De visie is indrukwekkend. Survarium is een online shooter met MMO-elementen. Spelers kunnen straks in teamverband of solo deathmatches spelen, maar ook via coöpmi ies het verhaal doorspelen. Daarnaast is er een soort ieder-voor-zich-modus die doet denken aan DayZ, waarin iedereen vrij is om in een grote wereld te overleven op welke manier dan ook.
Dat die grote plannen nog ver weg zijn, blijkt tijdens de 24 uur ‘open bèta’ die wij vrijdag uitprobeerden. Heel pril is het nog allemaal, met één gamemodus en voor elke speler hetzelfde character model. Ook rammelt het technisch nog enorm, maar daar kijken we natuurlijk even doorheen. De game is nog niet af. We zien dit dan ook als een manier om een kijkje te nemen in het productieproces en vooral om te zien of de erfenis van S.T.A.L.K.E.R. in goede handen is.
Begin
We starten met het uitrusten van ons personage. Veel keus is er niet: een machinegeweer of een karabijn, plus een handpistool. Er zijn geen mogelijkheden om ons personage aan te pa en. In-game heeft iedereen dus dezelfde boeventronie en crew cut.
Als we op ‘play’ drukken begint de matchmaker, en enkele seconden later laadt de spelwereld. Hierin staan we, net als in bijvoorbeeld Call of Duty, een tijdje aan de grond genageld, tot de server en alle spelers klaar zijn met laden en synchroniseren. Vervolgens begint een van de vreemdste team deathmatch-rondes die we in tijden hebben gespeeld.
Zoals gezegd heeft iedereen exact hetzelfde uiterlijk, op het wapen in de hand na. De enige manier waaraan we zien dat iemand in ons team zit is door de witte stip boven zijn hoofd. De omgeving ziet er gelukkig goed uit: veel vervallen gebouwen, overwoekerd door bomen en planten. Het doet denken aan The Last of Us, maar met een bleker kleurenpallet.
We rennen door de verwoesting, op zoek naar de vijand. Die is echter nagenoeg onzichtbaar tu en al dat loof en in de krappe tunnels onder de grond. Het gebeurt dan ook regelmatig dat we onder vuur worden genomen zonder te zien uit welke richting. Het spel geeft aan welk deel van je lichaam geraakt is door dat geel of rood te kleuren. We merken echter niets van de verwonding, afgezien van mi chien iets minder snel te kunnen lopen.
Door al die onzichtbare kogelregens worden we nerveus. En trigger-happy. Dus wanneer een andere speler plots voor ons opduikt kunnen we in de fractie van een seconde die volgt niet nadenken, en ook niet checken of die minuscule witte stip wel boven zijn hoofd hangt. Er is maar een strategie mogelijk: als het beweegt pompen we het vol lood. En dan ontdekken we dat ‘friendly fire’ net zo dodelijk is als de kogels van de tegenstander.
Spullie
Zo gaat de twaalf minuten durende strijd verder. Gevangen in een doolhof, omringd door klonen die, vriend of vijand, snel een einde aan je bestaan kunnen maken. En dan is er ook nog het ‘spullie’. Er zijn namelijk plekken in de diverse maps waar een soort geleiachtig spullie rondzweeft, dat kennelijk aangeeft dat deze plek radioactief is. Lopen we daar doorheen dan wordt het beeld steeds grijzer, ook al rennen we snel weer naar een veiligere plek. Het kwaad is dan al geschied en we sterven kort daarna aan vergiftiging.
Ook is er een map waar vreemde planten groeien, die wolken gif uitblazen als we te dicht in de buurt komen. De strategische betekenis van deze kamers des doods is echter nog erg beperkt. Als we eenmaal weten dat we daar doodgaan, gaan we er niet meer in. En er lijkt ook geen voordeel te behalen uit het wel betreden van deze doodlopende kamers.
It’s a bug hunt!
Het einde van elke match is voor ons erg onbevredigend. Het spel loopt namelijk elke keer vast als de ronde voorbij is en er een scorebord zou moeten verschijnen. De enige oplo ing is via ctrl-alt-del de game afsluiten om er vervolgens opnieuw in te duiken.
Verder is de verbinding niet altijd optimaal. Een aantal matches moesten we verlaten omdat de slechte verbinding ons door het level liet springen alsof we een teleporterende kikker met ADHD hadden ingeslikt. En dat verlaten kon alleen weer via ctrl-alt-del.
Sfeer
Er is dus helaas nog weinig bemoedigends te schrijven over Survarium. De meest intere ante modi, waarin spelers samenwerken om te overleven, zijn nog niet actief. Wat nu rest is een deathmatch die zich af lijkt te spelen in iemands bizarre nachtmerrie.
Wat we wel kunnen zeggen is dat de omgevingen er sfeervol uitzien en dat het schieten goed voelt. De wapens gedragen zich wat realistischer dan hun CoD-tegenhangers, met een flinke terugslag en lange herlaadtijden. De momenten dat het spel deed wat het moest doen waren dan ook best aangenaam. Voor een shooter dan, het grootse MMO-plan is helaas nog heel ver weg.