Oh, oh, oh, wat was de presentatie van Enemy Front pijnlijk. Zelfs onze plaatsvervangende schaamte moest op een gegeven moment plaatsmaken, en wel voor medelijden. De ontwikkelaars die de presentatie hielden leken het zelf ook te weten: dit doen we voor jan met de korte achternaam. Deze game heeft geen toekomst. Ze hebben gelijk. Enemy Front heeft geen toekomst. Niet als je je game zó presenteert.
Eindelijk, een game in de tweedewereldoorlog
We waren wel weer toe aan shooter die zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt. Zeker omdat Call of Duty en Medal of Honor jaren geleden een andere, moderne afslag hebben genomen. Dat Enemy Front op de CryEngine 3 loopt, is daarbij een fijne bijkomstigheid. Dat gecombineerd met vernietigbare omgevingen (een rechtstreekse ode aan Black) moest haast wel garant staan voor een op zijn minst vermakelijke knalgame.
Ook het verhaal in Enemy Front lijkt best intere ant. Volgens ontwikkelaar City Interactive speel je met een norse, verbeten journalist die in Europa verslag doet van het steeds groter wordende naziregime. Hij raakt op steeds meer manieren betrokken bij de oorlog door de gruwelen die hij aanschouwt en de nazi’s over wie hij bericht. De journalist kan het uiteindelijk niet meer aanzien, kiest voor het verzet en neemt zo het heft in eigen handen. Zo zie je hoe het hoofdpersonage door de jaren heen cynischer, maar heldheftiger wordt. Nou ja, volgens City Interactive dan.
Oh nee, toch, een game in de tweedewereldoorlog
In de praktijk blijkt de verhaallijn simpeler van opzet. Als het hoofdpersonage in het gedemonstreerde level ziet hoe een groepje Franse burgers aan de rand van een dorpje genadeloos wordt afgeknald door Duitsers, loopt hij naar de slachtoffers. Een van hen leeft nog (half) en overhandigt de kersverse actieheld een semiautomatisch pistooltje. In de minuut die volgt knalt het hoofdpersonage twee voorbij lopende nazi’s neer, vindt hij een submachinegeweer en jaagt ‘ie de resterende nazi’s in het dorpje over de kling.
That escalated quickly. Hoezo ‘norse, verbeten journalist’ die ‘op steeds meer manieren betrokken raakt bij de oorlog’? De plottwist in het verhaal lijkt vrij rechttoe, rechtaan. De presenterende ontwikkelaars van City Interactive benadrukken nogmaals dat de ontwikkeling van het personage een belangrijk speerpunt is. Zo moet de protagonist later veel moeite doen om de keel van een onoplettende Duitser door te snijden. Onwennig brengt hij de nazi met meerdere me teken aan zijn einde.
Een saillant detail, want een journalist is inderdaad geen getrainde moordenaar. Toch blijft het contrast tu en het verhaal en de actie in negatieve zin opmerkelijk. Halverwege de presentatie neemt het hoofdpersonage plaats achter een MG-45 om op hordes nazi’s te knallen. Eén voor één legt hij ze om. Dat terwijl hij vijf minuten geleden nog aan het schuilen was voor een handjevol Duitsers, want ‘och, ik ben maar een journalist’.
Keer op keer
Wat Enemy Front speciaal zou moeten maken, zijn de verschillende manieren waarop je het slagveld kunt betreden. Je kunt de nazi’s afleiden, besluipen, simpelweg afknallen of de omgeving in je voordeel gebruiken door bijvoorbeeld een huifkar met explosieve tonnen richting een nazifort te duwen. De demonstratie geeft nauwelijks blijk van zulke inhoudelijke diversiteit. Inderdaad, sluipen en afleiden is mogelijk, maar uiteindelijk lijkt de actie te ontaarden in het lukraak schieten op tegenstanders. Keer op keer op keer op keer.
Zijn we daar te stellig in? Dat komt omdat we het gedemonstreerde level daadwerkelijk vier keer gepresenteerd kregen (en het daadwerkelijk vier keer op dezelfde manier afliep). Dat was niet de bedoeling: de ontwikkelaar die het level met een Xbox 360-controller doorliep, ging keer op keer dood op exact hetzelfde stukje in de game. Als geoefend online shooterspeler was het bij vlagen onmogelijk om naar het beeldscherm te kijken. Het deed gewoon pijn zulke billenkoek uitgedeeld te zien worden door de kunstmatige intelligentie. Niet dat die zo goed was. De ontwikkelaar speelde gewoon heel slecht.
Hoop?
Natuurlijk rekenen we een game niet af op één presentatie, maar die illustreerde wel goed wat er mankeert aan Enemy Front. Het heeft nog geen eigen smoel. Dankzij de (sporadische) vernieling en het rijke kleurgebruik in de levels, oogt het schieten enigszins vermakelijk, maar Enemy Front is zeker niet de spectaculaire spirituele opvolger van Black en al zeker geen ‘diepgravende shooter’. Tot nu toe is het spel exact wat we vier jaar geleden zo zat waren: de zoveelste Tweede Wereldoorlog-shooter waarin je ongegeneerd op nazi’s mag knallen.