Nier situeert zich in een duistere fantasiewereld. Deze wereld is omgetoverd tot een kapot, dor geheel doordat de mensheid nagenoeg volledig is uitgeroeid door een monsterachtige alliantie. Als speler kruip je in de huid van één van de overlevenden, die samen met zijn dochter probeert deze bizarre situatie te overleven. Wanneer zijn dochter geïnfecteerd raakt met een mysterieuze ziekte, besluit hij alles op alles te zetten om haar te genezen.

Dit doe je gelukkig niet alleen. Je heb namelijk de beschikking over een vrouwelijke compagnon, die het wel ziet zitten om gezamenlijk tegen het kwaad te strijden. Spijtig genoeg duidt dit niet op een coöperatieve spelmodus, die schittert door afwezigheid. Wat precies haar rol binnen het geheel, werd vooralsnog een beetje in het midden gelaten. Wel werd het vrijwel onmiddellijk duidelijk dat ze niet op haar mondje gevallen is. Ze krijste namelijk om de haverklap de meest grove woorden. Wat sowieso opvalt, is dat Nier een zeer bruut en bloederig karakter kent. Het taalgebruik is niet al te netjes en de ledematen vliegen letterlijk door het beeld.

Het is daarom niet vreemd dat gedurende de presentatie de werd nadruk op de gevechten werd gelegd. Producer Taka Kawasaki toonde ons een gevecht met een immens monster, dat waarschijnlijk als eindbaas dient. Zoals wel vaker het geval is in Japanse actiespellen, heeft dit beest de gewoonte om zijn aanvallen in één en dezelfde volgorde te doorlopen.

Hierdoor is het zaak goed in de smiezen te krijgen hoe deze aanvalsroutine in elkaar steekt om er acht te komen op welk moment je zelf het beste kunt aanvallen. Een leuk detail is dat het monster in kwestie graag talloze rode bollen op je afvuurt. Dit, in combinatie met de standaardvolgorde van aanvallen, duidt op een soort eerbetoon aan traditionele actiespellen.

Tijdens dit gevecht strijd je overigens niet enkel tegen dit monster. Er komen geregeld groepjes vijanden op je af, die je met een overdaad aan mesachtige wapens een kopje kleiner kunt maken. Deze vijanden hebben een behoorlijk mysterieuze verschijning. Ze kunnen het best vergeleken worden met schimmen, ook al zijn ze fysiek aanwezig.

Het vechtsysteem behelst overigens niet enkel hak-actie. De nodige magische aanvallen zorgen ervoor dat de speler in zekere zin zelf kan bepalen welke vechtstijl gebruikt wordt. Ontzettend diepgaand lijkt het vooralsnog niet te worden, maar het ziet er naar uit dat het vechtsysteem meer dan voldoende variatie kent.

Hoewel het driedimensionaal hakken en uitvoeren van magische spreuken de hoofdmoot vormt, zijn er ook segmenten waarin het spel overschakelt naar een tweedimensionale platformer. Hier wordt wat meer nadruk gelegd op het spring- en klauterwerk, maar het blijft gepaard gaan met een overvloed aan actievolle momenten. Kawasaki gaf aan dit geen groot onderdeel van Nier zal zijn, maar is toegevoegd als ode aan de decenniaoude platformspellen. Toch kregen we gedurende de presentatie het gevoel dat het een behoorlijk deel van het spel beslaat, wat vooral kwam doordat het zo veelvuldig zijn opwachting maakte.

In Nier zul je vrijelijk door de wereld bewegen. Dit maakt het spel wat avontuurlijker van aard. Sterker nog, er zouden zelfs wat RPG-elementen aanwezig zijn, die het geheel van meer diepgang moeten geven. Hoe dit precies in elkaar steekt, werd niet uit de doeken gegaan, maar het getuigt in ieder geval van een zekere ambitie om van Nier meer te maken dan een Ninja Gaiden- of God of War-kloon.