Weet je, we gunnen iedereen het beste van de wereld. Als een producer oprecht enthousiast vertelt over hoe je muntjes moet verzamelen op het evenbeeld van Londen, terwijl je andere spelers van je af moet meppen, dan knikken we enthousiast mee. Als een andere man zijn best doet om een lintjesdans zo goed mogelijk af te ronden, dan krijgt hij een oprecht applausje van ons na afloop als hij een gouden medaille heeft binnengehaald. En als er over het verzamelen van stickers wordt gesproken alsof het gaat om een nieuw beloning ysteem waar de wereld wat van zou kunnen leren, dan doen we graag alsof we dat geloven. Maar als je wilt beweren dat het ‘nieuw’ is omdat het niet in de vorige twee games zat, dan ben je gewoon niet goed bij je hoofd.
Vijftig keer eerder
Londen 2012 hebben we eigenlijk al talloze keren eerder gezien, en dan hebben we het niet alleen over de vorige twee Mario & Sonic-titels. Minigamecompilaties zijn al jaren niet leuk meer, hoe ze ook gethematiseerd of ingepakt worden. Toch wordt het keer op keer weer geprobeerd en in dit geval is alles in een multiplayermodus gegooid waarvan we de naam al zijn vergeten. Het zijn namelijk gewoon vijftig spelletjes die je al vijftig keer eerder hebt gespeeld in een of andere willekeurige andere game. Het mag dan wel de typische Mario & Sonic-aankleding hebben in combinatie met de stad Londen – je loopt over een wereldkaart op zoek naar ‘uitdagingen’ – het wordt er niet beter van. Geef Donkey Kong een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding.
De getoonde sport, het ritmisch dansen met linten (heeft deze sport eigenlijk een officiële term?), verraadt dat alles zich weer gaat voltrekken volgens het bekende recept. Zwaai met de Wii-afstandsbediening ritmisch alle kanten op om zo de hoogste score neer te zetten en een gouden medaille te verdienen. Het is gewoon als bijvoorbeeld het ij chaatsen uit de vorige game, maar dan met een andere aankleding. We hopen, nee, we gunnen dat ze een goede verzekering hebben op het kopieerapparaat bij Sega. Dat ding draait namelijk overuren.
Quiz
Er wordt zo erg binnen de lijntjes gekleurd (met één kleur krijtje) dat het eng is. Waar er vroeger nog wel een woordgrapje vanaf kon om een minigame te beschrijven, daar komen ze nu niet verder dan Break-Neck-Marathon, Tag-O-Rama! en Collect Toad’s Coins. Dat is toch creatieve armoede? Bovendien werden vroeger eerst de slechte woordgrappen gemaakt en daarna gekeken hoe daar iets omheen gebouwd kon worden: dat leverde nog wel eens iets op. Er is eigenlijk maar één pietepeuterig elementje dat verraadt dat het ontwikkelingsteam niet breindood is geraakt door de kopieerstraling: eens in de zoveel tijd krijg je een quiz voorgeschoteld. Niet dat we daarvan een voorbeeldje kregen, hoor. Dat werd ons niet gegund.