We vliegen over Dubai. Niet echt, maar met een Xbox 360-controller in hand. We zien het aan de enigszins wazige ondergrond: hoe de mooi de gebouwen ook zijn, fotorealistisch zijn ze niet. Maar qua gevoel zouden ze zomaar eens echt kunnen zijn. Wij in onze hypermoderne straaljager, niets dan blauwe lucht en kleine wolkjes voor onze neus en om ons heen een groep vliegtuigen die zich gedragen als gieren. Hun prooi: ons stalen omhulsel. Maar wij krijgen er een in het vizier. De producer die over onze schouder meekijkt is er snel bij om uit te leggen wat onze aanvalsopties zijn. Je kunt in Ace Combat: A ault Horizon op afstand blijven, een lock-on op je vijand krijgen en je raketten afvuren. Klus geklaard. Geen druppeltje zweet verloren. Maar Ace Combat: A ault Horizon is, zoals gezegd, een ander beestje. En dat bewijst de tweede aanvalsoptie onder onze controller.
Steel carnage
Druk, eenmaal dicht genoeg op een vijand, op de twee schouderknoppen en je komt in de gloednieuwe Close A ault-modus terecht. Nu gaat het los. Jouw straaljager plakt achter die van de tegenstander, een grote ronde cirkel verschijnt in beeld en het is je enige doel om de tegenstander voor je zolang mogelijk in die cirkel te houden. De A.I. neemt een groot deel van de besturing op zich, wat niet wegneemt dat je in het heetst van de strijd nog steeds gebouwen, omvallende hijskranen en bruggen moet zien te vermijden. Jouw vijand zal het je immers zo moeilijk mogelijk maken.
In onze se ie schiet het zweet direct onder de oksels vandaan. We hebben ‘m in ons vizier, maar voordat we überhaupt aan schieten denken zijn we druk bezig met ontwijken. Onze voorganger scheert over olievelden en schiet opslagsilo’s kapot. Dat heeft op ons beeld een onoverzichtelijke bende aan zwarte rook en ontploffingen tot gevolg. We komen er doorheen. Dan scheert meneer onder een lage brug door, dat durven we niet aan, we klimmen er overheen maar raken wat verder op afstand. Echt in de buurt komen doen we pas als ons doelwit tu en gebouwen door vliegt en de tijd neemt om een hijskraan kapot te schieten als obstakel. We beheersen de stuurknuppel beter dan hem, bereiken een stuk open lucht en beseffen plots: we kunnen schieten.
Olie, staal en rook
Het moment dat we ons machinegeweer aangooien is bijzonder. Stukken staal spatten van onze voorganger af, olie spuit uit zijn leidingen en we houden vol goede moed de schietknop ingedrukt terwijl we ons een weg door de ontstane rookontwikkeling banen. En dan het moment: hij ontploft, eindelijk. Een slow motion-beeld gunt ons een eersterangs kijkje op het spektakel, een brandende stalen bak met het lijk van onze ex-rivaal stort ter aarde. Wij richten ons op het volgende slachtoffer.
Het hele Close A ault-gebeuren moet Ace Combat als serie redden. Dalende verkopen, een minder enthousiaste ontvangst dan vroeger; dat moet veranderen. En daarom is naar Call of Duty gekeken, want zo voelt deze nieuwe Ace Combat een beetje aan. Evenals er een snufje Burnout in de game zit verwerkt. Maar aan het einde van de optelsom is het nog steeds Ace Combat. Heel erg zelfs. En dat bedoelen we in de meest positieve zin van het woord. De toevoeging van helikopters in de game en een uitgetekende lijn waar via we gronddoelen mogen bombarderen zijn aardige toevoegingen, maar de bijna voelbare hitte, niet te houden spanning en het grafische spektakel van een in your face-achtervolging op kilometers hoogte is wat Ace Combat: A ault Horizon een game maakt waar we bijzonder blij van worden.
Nieuwe richting
Wie van Ace Combat hield, hoeft zich weinig zorgen te maken. Sowieso gaan we er vanuit dat iedereen zich zoveel mogelijk in Close A ault-modus gaat begeven, maar zelfs als je wilt dat alles bij het oude blijft kun je nog steeds raketten van honderden meters afstand afvuren. Voor de echte traditionalist. Die hoeft enkel te klagen over het feit dat het verhaal wat minder emotioneel verteld gaat worden en de wereld dit keer de onze is, in plaats van een semi-fictief bedacht universum. En zo simpel kan dat dus gaan. Een achtervolging achter de kiezen en Ace Combat heeft onze aandacht weer te pakken.