We weten niet hoe het komt dat Resistance zich steeds min of meer onder de radar door worstelt, of op z’n minst faalt achter te blijven in ons collectief geheugen. Mi chien is het een tekort aan unieke verkoopargumenten. Call of Duty heeft z’n multiplayer, Half-Life z’n vertelling, Operation Flashpoint z’n beloofde realisme. Killzone en Crysis hebben de graphics en Battlefield het hardcore teamwork. En Resistance? Dat heeft, nou ja, hele bijzondere wapens, een relatief intere ant verhaal, een multiplayermodus op de frontlinie van innovatie en een goed uitgewerkte setting. Maar het is niet genoeg en je proeft dat ontwikkelaar Insomniac het beu is dat zijn serie nooit in de categorie kla ieker geplaatst is. Dus deze keer gaat het voor goud. Serieus.
Capelli’s leven
Het eerste uur van Resistance 3 doet direct al zoveel anders dan andere shooters, dat we niet anders kunnen dan vol bewondering spelen. We schieten mi chien tien minuten in dat uur. De rest is achtergrondvulling, bedoeld om spelers mee te nemen naar de wereld van hoofdpersoon Joseph Capelli. Wie zich de sterk vertelde laatste scene uit Resistance 2 nog kan herinneren, herkent Capelli mi chien als de man die hoofdpersoon Nathan Hale uit zijn lijden verloste met een kogel tu en de ogen. Of mi chien herken je hem ook niet, want Capelli is veranderd.
Was hij in deel twee nog een redelijk ongenuanceerd zwaargewicht, na zijn ‘moord’ op held Hale heeft het leger hem ontslagen. Hij is verguisd en uitgespuugd. Dat gaf hem wel alle kans op een leven als familieman. Maar makkelijk is dat niet in deze wereld. In het eerste uur maken we kennis met Capelli’s leven als huisvader, ondergronds in het gangenstelsel waarboven ooit de toepa elijk genaamde stad Haven stond. 90 procent van de mensheid is dood, de andere 10 procent is kind of gewapend, hongerig en moedeloos bezig een poging doen te overleven totdat de dood onvermijdelijk langskomt.
Walking Dead
De sfeer die dit troosteloze bestaan met zich meebrengt wordt merkbaar in beeld gebracht. De kille armoede in de tunnels voel je. Kinderen spelen met krijt op de muur of een speeltje dat door moet gaan voor een autootje. Ze weten niet beter. Ook de constante dreiging wordt goed overgebracht, als een patrouille Chimera door het dorp marcheert en jij, samen met de oude mannen die een schamele laatste verdediging vormen, de tunnels uitkruipt en de Chimera gadeslaat door kieren en gaten in de muur. Langzaam lopen ze langs en vliegen de drop ships over. Even later op pad in de dorpen zien we dezelfde troosteloosheid, zij het mooier in beeld gebracht. Vervallen huizen omringen een voetbalstadium dat onder water gelopen is. Het vallen van bladeren staat symbool voor de herfst van de mensheid.
De beste vergelijking valt nog te maken met de tv-serie The Walking Dead. Het is de aantrekkingskracht van een kleine groep met een uitzichtloos bestaan, die eigenlijk tegen beter weten in vecht tegen een onverslaanbare vijand. Maar ja, wat moet je dan? Het levert in ieder geval perfect voer op voor een aantrekkelijke vertelling. En dat is precies waar Resistance 3 op mikt. De uren die volgen bieden mi chien meer actie, altijd geldt dat beleving en betrokkenheid voorop staan, al moeten we daarvoor wel trage personages volgen en wachten op soms onduidelijke checkpoints.
Variërend schietgerei
Insomniac past desondanks goed op met zijn balans, want probeer de hedendaagse gamer geen verhaal te vertellen zonder actie. Die actie voelt op het eerste gezicht goed. De grote weldoener in dit geval is zonder twijfel het uiteenlopende a ortiment aan wapens en vijanden. Qua wapens zien we sowieso een hoop terug uit de vorige delen. Een HE44-magnum wiens kogels in het lichaam van de vijand blijven steken en vervolgens met de tweede functie tot ontploffing zijn te brengen; de Auger die door muren schiet en met zijn alternatieve schietfunctie een barrière opwerpt en natuurlijk de vertrouwde bullseye, die vijanden ‘tagt’ zodat je normale kogels om hoekjes kunt vuren. Resistance 3 zit weer boordevol met rariteiten als wapens en is ook niet bang je al vrij snel te voorzien van meer dan een handvol van dit soort sterkhouders.
Een slimme zet is dat Insomniac je weer in de ene na de andere gevarieerde situatie laat vallen. Op een bootje geconfronteerd worden met domme Grims langs de kanten, onder een brug met ingehouden adem wachten tot een honderden meters hoge Titan voorbij stampt of in een Ierse pub met een vers ontmoet verzet stand houden als de ene horde Chimera na de andere probeert binnen te dringen. Nog zo’n typisch foefje van Resistance om je bezig te houden: een gebrek aan kogels. Niet dat er in het algemeen te weinig liggen, maar je favoriete wapen continu gebruiken zit er simpelweg niet in omdat ammunitie zo gevarieerd dus. En dus word je gedwongen om alle facetten van je offensieve krachten te gebruiken. Dat heeft weer als positief neveneffect dat je alle wapens stukje bij beetje upgrade, wat dan weer tot hele nieuwe en handige mogelijkheden leidt.
Voel je ‘m al?
Hoewel we alleen een paar uurtjes in de singleplayer mochten doorbrengen, wordt al duidelijk dat Insomniac zoals gezegd een potje wil breken voor zijn serie. De sfeer, de verhaalvertelling en setting zijn zonder twijfel van de allerhoogste kwaliteit. Ook het schieten zelf steekt verdomd goed in elkaar en er wordt keer op keer voor gezorgd dat je bezig blijft. Kortom: we hebben ons vermaakt. Enorm zelfs. Maar toch kriebelt er iets in het achterhoofd. Die ene gedachte waar we zo bang voor waren. Is dit de kla ieker die Resistance op papier altijd al verdient te zijn?
Nee, dat voelen we nog niet. Vraag ons wat daadwerkelijk het probleem is en we blijven je een antwoord verschuldigd. Vraag ons naar de titel waar we het meeste naar uitkijken en ook wij noemen (nog steeds) geen Resistance 3. De overtuigende ervaring is er, net als de goed uitgewerkte ideeën. Het enige dat nu nog ontbreekt is dat onbenoembare. Hopelijk komt dat nog in de singleplayer, of wellicht in de multiplayer. Waar maakt ons eigenlijk niet uit. Resistance verdient gewoon wel eens wat fanboys en hype.