Rayman: Legends - Handjes in de lucht | Gamer.nl

Rayman: Legends - Handjes in de lucht | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

De muzikale metafoor in de inleiding maken we niet voor niets; Rayman en ritme renden hand in hand door de verschillende levels van Origins, en dat geldt ook weer voor Legends. In Origins viel het mi chien nog niet zo op, maar de muziek gaf vaak het ideale pad aan om te besnelwandelen. Je zou zelfs kunnen proberen om je ogen dicht te houden en enkel de maat van de muziek te volgen.

Het zou wel zonde zijn; het andere speerpunt van Origins (en van Legends) is dat de game er kraakhelder uitziet, met handgetekende achtergronden die barsten van de fantasie. De driedimensionale games van Rayman waren prima, maar misten die compacte creativiteit die je in een platte spelwereld moet zien te proppen. Het is het team van Michel Ancel de tweede keer ook prima gelukt; een vluchtige analyse doet zelfs vermoeden dat Legends er beter uitziet dan Origins.

Vijf voor vier

Dat was op de Wii U, waar Legends heel goed tot zijn recht komt. Je hebt dankzij de speciale controller op de Wii U de mogelijkheid om met vijf spelers de game te doorlopen, waarbij een iemand het hulpje Murfy bedient via de tablet. In tegenstelling tot de meeste games waarin je als coöpbuddy mee kan doen maar niet echt hoeft te spelen, moet je als Murfy redelijk aan de bak. Je kunt vijanden aantikken, looptrajecten voor Rayman tekenen, items onder planten vandaan halen en bruggen kantelen. Het volgt elkaar bovendien in een redelijk hoog tempo op, waardoor het daadwerkelijk leuk wordt om te doen.

Rayman: Legends bereikt zijn climax wanneer de muziek aanzwelt (kijk dit filmpje vanaf ongeveer 3:50). Het tempo neemt toe en Rayman zet een eindsprint in. Op dat moment klinkt er een snerpende gitaarsolo door je speakers, wordt het spel bijna een soort guitar hero en druk je in een staat van hypnose bij iedere rif op de springknop. We twijfelden eerst nog of Legends niet te veel van hetzelfde zou worden. Maar als dit soort momenten er vaker inzitten, maakt dat ons eigenlijk niet eens uit. Dan knikken we al headbangend ‘ja’ op de vraag of we een jaar later al toe zijn aan nog een Rayman.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou