Een wilde verliefdheid zorgt in ieder geval voor de nodige chaos. Scott ziet het helemaal zitten met Ramona Flowers. Toegegeven, vanuit het oogpunt van een stipfiguur is dit bloemenmeisje zeker niet verkeerd. Alleen kan Scott zijn flirtkunsten niet zomaar op haar uitoefenen. Ramona heeft de afgelopen jaren de nodige relaties gehad en haar ex-vriendjes staan nu niet te springen om een relatie tu en beiden. Wat volgt is een gewelddadige strijd tu en Scott en de zijnen en een leger aan woeste exen.
Vechten
Uiteraard doet het verhaal an sich er niet enorm toe. Het gaat er meer om op welke manier Scott de confrontaties met de exen aangaat. En zoals je gewend bent van de serie is nagenoeg alles waar Scott bij betrokken is lekker humoristisch en overdreven. Dit zie je bijvoorbeeld terug in de belachelijke aanvallen en slechte, maar juist daardoor leuke kreten.
Dat het spel bovendien een 16-bit-presentatie heeft en geregeld verwijst naar ‘fenomenen’ uit de entertainmentindustrie, maakt het doorlopen van de verhaalmodus een ervaring op zich. Dit geldt ook voor de personages. Ieder personage vertegenwoordigt een bepaald stereotiep, dat natuurlijk volledig op de hak genomen wordt. Al snel tref je een veganist, een rocker en een Japans schoolmeisje, elk met de oh zo extreme karakteristieken. Het is deze kenmerkende vorm van humor uit de stripserie die Scott Pilgrim vs. The World een eigen karakter geeft.
Wel is het nog even afwachten in hoeverre de humor en de licentie daadwerkelijk een geheel vormen met de actie. Met de actie zelf lijkt in ieder geval niet veel mis. Eigenlijk ook niet heel schokkend, want Scott Pilgrim vs. The World is niets meer en niets minder dan een typische beat ‘m up. Je kunt pas een volgend gebied bereiken als je een bepaald aantal vijanden verslaat, hebt een aantal aanvalscombinaties tot je beschikking en kunt voorwerpen oppakken om mee te smijten en te slaan.
Tomaten en hersenen
De aanvalsmogelijkheden zijn gevarieerd genoeg, maar het zijn uiteindelijk de coöp-mogelijkheden en de vijanden die een beat ‘m up maken of breken. Qua coöp is in ieder geval geen reden tot klagen. Je kunt de campagne met maximaal drie anderen spelen, wat voor behoorlijk wat chaotische momenten zorgt. En ook aan de vijanden lijkt ontwikkelaar Ubisoft genoeg aandacht te hebben besteed. Sowieso voeren ze de meest brute aanvallen uit. Op een gegeven moment schiet een ventje een mix van tomaten, ingewanden en hersenen op je af. Alhoewel, daar lijkt het op. Maar wat het ook moge zijn, overdreven en spectaculair is het in ieder geval.
Het zijn ook stuk voor stuk aanvallen die behoorlijk krachtig zijn. Zeker omdat de vijanden zich niet zomaar in elkaar laten slaan, is het dus van belang dat je jezelf zo goed mogelijk verdedigt. Dit lijkt ook gelijk een van de trekpleisters van de game. Natuurlijk beoordeel je een Scott Pilgrim-game in eerste instantie op de humor en de presentatie, maar het is voor een beat ‘m up bijna e entieel dat ‘ie je ook een beetje uitdaagt.
Het brawlen zelf is zo typisch voor een beat ‘m up dat het bijna parodiërend overkomt. Steeds komen hordes vijanden op je pad en je mag pas naar een volgend gedeelte van een level wanneer je iedereen hebt omgebracht. Op bepaalde, vaststaande plekken tref je een soort van eindbazen, die op een bombastische manier geïntroduceerd worden en het uiterste van je vaardigheden vereisen. Qua opbouw is Scott Pilgrim vs. The World niet enorm baanbrekend, maar deze opbouw werkt al jaren. En zeker door de humoristische setting en het aanbod aan overdreven aanvallen, blijf je ook na de zoveelste afslachting doorspelen.
Het lijkt dan ook wel goed te komen met Scott Pilgrim. Althans, met zijn game. Of hij Ramona uiteindelijk aan de haak weet te slaan, is nog even de vraag. Over een klein weekje weten we meer. Dan staat Scott Pilgrim vs. The World in de PlayStation Store en komen we er ook gelijk achter of de actie lo taat van de presentatie of er daadwerkelijk iets aan toevoegt.