Door Matthijs Hannink en Frans Coehoorn
Voordat we met de lofzang beginnen is het eerst zaak om de feiten op een rijtje te zetten. Jij speelt als Jackie Estecado, een lid van de maffia in dienst van je oom Paulie. Hij heeft je uit het weeshuis gehaald en zich over je ontfermd, maar dit is, zoals Jackie het zelf zegt: “Alsof je door een grizzlybeer wordt gered van een haai.” Je oom Paulie is dan ook een verschrikkelijke klootzak met een grote bek en een voorliefde voor nutteloos geweld. Dit geweld wil hij op jou toepa en als je laatste klusje, het ophalen van geld, mislukt. Maar dan heeft hij buiten de duistere krachten gerekend die op je eenentwintigste verjaardag tevoorschijn komen…
The Darkne begint met een prachtige opening cène die meteen de toon zet voor de rest van de game. In een waanzinnige achtervolging in een tunnel komt het filmische aspect tot volle wasdom. De voice-acting is, zoals in de hele game, subliem en het gevoel van actie dat je krijgt tijdens dit stukje is enerverend. Na deze scène heb je het gevoel: dit kan iets heel speciaals gaan worden. En deze gedachte blijkt juist, want het wordt er alleen maar beter op. Het filmische gevoel wordt, buiten de fantastische graphics, opgewekt doordat je bijvoorbeeld helemaal geen HUD in beeld hebt. Je bestuurt Jackie in first-person en dit doet erg aan The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay (van dezelfde ontwikkelaar, het Zweedse Starbreeze) denken. Je kunt je eigen handen en voeten zien, je mikt niet met een richtkruis maar met een rood puntje en tijdens acties zoals een ladder opklimmen schakel het beeld even naar het derdepersoonsperspectief.
In de game zul je al snel controle krijgen over de Darkne , een oude demonische kracht die ontluikt op je eenentwintigste verjaardag. Het brute geweld in de game komt dus niet alleen uit de loop van je vuurwapen, maar ook uit deze demonische kracht. Deze kracht kun je voeden door in het donker te blijven en door harten van gedode vijanden op te eten. En die krachten die wil je maar al te graag voeden, want de slachtingen die je ermee aan kunt richten zijn gruwelijk en geven veel voldoening. Je eerste Darkne -power is de Creeping Dark, een soort slang waarmee je door levels kunt kruipen en vijanden kapot kunt bijten. Hoe hoger je Darkne level is (dit verhoog je door harten op te eten) hoe krachtiger je Darkne -powers worden. Zo zal de Creeping Dark in het begin niet zo ver kunnen kruipen en zeer slecht tegen licht kunnen; later kun je er honderden meters mee kruipen en hele gebieden schoonvegen.
Een andere kracht is de Demon Arm, een tentakel waarmee je vijanden doorboort, lichtbronnen kapot mept en zware objecten mee beweegt. Het mooie is dat je de game helemaal kunt spelen zoals je zelf wilt. In een bepaald level, dat we meerdere malen speelden, gingen we de eerste keer met de Creeping Dark naar binnen, beten we vijanden dood en sloopten we lichten, totdat we het hele gebouw hadden schoongeveegd. De tweede keer gingen we met pistolen gewapend naar binnen en knalden we alle vijanden verrot.
Is het geen schatje met zijn goedgepoetste tandjes?
Het knallen is meer dan gewoon even je magazijn legen op de vijand en dan weer verder gaan, zoals in bijna elke andere shooter. Nee, Starbreeze heeft zelfs van iets triviaals als schieten in een game een waar genot gemaakt. Wanneer je dicht bij iemand staat en de trekker overhaalt, zul je een executie uitvoeren. Jackie steekt dan bijvoorbeeld zijn pistool in de mond van zijn tegenstander en schiet, of slaat de vijand neer en jaagt dan een kogel door zijn schedel. Deze executies zijn geweldig weergegeven, met bloed dat alle kanten uit vliegt, en geven enorm veel voldoening. Verder zie je na het lo en van schoten de rookpluimen uit je pistolen komen. En wanneer je tegen een muur aan staat, zal Jackie zijn wapen optillen zodat deze niet in de muur steekt. Het is juist dit sublieme oog voor detail dat The Darkne onderscheidt van al die andere spellen.
Deze details zijn zeker ook terug te vinden in de graphics, want na het testen van beide versies en zijn we tot de gezamenlijke conclusie gekomen dat deze game er gewoon zeer gelikt uitziet! Natuurlijk, zoals de titel al aangeeft is het spel tamelijk donker, maar laat dat je niet weerhouden om dit spel niet te spelen omdat 'je niets zou zien' of zoiets dergelijks. Je kunt namelijk beter in het donker zien wanneer je de Darkne hebt geactiveerd. Bovendien roepen de omgevingen van New York een bepaalde beklemmende sfeer op. En dan hebben we het nog niet eens gehad over The Otherworld…
Je speelt namelijk niet de hele tijd in New York. Sterker nog: een groot deel van de game speelt zich af op een gruwelijke, desolate plek, waarbij we niet willen verraden hoe je hier belandt. Deze plek is een soort hel en is sterk geïnspireerd door de Eerste Wereldoorlog. Nu is de sfeer in de game sowieso al subliem, maar de sfeer die in dit stuk naar boven komt is er één die in nog maar zeer weinig games ooit is gecreëerd. Het gevoel van desolaatheid, hopeloosheid, uitzichtloosheid: het is op zo'n fantastische wijze gecreëerd dat deze plek nu al één van de meest indrukwekkende levels is die ooit in een game gemaakt is.
Ten slotte nog even het geluid. Niet dat dit een ondergeschikte plaats kreeg tijdens de ontwikkeling van The Darkne , integendeel! We zeiden het al eerder: die voice-acting is weergaloos! Heerlijk, die stemmen en dat sterke New Yorkse accent er tu en door. Menig stemacteur lijkt zo bij The Sopranos weg te komen, geweldig gewoon. Een eervolle vermelding is er ook voor Mike Patton, onder andere bekende van de experimentele rockgroep Faith No More en fervent videogamespeler, die de rol van de stem van The Darkne op zich nam. Zo vies, duister en angstaanjagend als hij klinkt, weet hij je onherroepelijk de stuipen op het lijf te jagen.
Het moge duidelijk zijn dat we enorm onder de indruk zijn van al het moois dat The Darkne ons heeft laten zien. Eigenlijk zouden we nog wel uren er over door kunnen praten (over tv-kanalen, Darklings en collectables bijvoorbeeld), maar dat bewaren we maar mooi voor de review. Eentje om naar uit te kijken, deze!