De bombastische soundtrack dient zich aan als we ‘m in de verte zien zweven, onze oude vriend Septiks Prime. De eindbaas uit de allereerste Strike van Destiny ziet er net iets anders uit dan we gewend zijn. Er hangen rode draden uit de mechanische oogbal en z’n aanvallen zijn bijzonder sterk en lastig te ontwijken. Dat is niet hoe we Septiks Prime achterlieten na The Devil’s Lair-strike; dit is hoe de verbeterde versie Septiks Perfected is teruggekeerd.
Verken het hagelwitte noorden
De terugkeer van de oude eindbaas is een eerste aanwijzing dat er in Rise of Iron een hoop nieuwe stront aan de knikker is. We zijn niet voor niets door Iron Lord Salafin naar het verboden noorden van Old Ru ia gestuurd. Het hagelwitte landschap achter de muur tu en noord en zuid herbergt een oud kwaad: de rode tentakels van SIVA. De zelfbewuste nanotechnologie is door de Fallen naar eigen hand gezet. Aan de Guardians de taak om SIVA en de Fallen te stoppen - et cetera, et cetera.
Het eerste dat opvalt aan de nieuwe dlc is niet per se het verhaal, maar de stijl waarin het gegoten is. Imposant geanimeerde wolven, een uitgerekt en hagelwit landschap en grote metalen standbeelden; de wereld die de mysterieuze Iron Lords in een ver verleden eigen hebben gemaakt is vergelijkbaar met het ruige en mystieke noorden van Winterfell uit Game of Thrones. Het is koud, afstandelijk en meedogenloos.
Het gebied dat we tijdens de eerste mi ie hebben ontdaan van Septik’s Perfected, is daar een prima toonbeeld van. Het wordt uiteindelijk de nieuwe social space. De Iron Temple op de berg Felwinter Peak is rustig en afgelegen, heel anders dan het gelikte en industriële The Tower en het drukke The Reef. Het sfeertje in Felwinter en het noorden van Old Ru ia staan ons wel aan. Npc’s zijn verpakt in dikke bontlagen en zowel overdag als ’s nachts branden er kampvuurtjes en vuurbakens, omringd door de wolven die de Iron Lords voor de komst van de Guardians bijstonden.
De nieuwe social space is meer dan een sfeertje. Felwinter Peak wordt de nieuwe hub tijdens Iron Banner-evenementen, waardoor het achterste gedeelte van The Tower kan worden ingezet voor andere tijdelijke evenementen. Tijdens een kennismaking en onze allereerste keer in de nieuwe social space, ontdekken we daarnaast een onopvallende omgevingspuzzel. Diens opzet is een beetje vergelijkbaar met dé boom in The Tower, maar dan een stuk gecompliceerder.
Door van steen op steen te springen kunnen we als het ware een rondje om de berg maken. Na een half uurtje trial-and-error lukt het ons nog altijd niet om het topje van de berg te bereiken. We donderen in de afgrond, maar zien nog wel dat er bovenop de Iron Temple een collectible klaarligt.
De invloed van SIVA op de bestaande spelwereld van Destiny
Rise of Iron voelt als eerste kleine dlc-pakket voor Destiny écht aan als een coherent geheel, in tegenstelling tot bijvoorbeeld House of Wolves, dat vooral ideeën en locaties bundelde tot een grote clusterfuck. Neem het simpel vormgegeven kwaad waartegen we het in Rise of Iron opnemen. De rode kabels van SIVA lopen tijdens de nieuwe mi ies letterlijk als een rode draad door bekend én onbekend landschap. Complete gedeeltes van gebouwen zijn weggesneden, waarbij de gloeiende lasnaden nog her en der in het landschap te zien zijn.
Eerlijk is eerlijk, op de gameplay heeft SIVA weinig impact. Een nieuwe vijand, Fallen die SIVA hebben toegeëigend, zetten vallen die ons secondenlang aan de grond genageld houden, maar daar houdt het contrast met de normale Fallen-vijanden tijdens onze speelse ies wel op. Wel is de invloed van SIVA zichtbaar bij twee oude Strikes. Denk daarbij aan de twee Strikes die met de lancering van The Taken King van een update werden voorzien, alleen dan nog ingrijpender.
Neem The Devil’s Lair, dat een compleet andere Strike is geworden: SIVA heeft flink in de Strike huisgehouden, waardoor complete gedeeltes van de map zijn opengereten. De eindstrijd met Septiks Perfected (let wel, niet Prime) is de tofste aanpa ing. Ze is niet alleen lastiger door nieuwe spawnpunten en vijanden, maar wordt ingeluid met een hoekige gitaarriff die niet onder zou doen als eindbaasmuziekje van Ninja Gaiden.
We vroegen overigens aan Bungie hoe ze op het liedje van die riff gekomen zijn, gezien het nogal breekt met de orkestrale muziek die gebruikelijk in Strikes wordt ingezet. Blijkbaar kwam een medewerker het liedje tegen op YouTube, benaderde de ontwikkelaar de uploader, ging de maker van het filmpje akkoord met een deal en kon de riff net op tijd worden gebruikt in de uiteindelijke versie van de game.
Embargo’s
Jumping puzzles, hernieuwd level-design, imposante vergezichten: we hebben de indruk dat Bungie met Rise of Iron niet meer aan het sleutelen is. Dat Bungie eindelijk de Destiny-kern heeft gevonden waar de ontwikkelaar verder aan kan bouwen. Van de drie klein contentinjecties die Destiny tot nu toe gehad heeft, is Rise of Iron zonder twijfel de best uitgewerkte. Net als The Taken King staat de uitbreiding in stijl, sfeer en gameplay geheel op zichzelf.
Daar zouden we graag dieper op ingaan (we hebben de gehele dlc uitgespeeld en daarna urenlang de Cosmodrone en PvP verkend), maar helaas staat een trits embargo’s van Activision ons die vrijheid niet toe. Oh, en nee, Bungie wilde ons helaas niet vertellen of de Red Death weer ooit bruikbaar wordt in PvP (‘Maybe.’), of de Icebreaker zijn gewenste comeback maakt (‘Never say never.’) en of de Warlock nog ooit Exotic-schoenen krijgt (‘You’ll just have to wait and see.’).
We hebben het in elk geval geprobeerd.
Destiny: Rise of Iron is vanaf 20 september beschikbaar voor PlayStation 4 en Xbox One.