Bij Atari zelfverwacht men veel van Alone in the Dark. David Gardner, de nieuwe CEO vanAtari, sprak onlangs de verwachting uit dat het spel tu en de twee en driemiljoen exemplaren zal verkopen. Een behoorlijk hoge verwachting voor eenfranchise die zeven jaar geleden voor het laatste van zich liet zien en die bijjongere gamers vooral herinneringen oproept aan de erbarmelijke film van UweBoll. Toch blijft Atari hoge verwachtingen koesteren. Alone in the Dark isimmers zo'n beetje de laatste strohalm lijkt waar het bedrijf zich aan vast kanklampen. Bekende reeksen als Unreal en Civlization deed men al van de hand omhet hoofd financieel boven water te kunnen houden. Maar is Alone in the Darkstevig genoeg om Atari voorgoed uit het ravijn te trekken?Atari lijkt er alles aan te willen doen om van Alone in theDark een kaskraker te maken en dat uit zich door een bijzonder hoge ambitie. Opverschillende punten komt men met revolutionaire ideeën op de proppen. Met conceptendie we nog niet eerder in het survivalhorror-genre gezien hebben, soms zelfs niet in een ander genre. De meestbewonderenswaardige vondst is de mogelijkheid om hele scènes of hoofdstukkenvan het spel over te slaan, zonder dat je daarvoor cheatcodes nodig hebt. Een duidelijke handreiking richting deopkomende groep casual gamers, diehierdoor niet vast zal komen te zitten bij een lastige puzzel of een pittigetegenstander. Om te voorkomen dat je het hierdoor belangrijke verhaalelementenzult mi en, zal het spel het verhaal tot aan het begin van het hoofdstuk kortsamenvatten. De 'echte' gamers zullen de doorspoelfunctie waarschijnlijk latenvoor wat het is, ook omdat Alone in the Dark voor zover we het nu hebben kunnenspelen, niet echt moeilijk is.

Links: het grote Central Park; Rechts: het DVD-achtige menu

Een andere bijzondere innovatie binnen het horrorgenre, isde vrij toegankelijke omgeving. De centrale locatie in het spel is een grootsopgezette virtuele versie van Central Park bij nacht, bevolkt door zombies,vleermuizen en ander gespuis. In het gedeelte van het spel dat wij kondenspelen, zat maar één korte sequentie in deze open omgeving. De eerste tweehoofdstukken zijn namelijk strikt lineair en leert je omgaan met debasisfuncties van de besturing. Ook de mi ie in Central Park bood nietbijzonder veel vrijheid. Je kunt wel lekker rondscheuren door het park, maaruiteindelijk is er één doel waar je heen moet en maar één route (een schansover een ravijn) die naar dit doel leidt. Of de vrije locatie later in het spelook voor wat vrijere gameplay zal zorgen, is vooralsnog onduidelijk. Het is inieder geval prettig om niet continu in benauwde gangetjes rond te moeten dolen,maar of het voor echte innovatie binnen het genre zal zorgen, kunnen we pasconcluderen als we de uiteindelijke versie onder ogen krijgen. Een andere innovatie is je inventaris. Dit is geen saaischerm, maar de binnenkant van je jas. Met een druk op de knop opent EdwardCarnby, de protagonist, zijn jas waarna de camera daar prachtig op inzoomt. Inde zijkanten van de jas in en je gordel, kunnen een beperkt aantal objectenmeegenomen worden. Naast de standaard benodigdheden in een horrorgame zoals eenzaklamp en een geweer, kan Edward ook plakband, oliefle en, verband enzakdoeken met zich meedragen. Deze voorwerpen kunnen op veel verschillendemanieren met elkaar worden gecombineerd. Een zakdoek in een oliefles maakt eenmolotovcocktail, doe je er plakband omheen dan zal deze cocktail aan elkwillekeurig object vast blijven plakken.  Atari hanteert als motto 'wat in het echt kan,kan ook in Alone in the Dark', een mooi streven, maar het viel ons wel op dathet aantal verschillende voorwerpen vooralsnog gelimiteerd is, wat ook hetaantal mogelijkheden beperkt. We hebben nog geen combinatie weten te vinden dieons echt wist te verra en. Maar hey, het deel wat we konden spelen, was ooknog niet meer dan een veredelde tutorial.

