Freek leunde achterover in zijn stoel. De zaal was verder verlaten en was onnatuurlijk stil. De meeste van zijn collega’s hadden het pand inmiddels verlaten.
De deur ging open. Edwin stak zijn hoofd om de hoek en wierp hem een ongeduldige blik toe.
Freek zette zijn headset op ‘stil’ terwijl de klant in zijn oor raasde.
“Ik kom niet van hem af…” zei Freek. “Die vent is echt doorgedraaid.”
Edwin keek ook op zijn horloge. “Anders beginnen we we zonder jou, hoor.”
“Fuck you.”
“Nee, liever Tineke,” zei Edwin met een puberale grijns.
Freek rolde met zijn ogen en zette zijn headset weer aan.
Edwin kwam de zaal binnen en plofte in de stoel naast hem.
“Nee, meneer, ik kan niet ‘even een knop omzetten’. Ik begrijp dat het voor u van levensbelang is om te…”
Na een klik was het stil.
“Opgehangen.”
Freek haalde diep adem en trok de headset van zijn hoofd.
“Mooi.”
“Nou ja…” zei Freek met een peinzend gezicht.
“Kon je niks voor hem doen?” vroeg Edwin.
Freek kon een steek schuldgevoel niet onderdrukken. Jawel hij had van alles kunnen doen.
Hij had eigenlijk de technische dienst moeten inschakelen, maar dan was hij zeker nog een half uur langer bezig geweest. Als teamleider had hij beter moeten weten. Maar het was vrijdagavond en hij had er nu gewoon genoeg van.
“Nee,” zei Freek.
“Kom mee dan.”
Freek keek zijn jongere collega aan. Edwin was nog maar een jaar of twintig, wat extra duidelijk maakte hoe oud hij zelf inmiddels was. Wie doet er nog helpdesk werk als hij tweeëndertig is? Freek nam zich voor om morgen serieus ander werk te zoeken. Net zoals hij zich dat iedere avond voornam.
“Ik moet de uren nog uitdraaien. Je wilt toch betaald krijgen?”
“Tot zo dan.”
Een kwartier later liep Freek de kantine binnen waar Edwin en Tineke zaten te wachten.
“Gaan we nou spelen?” vroeg ze.
“Met jou?” zei Edwin met wat volgens hem een verleidelijke stem was.
Het was nu Tineke’s beurt om met haar ogen te rollen.
“Waar is Karel,” vroeg Freek.
“Pizza halen. Is er zo.”
De deurbel schalde door de gangen.
“Als je het over de duivel hebt,” zei Edwin.
“Ik buzz hem wel even binnen,” zei Freek.
Hij liep de kantine uit naar de gang. Bovenaan de brede trap was een knop om de deur te openen, zodat hij niet helemaal naar de receptie hoefde lopen. Freek drukte op de knop en hoorde in de verte het zoemen en klikken van de deur.
Tineke gilde. Freek draaide zich om en rende terug naar de kantine.
“Wat is er?”
Tineke stond bij het aanrecht en trok wat papieren handoekjes uit het apparaat.
“Oh die zak kietelt me terwijl ik thee vast heb…’
“Ik deed niks,” zei Edwin met grote, zogenaamd onschuldige, ogen.”
“Wil je een klacht indienen?” zei Freek. “Voor sexuele intimidatie bedoel ik?”
“Laat maar. Ik knal hem zo wel voor zijn kop. Goed voor zijn ego.”
De deurbel ging opnieuw.
“Heb je niet gebuzzed?” zei Edwin, kennelijk blij om van onderwerp te veranderen.
“Wel. Te kort denk ik.”
Freek liep de gang weer op en drukte extra lang op de knop. Karel’s enorme gestalte kwam een moment later de trap op met vier grote pizza dozen.
“Ja ook een vega voor jou,” zei Karel nog voor Freek het kon vragen.
Karel’s ronde hoofd was vuurrood en bezweet. Hij hijgde. Freek was bang dat hij ter plekke om zou vallen van de inspanning van een enkele trap.
“Je conditie is belabberd,” zei Freek.
“Ik ga morgen wel op dieet.”
“Uhuh.”
“Kunnen we nu eindelijk beginnen?” riep Tineke vanuit de kantine.
Het was inmiddels een wekelijkse traditie van het viertal. De vrijdagavond was Quake II-avond. Edwin had al een tijd geleden ontdekt dat de stokoude PCs in de managementkantoren dat spel prima konden draaien. Een instant LAN party na sluitingstijd was het gevolg. Freek had Edwin en Karel betrapt tijdens die eerste avond se ie, maar in plaats van hen te verraden besloot hij dat het leuker was om mee te doen.
