Het was E3 2009 toen we voor het eerst The Last Guardian in beweging zagen. Dat was hetzelfde jaar dat Microsoft trots zijn “Project Natal” liet zien met Peter Molyneux’ virtuele kind Milo als kers op de taart. Inmiddels is de camera in een donker hoekje weggestopt met de hoop dat niemand het er nog over heeft. Net als Peter Molyneux trouwens. Nintendo kondigde in 2009 de Wii Vitality Sensor aan om je hartslag te meten tijdens het gamen, maar het apparaatje heeft zelf nooit een teken van leven gegeven. De grote trailers van dat jaar waren onder andere A a in’s Creed II, Uncharted 2 en Ma Effect 2. Het is lang geleden, zeg maar acht A a in’s Creeds terug.
In de The Last Guardian-trailer zagen we toen een jongen die rende voor zijn leven en een vreemd ogend monster. Met poten en een snavel als een vogel, maar ook oren, een staart en het lichaam van een kat. Een goede teaser voor wat komen zou, maar toen kwam de eeuwigdurende stilte. Elk groot game-evenement bleven fans van maker Team ICO hopen op een nieuw teken van leven. Niet op de E3? Dan is er altijd Gamescom nog. Niet op Gamescom? Het is ook logisch dat zo’n game op de Tokyo Game Show getoond wordt. In de loop der jaren verging echter zowel het officiële handelsmerk als de hoop van de gamer. Tot afgelopen E3, want het eerste wat Sony liet zien was wonder boven wonder een nieuwe trailer voor The Last Guardian.
Meer van hetzelfde
Het was geen flitsende montage, maar Sony nam de tijd om een stuk gameplay te laten zien. We zagen het jochie weer in een verlaten omgeving en het monster dat achter hem aanloopt. Ze helpen elkaar verder in deze wereld. De jongen roept het monster, genaamd Trico, en leidt hem over de paadjes, terwijl Trico de jongen helpt met verre sprongen. Als een mysterieus object Trico pijn doet, dan zorgt de jongen ervoor dat het ding vernietigd wordt. Vervolgens zien we hem via Trico’s staart omhoog klimmen zoals we dat eerder bij de monsters uit Shadow of the Colo us deden.
Dat The Last Guardian er nog praktisch hetzelfde uitziet als zes jaar geleden zorgt voor kritiek. Bij een game die nu zo lang in ontwikkeling is geweest, ontstaan uiteraard colo ushoge verwachtingen. Zo wordt er gemopperd dat de game er niet mooi genoeg uitziet, te traag is of wel erg op de vorige games lijkt. Toch klinken er ook geluiden van blijdschap, juist vanwege het feit dat de game nog hetzelfde is. Ook bij ons. De afgelopen jaren zijn besteed om het spel dat er al was af te maken. Er is in de minuten gameplay geen enkele hint dat de makers onder druk zijn gezet om de game voor een groter publiek aantrekkelijker te maken. Dit is dezelfde game, omdat de visie van designer Fumito Ueda in stand wordt gehouden.
Tijdloos
Dat we ons geen zorgen maken om een mogelijk verouderde game komt door de vorige titels van Ueda: Ico en Shadow of the Colo us. Ico, over de relatie tu en het jochie Ico en het meisje Yorda, die samen moeten vluchten uit een kasteel. Een game die aan menig speler liet zien dat games zoveel meer kunnen zijn dan zomaar spelletjes. Een game waar het belangrijkste gameplayelement de mogelijkheid was om Yorda bij de hand te nemen en door de wereld te leiden. Alles stond in dienst van het verhaal dat de twee hoofdpersonages vertellen. Het is niet voor niets dat Ico vaak door ontwikkelaars genoemd wordt als inspiratiebron voor hun eigen games, bijvoorbeeld door de makers van The Last of Us, Monument Valley en zelfs Dark Souls.
Hoewel Shadow of the Colo us qua wereld en sfeer lijkt op Ico en het oorspronkelijk ook hetzelfde personage zou bevatten, is het een compleet andere game. Hoofdpersonage Wander moet een serie aan enorme wezens zien te verslaan door ze te bestuderen, te beklimmen en uiteindelijk zijn zwaard in een blauwgloeiend zwak punt te steken. Het is een originele titel die zelfs vandaag de dag niet is nagebootst, maar die nog steeds staat als een huis. Ueda ontwerpt games op een manier dat alle overbodige zaken worden verwijderd, dus is er ook minder om verouderd aan te doen voelen. Dat gecombineerd met de originaliteit en een haast perfecte afwerking maakt deze games lang houdbaar.
Afhankelijkheid
Waar het in Ico gaat om bescherming op kleine schaal, draait Shadow of the Colo us om de aanval op grote schaal. De wereld, de vijanden en de muziek zijn groots. The Last Guardian lijkt met de nadruk op de samenwerking tu en een jongen lijkend op Ico en een monster als een colo us op een synthese tu en de vorige games. De game zal weer volledig draaien om de relatie tu en de twee personages. De demo van afgelopen E3 was een stukje dat zich al later in de game afspeelt. Het is een moment waarop de jongen en Trico elkaar al een tijdje kennen en elkaar leren vertrouwen. Daarvoor moet die band nog opgebouwd worden en daarna zal het alleen maar sterker worden.
The Last Guardian is geen game die op de E3 in het rijtje van Uncharted 4, Horizon: Zero Dawn en zelfs Final Fantasy VII past. Het is niet het recept voor een commercieel succes. Het is daarom een klein wonder dat Sony de ontwikkeling van de game zo lang gesteund heeft. De manier waarop het bedrijf vervolgens de game liet zien met minutenlang trage gameplay spreekt ook boekdelen over hoe dol het bedrijf er zelf op is. Bij de start van de video neemt de jongen een moment om even stil te staan en Trico een knuffel te geven. Dat voelde als een bericht naar degenen die al lang wachten: het komt goed.