Animal Crossing: New Horizons hielp mij de lockdown door

Ik heb geen ander spel de afgelopen twee decennia zoveel gespeeld als Animal Crossing: New Horizons. Er staat meer dan 250 uur op de teller – waarschijnlijk zijn alleen GoldenEye 007, Tony Hawk’s Pro Skater en Rollercoaster Tycoon 3 daar in mijn totale leven overheen gegaan. Mijn hele voorjaar stond zo’n beetje in het teken van de vrolijke Switch-game. Dat was ook niet zo moeilijk, want in het voorjaar van 2020 was er verder vrij weinig te beleven in de wereld.

My corona

Het was alsof ik mijn hele leven had getraind voor die ‘slimme’ of ‘gedeeltelijke’ lockdown waar we dit voorjaar met z’n allen inzaten. Ik ben sociaal aangelegd, maar gedij net zo goed op alleen thuis zitten en mijzelf vermaken. Ik werk al vier jaar fulltime vanuit huis, veel van mijn hobby’s (films kijken, schrijven en natuurlijk gamen) doe ik vanuit huis en hoewel ik graag met vrienden afspreek, op vakantie ga of in de kroeg hang, kan ik mijzelf ook uitstekend in mijn uppie op de bank vermaken.

Dat neemt niet weg dat de lockdown die in het leven werd geroepen om de verspreiding van het coronavirus binnen de perken te houden een wel heel uitzonderlijke situatie was. Zeker die eerste maanden, toen er nog minimale kennis en maximale paniek over het virus bestond, hield ik mijzelf binnen schuil en kwam ik eigenlijk alleen buiten om dagelijks een rondje te lopen. Natuurlijk had ik contact met vrienden via de smartphone – de appjes en Houseparty-uitnodigingen vlogen mij om de oren – maar dat kan menselijk contact niet vervangen.

De frustraties en angsten van die periode kwamen tot een kookpunt toen ik na een wandeltocht thuis aangekomen opeens buiten adem raakte. Gecombineerd met de toenmalige onderliggende angst voor het oplopen van het virus ging ik van mijn stokje - pats, lag ik daar opeens op de badkamervloer! Uiteindelijk bleek het een samenloop van omstandigheden te gaan – ademhalingsproblemen die een heel andere oorzaak hebben gecombineerd met paniek – maar het is tekenend voor hoe zelfs een einzelgänger als ik moeite had met dat afgezonderde bestaan.

Iedereen aan de Animal Crossing

Aan het enkele lichtpuntje in die donkere dagen zal het in ieder geval niet hebben gelegen. Animal Crossing: New Horizons was en is een megahit van jewelste. Switch-consoles zijn niet aan te slepen, de game verkoopt nog altijd grandioos en in het voorjaar zag je het spel echt overal terug. Ging het niet over corona, dan ging het al vrij snel over Animal Crossing. Talkshows werden in de game gehost, iedereen en hun moeders (letterlijk!) deelden tips, designs en screenshots van hun eiland op social media en zelfs vrienden en vriendinnen die normaal gesproken niks met gamen hebben waren geïnteresseerd in het spel.

Ik had zelf nooit eerder een Animal Crossing-game gespeeld en besloot daar vanaf maart verandering in te brengen. Na wat uurtjes doelloos aanklooien op een vrij leeg eiland wist het spel me aan de haak te slaan en liet het niet meer los. New Horizons heeft namelijk verschillende ‘lagen’ die het de moeite waard maken om elke dag de game weer op te starten. Je hebt dagelijkse klusjes, zoals houthakken, onkruid opruimen en fruit uit de bomen schudden om die te verkopen, maar daaronder zit een nog veel diepere laag aan spelelementen die iets in mij losmaakten.

Eigen huis en tuin

Ik heb het altijd al geweldig gevonden om zelf een esthetisch aangename virtuele wereld te creëren. Het is dat ik er geen verstand van heb, anders had ik leveldesigner moeten worden. De vele honderden uren die ik in Rollercoaster Tycoon 3 stak, gebruikte ik voornamelijk voor het bouwen van zo mooi mogelijke omgevingssets, iets wat ik later in Planet Coaster nog eens herhaalde. En de The Elder Scrolls-games draaien bij mij na de eerste tientallen uren vooral om het uitbreiden en inrichten van mijn eigen middeleeuwse huis.

Tja, dan heeft Animal Crossing natuurlijk een goede aan me. Hoewel het spel er niet per se om draait – sommigen spelen het om contact met hun virtuele dierenvrienden te onderhouden, of om rijk te worden met de verkoop van turnips – is een belangrijk element van de franchise het mooi maken van je huisje. New Horizons trekt dat door naar het hele eiland. Dit grote gebied was opeens een homp klei dat ik naar mijn dromen kon boetseren! Een palmboompje hier, een strandtentje daar: ik kon eindelijk mijn eigen tropische droomeiland vormgeven.

Het ding is alleen dat alles in Animal Crossing behoorlijk wat tijd kost. Je bent uren en uren aan het hakken en schudden voor de materialen om heel je eiland vol te bouwen, nog vele uren langer aan het sparen om Tom Nook terug te betalen en zo je huis uit te breiden, en laten we maar zwijgen over hoeveel tijd het kost om zoveel mogelijk toffe spullen te vinden die je op je eiland kunt plaatsen. Dan is die 250 uur die op de teller staat helemaal niet zo vreemd.

Maar het resultaat mocht er tegen het einde van de lente zijn: mijn eiland was na al die noeste arbeid een waar paradijs geworden. Elk hoekje stond volgebouwd, van rustieke parkjes tot speelterreinen. Virtuele edities van mijn favoriete platenhoezen hingen aan de muren van mijn huis, een stiekeme route naar een geheim strand was omgeven door prachtige watervallen en een heuse American diner en openluchtbibliotheek waren enkele van de trekpleisters op mijn eiland. Vrienden en collega’s kwamen langs om zich aan mijn werk te vergapen. Ik had het hoogtepunt van Animal Crossing: New Horizons bereikt.

Spuugzat

Dat was zo’n beetje het moment dat ik de game spuugzat begon te raken. Mijn eiland was volgebouwd en ik zag er geen heil in om mijn zelfbedachte kunstwerken af te breken. Van de een op de andere dag ging de gedachte aan de game opstarten en de dagelijkse klusjes uitvoeren mij intens tegenstaan. En dat terwijl Nintendo de ene na de andere update uitbracht! Zomerse en winterse taferelen, het vieren van Halloween en het verzamelen van kunst: het kon mij allemaal niets meer schelen.

Ik heb tegen het einde van de zomer New Horizons nog één keer opgestart in een poging er weer in te komen. Mijn dierlijke dorpsbewoners vonden dat ik lang weg was geweest, maar ontvingen mij ondanks mijn nalatigheid weer met open armen. Maar na die ene dag ben ik weer vertrokken, en ditmaal voorgoed. Animal Crossing: New Horizons had zijn rol gespeeld. En hoewel we op moment van schrijven wederom in een soort van lockdown zitten, heb ik ditmaal andere handvaten om mij overeind te houden. De game heb ik niet meer nodig, maar vergeten doe ik het nooit. Het was geen menselijk contact, maar het warme gevoel dat ik kreeg in de maanden dat ik Animal Crossing speelde, kwam toch verdraaid dicht in de buurt.