Vorig jaar werd Lucky’s Tale al goed ontvangen. De game deed denken aan Rare in het N64-tijdperk, minus de overdreven verzamelwoede. Het vosje Lucky en de kleurrijke werelden waarin hij vertoefde hadden zo uit de koker van de toen zo populaire ontwikkelaar kunnen komen.
Slecht camerawerk
Lucky’s Tale kon ook best zonder virtual reality. De Rift was een leuke manier om spelers in de spelwereld mee te sleuren, maar enige invloed op de gameplay was er niet. De camera bewoog in het eerste deel automatisch, terwijl dit vr-loze vervolg een handmatige camera bevat.
Deze camera laat zich opvallend stroef besturen: in plaats van één vloeiende beweging gaat de camera in verschillende ‘tikjes’ naar links en rechts, wat veel te langzaam gaat. Waarom het perspectief niet in één zwiep naar een willekeurig gekozen richting gedirigeerd kan worden, is een raadsel. Daarbij werkt de camera soms ook gewoonweg niet mee, waardoor er enkele momenten zijn, vooral bij het backtracken, dat je maar moet gokken wat zich in de verte bevindt.
Zwiepen en graven
Daarmee is het slechte nieuws meteen achter de rug, want verder lijkt Super Lucky’s Tale een heerlijke platformer te worden die net als het origineel prima leentjebuur speelt bij de 3D-platformers van vroeger. Lucky kan rondspinnen met zijn staart om vijanden aan te vallen, op ze springen, of zich in de grond ingraven en vanuit daar voortbewegen. Dat is niet alleen handig om stenen kapot te rammen voor extra muntjes te komen, maar het kan ook gebruikt worden om bijvoorbeeld onder tralies heen te graven en zo op anders onmogelijk bereikbare plekken te komen. Je begrijpt: dat concept is bij menig puzzel aan de orde.
Het level dat we tijdens de demo mogen verkennen is relatief lineair, maar biedt toch iets meer keuzevrijheid dan de werelden uit het origineel. Na een redelijk recht pad kun je namelijk kiezen uit drie wegen, die je uiteindelijk allemaal moet bewandelen om elementen te verzamelen waarmee een groot, robotachtig wezen tot leven gewekt wordt. De uitdaging zit hem vooral in het rondlopen met die elementen in de handen van Lucky. Je kunt dan namelijk niet aanvallen of springen, en laten paden op die momenten nou net bezaaid zijn met vele obstakels, bewegende platforms en vijanden en vuurballen. Het levert een aantal leuke uitdagingen en minuscule doolhoven op die niet al te uitdagend zijn, maar toch voor het nodige vermaak zorgen.
De juiste insteek
De robot wordt aan het einde van het level door een vijand overgenomen en dat levert een minstens zo vermakelijk eindbaasgevecht op waarbij Lucky gegooide bommen met zijn staart naar de vijand terug moet stoten, terwijl hij wederom een flinke reeks vuurballen vermijdt. Het wint de originaliteitsprijs niet, maar weet beter de nostalgische gevoelens van eind jaren ’90 op te roepen dan het recent verschenen Yooka-Laylee. Super Lucky’s Tale houdt het vooral simpeler en minder open, wat de kwaliteit ten goede komt.
De kers op de taart komt in de vorm van de heerlijk kleurrijke graphics. Het is duidelijk dat er in dit vervolg, dat bevrijd is van de veeleisende Rift, meer ruimte overblijft voor details en de verrukkelijk vormgegeven natuur, zeker in 4K op de Xbox One X. Zolang die vervelende camera nog gefikst wordt en er genoeg content in de game zit (het origineel was in een krappe vier uur uit te spelen), hebben Xbox One-eigenaren dit najaar een heerlijk ouderwetse platformer om te spelen.
Super Lucky’s Tale verschijnt op 7 november voor Xbox One en pc. Gamer.nl speelde een previewversie op de Xbox One X.