De inventarisjas

Buiten de grote innovaties heeft Atari ook in de kleinedetails geprobeerd zoveel mogelijk af te wijken van de standaard aanpak. Zo zulje wanneer je gif in je ogen krijgt, enkele malen met je ogen moeten knipperenom dit gif uit je ogen te halen. Wanneer je elektrische apparatuur moetrepareren of opblazen, kun je zelf frunniken met de draadjes en de juiste draadjesmet elkaar combineren zonder geëlektrocuteerd te worden. Vuur mag je zelfblu en met een brandblu er, maar wees daarin niet overijverig. Vuur isnamelijk ook nodig om bewusteloze vijanden mee te verbranden – de enige manierwaarop ze definitief dood gaan. Ook mag je in Alone in the Dark soms leukspelen met de wetten der natuurkunde. Zo slinger je aan loshangende kabels enspring je soepel langs objecten, of moet je andere kabels zo laten slingerendat ze ergens achter blijven steken. Een leuke, alternatieve manier vanpuzzelen. Wat ook grappig is, is dat je het interieur van de auto's in het spelkunt doorzoeken. Wanneer je achterin de auto stapt kun je jezelf tu en destoelen door naar voren bewegen en zelfs een kijkje in het dashboardkastjenemen. Leuk bedacht.  Zoals gezegd kregen we de eerste twee hoofdstukken te spelenen mochten we een klein stukje proeven van het open Central Park. De eerstetwee hoofdstukken zijn een ware, rechtlijnige achtbaanrit waarin je van de enespectaculaire situatie in de andere belandt. Het begint alvast sfeervol: jeontwaakt op een ziekenhuisbed en kijkt wat wazig voor je uit. Je hoort enkeleonbekende mannen met elkaar praten. Na een paar keer te knipperen met je ogenkun je de mannen beter zien, en al snel wordt je door een van hen meegenomen.Vervolgens wordt de toon direct gezet. De muren van het gebouw beginnen ineenste scheuren en de man die jou escorteert, wordt door de muren opgeslokt. Jeweet zelf nog niet wie je bent en wat je hier doet, maar één ding is zeker: uitdit vervloekte  gebouw moet je zien teontsnappen.De ontsnapping lijdt je langs liftschachten, langs dunne richeltjesaan de buitenkant van het gebouw, via een imposante lobby naar eenparkeergarage. Onderweg kom je verschillende personages tegen waarvan demeerderheid het met de dood moet bekopen. Je ziet prachtige instortende kamers,muren waar je aan vast hangt die ineens opzij schuiven en brokstukken dierakelings langs je heen vallen. Uiteindelijk weet je via de parkeergarage teontsnappen en race je door de straten van New York, waar grote scheuren in degrond ontstaan die je telkens maar rakelings kunt ontwijken terwijl helegebouwen voor je voeten neerstorten. Uiteindelijk rijd je over een soort schansheen en eindig je in Central Park, de plek waar de rest van het spel zich zalafspelen. Tot zover zal het bovenstaande bij de meeste mensen alsmuziek in de oren klinken: een zeer innovatief spel met spannende, rond uitspectaculaire situaties. Maar toch zijn we niet compleet overdonderd door Alonein the Dark. Dit is voornamelijk te wijten aan één element: de besturing. Dieis namelijk verre van ideaal. Om te beginnen beweegt Edward zich bijzonderhouterig door de omgeving. Je draait traag en onnauwkeurig en ook het lopengaat moeizaam. De overgang tu en verschillende animaties is niet mooiafgewerkt. Ongeacht of je door een brede gang of over een dun richeltje loopt,de loopanimatie van Edward verandert niet. Dit ziet er heel slordig uit en doetterugdeken aan de 'vorige generatie' consoles, waar we nog niet van procedureleanimaties gehoord hadden. Ook het besturen van de slagwapens gaat niet ergpraktisch. Je beweegt ze door de analoge stick heen en weer te bewegen, maar jemoet dit vrij precies doen om de slag goed uit te voeren. Ook blijven je wapen teken achter objecten in de omgeving of tegen de muur. Alleen al een deurkapotslaan is een hele oefening. En dan hebben we het nog niet eens gehad overde slechte, veel te gevoelige besturing van de voertuigen.De besturing is niet alleen stug, maar ook wat omslachtig. Devele leuke ideetjes zoals het zelf samenstellen van voorwerpen en hetafzonderlijk behandelen van wonden is leuk, maar vereist ook erg veelhandelingen. Neem nu het gooien van een molotov. Je moet eerst je jas in, dan defles selecteren selecteren, deze combineren met een zakdoek, dan moet je deze combinatie in de juiste hand stoppen, een aanstekerin je andere hand stoppen om vervolgens te mikken met de ene trigger en tegooien met de andere. Schieten kan alleen vanuit een eerstepersoonsperspectief enniet vanuit een over-de-schouder-standpunt zoals we dat tegenwoordig gewendzijn in third person shooters. Hetprobleem van het eerstepersoonspectief in Alone in the Dark is dat de besturingvan het derdepersoonstandpunt behouden blijft. Je draait nog steeds relatieftraag en ook het vooruit lopen gaat niet zoals we dat gewend zijn uit 'normale'shooters. Ook lijkt de omgeving wat vertekend door het andere perspectief,alles lijkt wat te klein ten opzichte van je zichtveld. Sommige prachtigedecors zien er ineens veel minder indrukwekkend uit wanneer je overschakelt. Alone in the Dark laat ons na de previewversie achter meteen dubbel gevoel. Aan de ene kant is het erg innovatief en zijn een aantal vande nieuwe ideeën goed uitgewerkt, aan de andere kant lijkt nog lang niet alleseven goed to zijn recht te komen. Daarnaast is de besturing in zijn huidigevorm, eigenlijk niet meer acceptabel. Hopelijk zal Atari daar nog flink aanschaven voor de release later deze maand. En dan is er nog een ander puntje vanzorg: het spel is niet echt eng. Ik ben in het gedeelte dat ik tot nu toegespeeld heb, niet één keer geschrokken. Mi chien maakt de vooruitspoelfunctiealles iets te vrijblijvend, mi chien zorgt de besturing er wel voor dat jeniet echt wordt opgezogen in het spel, mi chien ontbreekt gewoon de goedespanningsboog. Het is lastig te zeggen na zo'n korte impre ie.Alone in theDark heeft veel potentie, maar we moeten echt wachten tot de reviewversie om tezien of men het waar kan maken. Atari belooft nog veel veranderingen voor het uiteindelijke product en we hopen van harte dat men dan met een aanzienlijk betere besturing op de proppen komt. Want het zou zonde zijn als de potentie onbenut blijft.