In onze recensie van Infinite Warfare stelden we het al: als Activision zo stoïcijns blijft vasthouden aan wat recente Call of Duty-delen dat typische Call of Duty-gevoel geeft, raakt zelfs de core Call of Duty-speler binnenkort uitgekeken op zijn lieveling erie. De skill gap werd steeds groter, de multiplayer steeds minder vriendelijk voor nieuwe spelers en vernieuwing vond enkel plaats in de details. Het was gewoon niet spannend meer. Het werd mi chien zelfs een beetje pijnlijk.
Vernieuwing versus lijfbehoud
Enter Call of Duty: WW2. Eerlijk gezegd kunnen we niet wachten om weer op nazi’s te knallen in een Call of Duty-game, maar dat is niet waarom we over deeltje WW2 zo enthousiast zijn. Ja, de Tweede Wereldoorlog levert boots on the ground-gameplay op en komt zonder lasers en mechanische ledematen, maar het is vooral een prima reden om goed te kijken naar de fundering. En dan doelen we op de basisbeginselen van de game nog vóór Call of Duty 4.
Dat gezegd hebbende: de killstreaks zijn er in de meeste (maar niet alle) modi nog, de gunplay is voor een groot deel hetzelfde en de nog altijd enorm rappe spelsnelheid lijkt heel veel op die van Black Ops 2. De belangrijkste vernieuwing schuilt in het schrappen van de create-a-cla -functie. Je staat er wellicht niet bij stil, maar het samenstellen van een eigen kla e werd tien (!) jaar geleden geïntroduceerd in Call of Duty 4 en is daarna nooit meer verdwenen. De Innovatie van weleer was er ook wel een beetje af. We vinden het een prima keuze.
WW2 introduceert vaste spelerstypen waaraan nauwelijks valt te sleutelen: Divisions. Hoe de Divisions spelen is op basis van twee potjes moeilijk vast te stellen, maar ze komen ieder met perks en voordelen die veel lijken op die uit de eerdere delen. Wat vooral opvalt is dat de traditionele sniper een comeback lijkt te gaan maken: zelfs op een lange afstand lijkt één schot in de borstkas al dodelijk te zijn. De mate van recoil maakt bunnyhoppen of andere ongein bovendien praktisch onmogelijk.
Ook de kleine scopes zijn verdwenen: iedereen moet het doen met de lompe ijzeren vizieren van weleer. Het zijn kleine dingetjes, maar hun impact op het geheel is best wel groot. We schrokken er een beetje van dat de snelheid en gunplay enerzijds heel veel op het Call of Duty lijkt dat je kent, maar tegelijkertijd helemaal anders oogt. Of we dat nou erg of niet erg vonden, bleek pas toen we in de bijzondere, op objective leunende modus War aan de slag gingen. We werden weggeblazen.
This means war
Letterlijk. Ons eerste doel was het binnenstormen van een huis en gelijk lopen we tegen een frag-granaat aan. Weg onderbenen. Respawn. Poging twee. We flanken het huis, jagen iedereen vanuit een raampje over de kling met onze Thompson en bam, objective gehaald. En door, op naar de brug die we vervolgens moeten repareren. Als dat eenmaal is gelukt, pakken we door en maken we een opmars richting het kamp van de Nazi’s, alwaar we worden bijgestaan door een tank.
War is chaos. Het is zes tegen zes, verdedigers tegen aanvallers (denk aan een kleinschalige vorm van Operations uit Battlefield) en het is oprecht geweldig. Terwijl we op de grond liggen om een brug te repareren (‘Hold X to repair’) suizen er kogels van sluipschutters langs onze oren. De snipers zitten hoog verscholen in kapotgeschoten gebouwen. Ondertu en rennen teammaten voor ons uit om als menselijk schild te fungeren tegen de zwermen aan kogels die worden gespuwd door machinegeweernesten.
Het bloed spat op ons vizier. Het ziet er allemaal geweldig uit en het klinkt mi chien nog wel beter. Mi chien ben je de Call of Duty-serie ergens in je leven kwijtgeraakt, maar dankzij War ga je alles vinden waar je in Call of Duty 2 ooit verliefd op bent geraakt. Onze kennismaking met WW2 is weliswaar kort, maar ze is lang genoeg om ons vertrouwen in het potentie van de serie weer volledig te herstellen.
Call of Duty WW2 verschijnt op 3 november voor Xbox One, PlayStation 4 en pc.