Natuurlijk, nostalgie verdrijft een neutrale blik en sentiment is tijdens het previewen een bedrieglijke uitvalsbasis, maar jeetje, wat voelt het goed om weer een shooter als Call of Duty 4 te spelen. Het was bijkans een emotionele ontmoeting. Die ruime hitboxes. Die balans tu en de verschillende wapens en killstreaks. Het simplisme in het samenstellen van onze kla e. Het is nog steeds zó ontzettend goed.
Niet mooi, niet lelijk
Waar ondergetekende maandag in de Gamer.nl Podcast beweerde dat de multiplayer iets sneller aanvoelt dan in het origineel, is er na wat extra speelse ies aanleiding om daar op terug te komen. De Remastered-versie van Call of Duty 4 voelt in alles als het Call of Duty 4 dat we in 2007 speelden. Zelfs aan de kale menustructuur van het origineel is niet getornd.
Het valt sowieso niet op dat het een game van bijna tien jaar oud betreft. Modern Warfare is niet opeens een mooie game geworden, maar grafisch kan de remaster prima mee. De omgevingen zijn kaal vergeleken met recente Call of Duty-games en er ontbreken gevoelsmatig animaties die we na de nieuwe delen gewend zijn – bijvoorbeeld tijdens het herhalen en het richten, maar Modern Warfare Remastered oogt allerminst opvallend oud.
Zó ontzettend goed
Het samenstellen van onze soldaat drukt ons wél met de neus op andere feiten: Call of Duty 4 was balans in optima forma en dat kwam geheel door het beperkte scala aan keuzes. Er zijn maar drie slots voor perks en onder het eerste slot vallen ook gewoon onze claymores, frags en flashbangs. Na jaren aan zooi als wapenperks, een hele trits aan scorestreaks en het uitgebreide pick-10-systeem is de beperkte keuzevrijheid van Call of Duty 4 bijkans verlo end.
Met drie fraggranaten, een M16A4, een Desert Eagle, Stopping Power en Deep Impact duiken we mi chien wel de beste map van de vorige consolegeneratie in: Crash, een van de tien maps die bij launch beschikbaar zijn (zes andere maps volgen als gratis dlc in december). We spelen Domination. De timer telt van twintig af naar nul, we rennen de flat in het midden van de map in en zonder overdrijven: al na dertig seconden schreeuwen we als vanouds call-outs van jaren terug in de microfoon naar onze teamgenoten.
“Twee in de back-alley. Twee in de heli. Eentje left-lane.” Het gebeurt automatisch. Het voelt alsof we er niets aan kunnen doen. En wij zijn niet de enigen die dat zo ervaren op CoD XP. Het is alsof Call of Duty 4 is verweven met het DNA van (console)shooterspelers van weleer. Alle clichés kunnen in die zin uit de kast, want ze zijn allemaal terecht. Modern Warfare Remastered voelt aan als een warm bad, als thuiskomen na fietsen door de regen en als warme chocolademelk na de Elfstedentocht.
De wereld is er klaar voor
Het concept van de snelle militaire consoleshooter is inmiddels niet meer origineel, maar in geen andere game voelde een Desert Eagle ooit beter. In weinig andere shooters stond simplisme in wapens en gadgets zo aan de basis van een feilloze balans. En zelden voelde een headshot zo bevredigend én terecht. Bovendien zijn zowel de grote als de kleine maps nauwelijks verticaal ingestoken. Héérlijk. Om over de heerlijk simpele en destijds innovatieve perks nog maar te zwijgen.
Dat is de fundering van die geroemde ‘Call of Duty’-feel die later door zoveel shooters zo slecht gekopieerd zou worden. En dat is ook de reden waarom we anno 2016 nog steeds zo enthousiast over een remaster kunnen zijn. Het drukt ons ook op andere wijze met de neus op de feiten: mi chien dat bijvoorbeeld Sledgehammer maar eens goed moet kijken naar wat Call of Duty 4 zo vreselijk goed maakt. Een nieuwe Call of Duty, gestript van alle poespas met een zwaardere en meer militaire, mi chien zelfs realistische feel? De wereld is er klaar voor.
Call of Duty: Modern Warfare Remastered is alleen verkrijgbaar door speciale edities van Call of Duty: Infinite Warfare aan te schaffen. Deze verschijnt op 4 november voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.