2017 is dan wel het jaar waarin Divinity: Original Sin 2 is uitgebracht, ik ben begin vorig jaar begonnen aan het origineel. In eerste instantie had ik nooit van de game gehoord, tot mijn vriend kwam aanzetten met de game voor PlayStation 4. Hij claimde toen dat het een Diablo-achtige game is die met splitscreen co-op te spelen is.
Toen we begonnen met spelen, bleek dit echter niet waar te zijn. Dit vond ik helemaal niet erg, want ik ben eigenlijk niet zo’n Diablo-fan. Het is waar dat Divinity: Original Sin gebruik maakt van een isometrisch perspectief, maar daar is het ook wel mee gezegd. We kwamen terecht in een kleurrijke rpg met een vrijheid en stijl waar ik hiervoor alleen maar van heb kunnen dromen. In combinatie met een D&D-achtig personagesheet en de mogelijkheid om met dieren te communiceren, is dit verreweg de beste game die ik in 2017 heb gespeeld.
Bring it on
In het begin speelden we samen in Tactician Mode en maakten we Cyseal onveilig met onze klunzig samengestelde party van matige magiërs en pa ieve paladins. Omdat we niet precies wisten waar we heen moesten en omdat sommige gevechten toch wel erg pittig waren (vooral omdat we op de verkeerde plek voor ons level aan het vechten waren), had mijn vriend al snel zijn pa ie voor de game verloren. We stopten met spelen en raakten het spel niet meer aan, tot ik een paar weken later begon aan mijn masterscriptie. Dat betekent dat ik buiten het schrijven om flinke afleiding zocht en al snel naar Divinity: Original Sin greep.
Als ik een tactische rpg begin, dan ga ik op avontuur om mijn intelligentie te bewijzen. Het gaat hier immers niet om goede reflexen of de precisie en snelheid waarmee je kunt schieten. Nee, het gaat om tactiek, een strategisch denkspel; ik voel me uitgedaagd. Toen ik dus ’Honor Mode‘ zag staan in het beginscherm was Tactician Mode niet genoeg voor mij. Ik koos deze modus, omdat het mijn save zou verwijderen als mijn twee helden allebei dood zouden gaan. Lekker, dacht ik, dat voegt tenminste wat spanning toe.
En dat deed het, keer na keer stierf ik, tot ik uiteindelijk door had dat de magie wel erg overpowered kan zijn en dat de dankbare, ondode Nick en mijn loyale spinnetje prima als vlee child en voor extra acties dienst doen. Hoe kon ik dit gemist hebben? Nu wist ik dat ik de tools had mijn obstakels te overwinnen. Makkelijk, dacht ik toen. Dat was het echter niet, maar het is me toch gelukt.
Humor en vrijheid
Dat ik van tactische games houd is voor mij al heel lang duidelijk. Toch zijn de stijl, sfeer en toon van de game bepalend voor hoeveel moeite ik erin wil stoppen. Met Divinity: Original Sin was het meteen raak. De wereld is kleurrijk en groot, de personages leuk en wat voor mij mi chien wel het belangrijkste is: de game lijkt zichzelf niet te serieus te nemen. Ik heb vaak
gelachen om de tol-trol die zijn zoontje wat fatsoen probeert aan te leren, wat volledig tegen zijn natuur in lijkt te gaan. Ook heb ik genoten van de vele liederen en one-liners van de inwoners van Cyseal en de fantastisch overdreven reactie van de helden op bepaalde situaties. Als het regent zegt er eentje bijvoorbeeld: “My kingdom for a dry shirt!” Toegegeven, het moet je ding zijn, maar ik kan het wel waarderen.
Toch doen de diepgang van de mechanics en dynamics van Divinity: Original Sin niet onder voor eerder genoemde humoristische elementen. Als je een gevecht verliest heb je dit eigenlijk altijd aan jezelf te danken. Wanneer je je personages goed positioneert, je party gebalanceerd is en je strategie gepast, win je altijd. Hierbij moet je ook rekening houden met je omgeving; soms kun je bijvoorbeeld vijanden gewoon de lava in teleporteren! Op die manier is een vijand in één beurt in plaats van meerdere verslagen. Thinking out of the box scheelt je vaak een hoop beurten.
Ook moet je goed nadenken over wie je wel en niet dood wil maken. Bijna iedereen kan dood, dus ook handelaren en mensen die je nodig hebt voor quests. Als je ervoor kiest hun leven te beëindigen, kun je ook niets meer aan ze vragen en niets meer van ze kopen. Inderdaad, vrijheid komt met verantwoordelijkheid.
Hardcore co-op
Toen mijn vriend merkte hoe diep ik in de game zat, wilde hij ook weer meespelen. Toen zijn we samen in Honor Mode begonnen en hebben we deze ook samen afgemaakt. Het feit dat je met splitscreen kunt werken en dus niet bij elkaar hoeft te blijven, maar wel de mogelijkheid hebt om het scherm weer samen te voegen, is uitermate prettig. Als ik even nieuwe spell books wilde kopen en hij op zoek ging naar nieuwe uitrusting, zaten we elkaar totaal niet in de weg. Later zouden we toch altijd weer bij elkaar komen om gezamenlijk tot een tactiek de komen om de nieuwe vijand te verslaan.
Ook helpt co-op het grote minpunt weg te werken van de ontelbare, onzichtbare vallen die overal liggen en je in één klap kunnen vermoorden. Je spreekt gewoon af dat degene met de hoogste perception een stukje vooruit loopt. Op deze manier gaat niet iedereen tegelijkertijd dood en valt het dierbare save-bestand nog te redden. Samen spelen verhindert dus niets en voegt vooral een extra dimensie aan de game toe. Een leukere co-op heb ik zelden gespeeld.
Ik kijk er dus ook naar uit om Divinity: Original Sin 2 op te pakken en me opnieuw te verdiepen in een kleurrijke, grote wereld vol mogelijkheden en nieuwe personages. Hopelijk komt de game snel uit op PlayStation 4.