde van m'n kaak kijk ik weer terug op een gezellige ochtend bij zowel de tandarts als dokter. Mi chien ken je ze als doorgewinterd eenmans-huishouden zelf ook wel: zo'n checkup die je eens in het jaar pijnlijk ondergaat.

Zoals je aan de openingszin van dit stukje vast zal hebben opgemerkt is het tandarts-bezoek wat minder prettig uitgevallen. Met verschillende klemmen en watten in m'n mond kon ik weer ruim een kwartier genieten van het eigen speeksel dat zich als een fontijn zowel op mij, de tandarts als de tandarts-a istente versproeide. Begreep ik ook weer waarom de tandarts een bril draagt.

De verdoving begint in ieder geval al uit te werken en in tegenstelling tot de vorige keer kan er alweer volop gegeten worden.

Ik kijk alvast weer uit naar de volgende keer...