Het onverwachte succes dat Dying Light vorig jaar beleefde, is niet naar het hoofd van de makers gestegen. De ontwikkelaars die we spreken zijn op de hoogte van de steken die zij destijds lieten vallen, vooral op het vlak van verhaalvertelling, clichématige personages en het gevecht ysteem dat in veel situaties niet werkt. Met een gematigde maar positieve ontvangst van critici en een fanatieke community die om meer smeekt, komt daar een jaar na dato de eerste grootschalige uitbreiding. De previewse ie die we hiervan voorgeschoteld krijgen, toont een kant van de game die niet eerder te zien was.
Zo cro en we binnen enkele minuten al over heuvels en uitgestrekte grasvelden in een razendsnelle zandbuggy. Op weg naar de verschillende mi ies in het nieuwe post-apocalyptische gebied, vliegen de zombies in stukken uit elkaar op de bumper. Het infiltreren van vijandelijke basi en, het verkennen van de natuur en een intense race tegen de klok zijn hier de hoofddoelen die worden opgedragen door de lokale bevolking. In de ruim twee uur die we met The Following doorbrengen, is de kenmerkende parkourgameplay uit Dying Light duidelijk op een lager pitje gezet.
Autotune
De hoofdrol is ditmaal weggelegd voor de buggy’s, waarin je niet alleen rondscheurt en vijanden uit de weg ruimt, maar waar je ook aan sleutelt en onderdelen voor dient te vinden. Het voertuig is net als je survivalvaardigheden uit te breiden. Door ervaringspunten te verdienen, wordt het sturen makkelijker, breid je de buggy uit met een vlammenwerper of geef je op commando een elektriciteitsontlading met een dodelijke schok. Het verzamelen van schroeven en het zoeken naar benzine moet daarbij het gevoel van overleven in toon houden. Dat zorgt voor een uitdaging – de voorraden zijn immers erg schaars.
Als je eenmaal genoeg tanks hebt geleegd, rijdt de buggy als een zonnetje. Het duurt niet lang voordat je behendig door scherpe bochten slipt en langs de verschillende boerderijtjes en andere nederzettingen manoeuvreert. Tu endoor neem je de tijd om vanaf een hoge rotswand de omgeving tot je te nemen. The Following is net als zijn grote broertje op grafisch terrein zeer indrukwekkend. Het voelt meteen al verfri end om de sloppenwijken en de hoogbouw van de stad Harran achter je te laten, ingeruild voor azuurblauwe beekjes, kleine dorpjes en cultische mysteries. En dat laatste is de reden dat je hier bent.
Esoterische geneesmiddelen
Het definitieve geneesmiddel tegen de zombie-epidemie zou zich hier namelijk weleens kunnen bevinden. Geruchten over een sekte die dit soort wonderen verrichten doen de ronde, en de aanbiddende populatie van het onbezochte gebied gelooft er heilig in. Of deze club halfgoden de waarheid verkondigt, valt nog te bezien. Om met de sekte in aanraking te komen, moet je eerst het vertrouwen winnen van diens discipelen. Dat houdt in dat je allerlei kusjes moet opknappen, van het verjagen van bandieten tot het helpen bij een enorme waterleiding die op springen staat.
De paar mi ies die wij speelden, toonden slechts een glimp van het verhaal. Uiteindelijk zit er zo’n tien tot dertig uur in de uitbreiding, afhankelijk van hoeveel afleiding je tegenkomt. Het toegevoegde landschap is bovendien even groot als de hoofdgame. Techland heeft hier slechts een jaar aan gewerkt, wat het des te indrukwekkender maakt als het een succes blijkt te zijn. Daarbij was een speciale afdeling binnen het bedrijf bezig met het verfijnen van de oorspronkelijke gameplay, graphics en variatie in zombies. Deze update is bij de release van The Following gratis te downloaden in de vorm van een Enhanced Edition.
Terugkerende frustraties
Maar hoewel deze vernieuwingen zeer welkom zijn, komen er in de previewversie nog een aantal aspecten terug die in de hoofdgame ook minder goed waren uitgevoerd. De dialogen zijn nog steeds afgezaagd en matig geschreven, en de vuurwapens werken nog altijd stroef en log. Dat is opvallend, want het gebruik van dit arsenaal moet in de uitbreiding belangrijker zijn dan ooit tevoren. Zo voegt Techland een uzi toe, met nog een kruisboog voor het sluipwerk. De confrontaties met bandieten vereisen in onze speelbeurt dan ook vaker geweren dan knuppels, wat met een enorme kogelregen vrij frustrerend kan zijn.
Een belofte die de ontwikkelaar wel lijkt in te lo en, is het toevoegen van meer coöperatieve gameplay. Het is het element dat in de hoofdgame bergen aan plezier oplevert, maar niet goed tot z’n recht kwam buiten de mi ies. De uitdagingen die nu buiten de verhaalmodus plaatsnemen, hebben de potentie om vele uren op te eisen. Zo strijd je tegen je partners in afgebakende raceparcours, waarmee de strakke besturing van de buggy’s heerlijk samengaat. Ook zijn er wedstrijden waarin je willekeurige checkpoints in een open vallei moet behalen, wat voor het nodige gelach zorgt als je elkaar van de weg af beukt.
Met de uitbreiding nog maar enkele weken van ons verwijderd, is het de vraag of er een goede balans tu en het buggyrijden en parkour ontstaat. In de tijd die wij met de game doorbrengen, zaten we vooral in een voertuig, met hier en daar een incidenteel vuurgevecht. Dat plezier maken voorop staat is zeker, nu valt het te zien of de ergerni en uit de hoofdgame niet weer de overhand nemen. Met de zelfkennis en het luisterend oor van de ontwikkelaar, kan The Following weleens worden wat Dying Light vorig jaar had moeten zijn.
Dying Light: The Following is vanaf 9 februari verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. De uitbreiding is gratis te downloaden voor eigenaren van de seizoenspas.
Door Sander van Dalsum