De week erop liep Tineke, van webdesign, per ongeluk op een se ie binnen en werd ook zij in de kleine cirkel opgenomen. Ze bleek de beste speler van hen allemaal, wat bij Edwin de vlammen van zijn pa ie nog verder aanwakkerde. Tineke, lang, donker haar en (volgens Edwin) te sexy om goed in games te kunnen zijn, was tot nu toe nog niet op de botte versierpogingen van de jongen ingegaan. Maar ze had hem ook nooit afgewezen.
Freek vond het paringsritueel wel amusant, al deed het hem af en toe te veel denken aan zijn eigen rommelige echtscheiding die hij nog steeds niet rond had. Quake spelen was een manier om stoom af te blazen na alle eikels aan de telefoon en het eindeloze gedoe met advocaten.
Freek nam plaats achter de computer die overdag van het hoofd Boekhouding was. Hij zette zijn game-headset op en logde in op de Teamspeak-server. Zo konden ze elkaar in elk geval horen, elk in hun eigen ‘gekraakte’ kantoor.
“Ik zit klaar.”
“Getver!” zei Tineke.
“Wat?”
“Kantoor van Anton is echt super smerig. Het bureau plakt helemaal.”
“Kop dicht Edwin,” zei Freek voordat die een voor de hand liggende smerige opmerking kon maken.
“Ready,” zei Karel, gevolgd door kauw geluiden.
De grijsbruine wereld van Quake 2 verscheen op het scherm en Freek rende door de virtuele gangen. Eerste rechts. Tweede links… Rocket Launcher! Derde gang rechts, rechtdoor… Daar kwam de avatar van Edwin, in het kostuum van Boba Fett, hem tegemoet. Freek vuurde. Mis.
Zijn eigen scherm werd rood van de kogels die Edwin op hem afschoot. Karels avatar, in de vorm van een gespierde marinier, kwam om de hoek en bestookte hen beiden met raketten. Freek dook een gang in en kon nog maar net een genezende health pack grijpen voor hij het loodje legde.
“Ohneeohneeohnee!” riep Edwin door de headset.
“Boem! Headshot!” riep Tineke.
Freek rende de gang door naar de plek waar hij meer raketten kon pakken. Hij gilde toen hij recht in het vuur van Tineke rende, wiens avatar er uitzag als Mike Meyers uit Halloween. Hij wist de kogels te ontwijken en was nog steeds niet dood. De hoek om, de gang door… Karel liep recht in zijn vizier. Hij vuurde en de virtuele marinier ontplofte in gepixeleerde stukken vlees.
“Hebbes!”
“Edwin, hou eens op met campen,” zei Tineke geïrriteerd.
Het bleef stil.
“Edwin?” zei Freek nu.
“Zeker naar de wc.”
Freek rende door het virtuele doolhof. Hij zag de virtuele Mike Meyers voorbij komen. Met een snelle draai en een salvo raketten verging ook Tineke in een bal van vuur en bloed.
“Yeah!” riep Freek.
Het bleef stil.
“Jongens, wat is dit?” zei Freek.
Zijn avatar, gekleed in een virtuele James Bond-smoking, rende door de smalle gangen zonder een tegenstander te ontmoeten. Het enige geluid was dat van zijn eigen ademhaling dat terugkwam door de koptelefoon.
“Okay dit is dus doodsaai. Kom op, doe eens mee?” zei hij.
Het bleef stil.
“Guys?”
Freek drukte op de ESC-knop om te kijken of hij mi chien van het net was gegooid. Hij zag de lijst met ingelogde spelers, dus dat was het niet. Hij zette zijn headset af en liep het kantoor uit. De gang was verlaten. Hij hoorde niets behalve het zoemen van de TL-buis.
Freek liep de gang door tot hij bij het kantoor van Marketing was. Hij deed de deur open. De plek waar Edwin had gezeten was leeg. Het kantoor was verlaten. Hij liep verder en opende het kantoor van boekhouding.
“Tineke?”
Er kwam geen antwoord. Ook die ruimte was verlaten.
“Jongens, dit is niet grappig,” zei Freek geïrriteerd.
Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem. Het gevoel dat hij iets belangrijks was vergeten. Freek liep terug naar zijn eigen PC en keek naar het scherm, waar nog steeds de lijst met ingelogde deelnemers te zien was.
Vijf spelers. Hij zag vijf namen. Vijf.
Freek hoorde de voetstappen achter hem.
“Ik had toch gezegd dat het van LEVENSBELANG was!” zei de waanzinnige stem, die hij een uur eerder ook aan de lijn had gehoord.
“Maar het was leuk om even met jullie te spelen...”
Freek draaide zich om en zag nog net het stompe voorwerp dat hem trof.