Onze eerste stapjes in Total War: Arena zijn overdreven voorzichtig. Met amper enige speluitleg en onze reputatie op het spel, willen we alles behalve een modderfiguur slaan. We spelen tegen de Europese elite van de gamejournaille. Een oorwa ing zouden we de komende tien jaar nog horen op ieder Total War-evenement. Die voorzichtigheid is echter nergens voor nodig. Zodra we door hebben dat de besturing niet veel anders is dan die in een normale Total War-game blijkt ook de rest van de game grotendeels hetzelfde te zijn. Met als belangrijkste verschil dat je dus niet iedere eenheid op het slagveld bestuurt.
We beginnen het eerste gevecht met een aanvalsgroep bestaande uit drie eenheden (twee compagnieën met zwaarden, eentje met speren). Het doel is duidelijk, verover twee punten op de kaart. Met het, nog relatief nieuwe, line-of-sight-principe in de Total War-reeks zien we niets van wat er voor ons gebeurt. Maar wie maalt daar om? We zijn een aanvalsbataljon en bedoeld om voorop in de strijd te gaan. Dus dat doen we dan ook. Tot we op een groep van drie spelers stuiten met in totaal negen compagnieën volgestouwd met pijlen en boog, zwaarden, speren en schilden. Met een wat gehaaste, terugtrekkende beweging proberen we de constante regen aan pijlen te ontwijken, maar het lijkt er sterk op dat we mi chien toch iets te nonchalant zijn geweest.
Tot we links het scherm enkele bevriende eenheden zien. Het zijn de ondersteunende compagnieën van ons team en uitgerust met voornamelijk katapulten en speerdragers. De vijand ziet ze uiteraard ook en voor we het goed en wel doorhebben, kiest de vijand om zich vol overgave op onze teamgenoten te storten. Een verkeerde keuze, want de flank van de vijand ligt compleet open. De snelle aanval van onze aanvalseenheden die daarop volgt, resulteert al snel in complete chaos voor de vijand. Met behulp van nog twee andere spelers maken we eigenlijk binnen een minuut of twee korte metten met de vijand en trekken, gesterkt door twee oprukkende teamgenoten op onze linkerflank, naar een capture-punt. De twee overgebleven compagnieën, slechts uitgerust met een katapult en wat speren, vormen niet meer dan een klein obstakel in een verder klinkende overwinning.
Snel en spannend
De twee bovenstaande alinea’s illustreren het gevoel dat we krijgen bij Total War: Arena. De game is kort, spannend, strategisch en vraagt om samenwerken. Wat natuurlijk niet zo heel verra end is wanneer de traditionele RTS-gameplay en de populaire MOBA-gameplay samenkomen. Iedere speler neemt straks de controle over drie eenheden (compagnieën van ieder ongeveer 100 soldaten) en speelt samen met negen andere menselijke spelers in één team. Je doel: capture-punten innemen van de tegenstander. Je kan dus eigenlijk meer spreken van een MOBA-game met een Total War-jasje. Door dit nieuwe concept wordt het vooral voor nieuwe spelers een stuk eenvoudiger om eens een Total War-game op te pakken. Je hoeft straks geen ellenlange handleidingen over oorlogstactieken meer door te spitten of uren en uren te investeren om je leger een beetje op niveau te krijgen. Bovendien is de game free-to-play, zonder de nare bijsmaak van een pay-to-win-principe of agre ieve manieren om de speler alsnog geld afhandig te maken.
Wie alles zo leest, kan zich mi chien voorstellen dat Arena maar weinig lijkt op een Total War-game. Want is die reeks niet groot geworden met gigantische veldslagen waarin je duizenden eenheden bestuurt? En speelde je de game niet juist om de kunstmatige intelligentie die gebaseerd is op Sun Tszu’s Kunst van het Oorlogvoeren? Om het nog maar niet te hebben over het free-to-play-concept. Klopt allemaal. Maar toch weet Arena, zij het op een iets andere schaal en met een iets ander principe, dat Total War-gevoel aardig te benaderen.
De juiste balans
Al in dit vroege stadium van de ontwikkeling, lijkt er een goede balans aanwezig te zijn tu en de verschillende eenheden en commandanten, en de vaardigheden die je als speler kunt kiezen. Daarnaast is het vrij eenvoudig te begrijpen wat je taak is en die naar behoren uit te voeren. Hierdoor wordt het veel eenvoudiger om je helemaal te richten op jouw specifieke taak binnen het team. Deze taak mag je zelf kiezen en is goed afgebakend. Door een duidelijk vaardigheid ysteem kun je jouw bataljon uitbouwen tot een geperfectioneerde vechtmachine waardoor je zelf bepaalt waar je sterktes en zwaktes liggen.
Toch zijn er ook nog wel wat kleine puntjes waar we ons een beetje zorgen om maken. Wij speelden de se ie met spelers die al bekend waren met het Total War-concept. Maar hoe verloopt zo’n gevecht als er meer onervaren spelers mee gaan doen? Iets wat niet geheel ondenkbaar is als je een game voor iedereen gratis beschikbaar stelt. Begrijpt iedereen dan ook wat hij of zij moet doen of loopt iedereen dan maar als een kip zonder kop naar de frontlinie. Daarnaast is het nog niet helemaal duidelijk hoe je ervaringspunten verdient en of het dus uitmaakt of je aanvalt dan wel verdedigt. Krijgt een speler die bijvoorbeeld netjes achterblijft om de basis te verdedigen, maar uiteindelijk weinig tegenstand krijgt, hetzelfde aantal punten als iemand die alleen maar aan het aanvallen is en dus ook veel vijanden verslaat?
De makers beloven ons wel dat hogere Tier-eenheden niet per definitie beter zijn dan een lagere Tier-eenheid die alle upgrades heeft. En ook spelers die geld gebruiken om extra eenheden aan te schaffen, kopen daar niet direct sterkere eenheden mee, maar juist eenheden die er gewoon anders uit zien. Zo wil Creative A embly er in ieder geval voor zorgen dat iedere speler gelijke kansen heeft.